FanFic.nl

Schrijfwedstrijden

Dreamcatcher

Ik lig op mijn rug in de schommelstoel in de tuin. Zachtjes schommel ik heen en weer. De warme stralen van de junizon schijnen op mijn bleke wangen. Ik ben me bewust van de zachte, kriebelende pootjes van een vlinder die over mijn arm loopt. Voorzichtig open ik mijn ogen, bang om teveel te bewegen waardoor de vlinder wegvliegt, om het kleine schepsel op mijn arm te bewonderen. Het beestje heeft prachtige blauw met zwarte vleugels, die vastzitten aan zijn smalle rug. Ze zien er teer uit, en zijn dat waarschijnlijk ook. Het is net alsof ze van papier gemaakt zijn. Als de vlinder opvliegt, om verder te gaan met zijn tocht op zoek naar nectar, rek ik me uit en geeuw. Nog wat versuft kijk ik door onze bloementuin, terwijl ik overeind ga zitten.
Die vlinder laat me denken, denken aan mezelf. Wat wil ik nou eigenlijk? Ik heb mijn examen gedaan, en een gymnasiumdiploma op zak, maar ik ben te laat om me aan te melden voor de universiteit. En wat als ik nu nog tijd gehad zou hebben om me aan te melden, had ik het dan wel gedaan? Ik denk het niet, want ik weet gewoon niet wat ik wil. Ik weet het niet, en dat klinkt zo stom.
Inmiddels weet ik niet meer of er nou echt geen studie is die me leuk genoeg lijkt, of dat er teveel leuke zijn. Waarom is het leven toch zo ingewikkeld? Waarom moet je toch zoveel keuzes maken? Was ik maar een vlinder, met als grootste zorg het kiezen van een goede bloem om nectar van te drinken. Was ik maar een eendagsvlieg, gedoemd om één dag te leven, waarin ik niet veel meer zou doen dan me voortplanten. Was ik maar het pluisje van een paardenbloem, voor een moment vrij, terwijl ik door de lucht zou zweven, om terecht te komen op een, in het beste geval, vruchtbaar stukje grond. Maar dat ben ik niet. Ik ben Jamie Lariksen en ik word gek van mezelf.
Omdat het te heet is om veel te doen laat ik me weer achterover zakken. Ik kijk tussen de bladeren van de grote kastanjeboom waar ik onder lig door, naar de strakblauwe lucht. Minuten lang staar in naar het bijna onveranderlijke blauw. Het enige dat een klein verschil maakt in mijn uitzicht is een vliegtuig dat een witte streep door de lucht trekt. Zonder dat ik het merk beginnen mijn ogen steeds verder dicht te vallen. Langzaam zak ik verder weg. Weg naar de wereld van dromen.
Ik word wakker gemaakt door een klein meisje dat aan mijn schouder schudt. ‘Kom op Jamie, wakker worden!’ Tettert ze in mijn oor. Als ik ietwat versuft mijn ogen open verschijnt er een vrolijke glimlach op haar kleine gezicht. Ze draait zich om en huppelt een stukje naar achteren, verder de tuin in. ‘Kom je? We moeten nog een heel eind.’ Roept ze naar me. Verbaasd kijk ik haar aan, waar heeft ze het over?
‘Waar naartoe?’ Vraag ik met mijn schorre ochtendstem. Het meisje loopt weer naar me toe.
‘Naar Brazilië natuurlijk. En naar Japan. En daarna brengen we ook een bezoekje aan Zuid-Afrika, Australië, Mexico, Noo…’
‘Huh? Waarom? En dat kunnen we niet zomaar doen. Hoe wil je daar ooit komen?’ Ik besef pas dat ik haar midden in een zin heb onderbroken als ik haar verbaasde gezicht zie.
‘Omdat je dat zo graag wilt natuurlijk. En ik ook. Kom je nou?’ Ze pakt mijn hand vast en trekt me mee. Niet in staat om tegen te werken loop ik achter haar aan. Mee naar een nog onbekende plek.

Ik snuif de geur van bloemen op. Het heerlijke aroma laat me terug komen op aarde. Een tijdje lang is dat het enige wat me er van verzekerd dat ik leef. Dat ik bij bewustzijn ben, en niet droom. Langzaam open ik mijn ogen. Het duurt even voor ik weer gewend ben aan het felle licht. Mijn hersenen lijken ook weer op te staan. Ik besef dat ik nog steeds gewoon thuis ben. Thuis in onze tuin, de bloementuin waar ik al mijn hele leven kom. Thuis dat al negentien jaar praktisch hetzelfde gebleven is. Natuurlijk zijn er dingen veranderd, maar het blijft toch thuis.
Die droom, hij leek levensecht. En het meisje, haar krullende roodbruine haren, haar ronde wangetjes en vrolijke lachje, ze komen me bekend voor. Het ligt op het puntje van mijn tong, maar ik kan m’n vinger er niet op leggen. Terwijl ik rustig schommelend op de bank zit bedenk ik me iets. Ik ben echt heel dom, of slaperig. Waarom zag ik het niet eerder? Dat meisje, dat was ik. Dat was ik jaren geleden. Mijn hersenen lijken kortsluiting te maken. Wat ze zei: ‘Naar Brazilië natuurlijk. En naar Japan.’ Ineens is het me allemaal duidelijk. Ik sta op en ren door de tuin richting ons huis. Met een klap sla ik de achterdeur dicht.

Ik duw de zonneklep van mijn kleine Peugeot 106 naar beneden, zodat ik nog enigszins kan zien wat er om me heen op de snelweg gebeurd. De airco begint net een beetje te werken, en de ene vrolijke zomerhit na de andere galmt uit mijn radio. Mijn kleine, zwarte tas ligt naast me op de passagiersstoel. Achterin ligt een redelijk grote rugzak met spullen voor een paar dagen. Ik heb een besluit genomen. Een beslissing die mijn leven zal veranderen. De droom met het meisje, met de kleine mij, deed me inzien wat ik moet doen. Ik heb op het internet meteen een last-minute ticket naar Rio de Janeiro gekocht. Dat ticket zit nu in mijn tas. Daarna ben ik als een razende spullen gaan pakken. Alleen het noodzakelijke, de rest koop ik daar wel.
Ik heb een brief geschreven, een afscheidsbrief. Een afscheidsbrief voor mijn vader en moeder, zodat ze weten wat ik ga doen. Ik ben nooit goed geweest in afscheid nemen, en zal dat ook nooit worden, dus dan maar op de manier. Waarschijnlijk begrijpen ze het wel, dat hoop ik tenminste. En ik hoop dat mijn moeder mijn auto ophaalt van schiphol. Anders staat hij daar zo lang en zo alleen.
En nu rijd ik hier. Ik merk dat een traan over mijn wang rolt als listen to your heart begint. Snel veeg ik hem weg. Ik ga het doen. Misschien is het een impulsieve beslissing. Misschien is het dom om te doen zonder voorbereiding. Maar toch ga ik het doen. Die droom liet me iets zien: luister naar je hart. Luister naar je dromen. En dat is precies wat ik ga doen. Ik ga mijn dromen achterna. De wereld over, en verder. Ik ga waar ik ga. Ik sta waar ik sta. Als een dream catcher, een dromen vanger, mijn dromen achterna.

Reacties: