FanFic.nl

Schrijfwedstrijden

Liefde in tijden van cholera.

Het is een warme dag en de zon schijnt strak op mijn huid. Ik zet mezelf rechtop in mijn ‘bed’ en kijk de zaal rond. Iedereen ligt nog te slapen, rust en vredig. Het is alsof ik zelf even vergeet waarom ik hier was, waarom ik hier lig, waarom ik hier een behandeling heb. Ik zucht even en voel mijn buik zich opeens samenknijpen, buikkramp. Zonder aarzeling schiet ik van mijn bed op en ren de slaapzaal uit. Recht naar de verzamelhal en dan de tweede deur rechts. Zonder te zien wat er om mij heen gebeurt, storm ik de toiletten binnen en ga op een wc zitten. Als een kleine waterstraal verdwijnt mijn ontlasting door de wc. De pijn die ik nu voel, is niet te beschrijven, maar het begint te wennen. Al bijna vier maanden lijd ik hieraan en nog steeds weten ze niet wat ik nou precies heb. Zelf heb ik allang een diagnose gesteld en heb me hierbij neergelegd.

Op mijn rug lig ik in het zand, met Hesiena naast me. Kato rent in het rond, samen met zijn speer in zijn hand. Hij mag dan misschien wel mijn 2 jaar oudere broer zijn, maar soms is hij zo kinderlijk. Hesiena en Kato zijn tweeling, maar verschillen zoveel van elkaar. Kato is wild, jong en nieuwsgierig naar alles. Hesiena is rustig, leergierig en wijs. En ik, ik ben gewoon mezelf. Liever lui dan moe! Maar het vee drijft zichzelf niet op en het eten jaagt zichzelf niet op. “Hesiena,”� hoor ik roepen en ik voel hoe ze opstaat. Met mijn ogen blijf ik haar volgen tot ze de hut is binnengelopen en zucht dan. Toch ben ik ergens wel blij dat ik geen meisje ben, steeds maar moeten wassen en koken. Ik hoef alleen maar te jagen en dat soms zelfs niet eens, want Kato vind het veel leuker om dieren te schieten en trots mee terug te komen.

Elke dag was hetzelfde, behalve die ene dag in het duister. Er was die avond veel gestommel en veel lawaai buiten de hut. Nieuwsgierig als ik was, kroop ik uit de hut, op zoek naar het gevaar. Mijn ogen wende al snel aan het donker en stapje voor stapje kwam ik dichterbij het geluid.
Mijn ogen werden groot en mijn verbazing nog groter. Op de grond zaten twee mensen die ik allemaal kende. Het waren mijn broer en zus, geknield met hun gezicht naar de grond.
“Hesiena, wat is er?”�
Ze wilde me wel antwoord geven, ze trok haar gezicht een beetje op, maar die deed ze gelijk weer naar beneden te samen met een vies geluid. Overgeven. Toen ik Kato hetzelfde geluid hoorde maken kreeg ik een vieze smaak in mijn mond. Ze waren aan het overgeven?! Zo snel als ik kon rende ik naar de hut, maakte mijn ouders wakker en trok ze mee naar Kato en Hesiena.
“Nee, niet mijn kindjes,”� schreeuwde mijn moeder.

Een paar minuten later stond het hele dorp om ons heen. De dokter was ze nu aan het nakijken en probeerde een diagnose te maken. Ik probeerde mijn ouders te troosten, maar er was gewoon geen beginnen aan. Langzaam schoof ik onder mijn moeder vandaan en liep het bos in, ik moest even rust hebben. Eenmaal diep in het bos, nam ik plaats op een boomstronk en ging ik de kleermakerszit zitten. Diep haalde ik adem en voelde een brok in mijn keel. Zachtjes probeerde ik deze weg te slikken, maar ik voelde hoe mijn mond opeens droog werd. Schreeuwen, roepen lukte niet meer, mijn mond was gewoon zo droog. Mijn gedachtes ging weer uit naar Hesiena en Kato en het verdrietig stond steeds dichter bij me. Alleen wilde mijn tranen niet komen, ik had gewoon geen traanvocht meer. Geschrokken van wat er gebeurde, stond ik op en rende naar het meer. Grote teugen met water dronk ik en voelde het langs mijn keel mijn lichaam in glijden. Na tien grote handen water, ging ik tegen de eik zitten en zuchtte diep. Nog steeds had ik een droge mond maar minder erg als daarna en door het extra water wat ik dronk, voelde ik me een stukje beter. En toen gebeurde er iets wat ik nooit meer zou vergeten. Mijn maag zweelde zich op, duwde mijn maagzuur door mijn slokdarm naar boven en beval mij te kotsen. In een keer kwam alles eruit, zonder dat ik het wilde. Dit wilde ik niet. Ik wilde niet net zoals Hesiena en Kato ziek zijn, maar ik kan er weinig aan veranderen. Ik ben ook ziek.

Liefdevol lig ik in de armen van Eshe. Ik voel me erg zwak en heb moeite met het openhouden van mijn ogen. Het enige wat ik dit moment voelde, was de duim van Eshe die ze zachtjes over mijn wang heen streelt. Moeizaam open ik mijn mond, maar deze was te droog om er woorden uit te krijgen, dus sloot ik deze weer. In plaats van woorden kwam er een klein zuchtje uit. Zonder dat ik naar haar kijk, voel ik dat Eshe zich zorgen om me maak. Zij weet van mijn cholera en dat ik niet lang meer zou leven.
‘Ik blijf altijd bij je, tot de dood ons moet scheiden en zelf dan zorg ik dat het goed met je komt,’ had ze gezegd. Op de een of andere manier zorgt zij ervoor dat ik altijd rustig word. Wetent dat Eshe altijd voor me zou blijven zorgen sluit ik mijn ogen en viel in een diepe droomloze slaap.

Reacties: