FanFic.nl

Schrijfwedstrijden

PostSecret

Maak een verhaaltje van minimaal 600 woorden en een avant. Dit verhaaltje baseer je op je gekregen foto en lever je in voor 28 maart.
Foto: http://img338.imageshack.us/img338/2899/postsecret1.jpg
Woorden: 791 [word]
Extra: Het is echt dikke crap, maar ik kon niks beter verzinnen. Ik wil nog wel even Dorien bedanken voor het nieuwe plaatje en eigenlijk ook wel mijn hersenen want zonder deze twee helften zou ik nooit op deze crap zijn gekomen?!

Eenzaam en alleen loop ik over de straatstenen heen. Het is lekker warm en de kleine beetjes wind die de warmte dragelijk maken, spelen met de onderkant van mijn jurkje. Eventjes sluit ik mijn ogen en denk aan vroeger. Ik denk aan de vrienden die ik had, de sport die ik beoefende, het contact met mijn familie en mijn populariteit op school. Dat allemaal was ik in een keer kwijt. Het was voor mij niet meer genoeg. Ik wilde meer en meer en vergat daardoor de belangrijke mensen en dingen om mij heen. Ik ruilde goede vrienden in voor mensen die mij alleen als populair meisje zagen, niet meer en niet minder. Keer op keer heb ik mijn familie teleurgesteld, ging met de verkeerde mensen om, deed dingen die een normaal meisje niet zou doen, maar toch heb ik het gedaan. Nu heb ik spijt. Alles wat ik vroeger had, ben ik echt helemaal kwijt. Mijn ouders hebben me eruit gegooid en het contact verbroken, net zoals mijn andere familieleden en vrienden. Iedereen brak met mij en op het einde was í­k degene die niemand meer had. Vreselijk heb ik me na de tijd gevoelt. Steeds dieper raakte ik in de put en er was niemand die mij kón helpen, niemand die mij wí­lde helpen. En alleen omdat ik populair wilde zijn. Het is allemaal mijn stomme schuld.

Boos om mijn gedachte schop ik tegen een steentje. Deze kaatst met een kracht tegen een stoeprand aan en vliegt regelrecht op een grote auto af. Net op tijd vangt de wind het steentje op, remt het af en laat het een paar millimeters voor de auto op de grond vallen. Ik zucht weer. Nooit kan ik iets goed doen. Gelukkig heb ik Bella nog die me heeft opgevangen. Zonder haar en het weeshuis was ik er nu niet meer. Er loopt een rilling over mijn lichaam bij de gedachte alleen al.

Bella is de eigenares van een weeshuis. Toen iedereen me uit zijn leven had verbannen, was ik over straat gaan zwerven. Ik bedelde mijn geld bij elkaar, stal soms iets uit winkels en kocht voedsel met het opgebrachte geld. Toen ik tijdens een van mijn bedelacties Bella ontmoette, klikte het meteen. Ze had een soort van kracht die ik nog nooit eerder had gezien. Ik kon in een oogopslag zien dat Bella anders was dan andere. Zij zou altijd achter je staan, wat je beslissing ook is. Ze houdt zich sterk en sleept je door alle narigheid heen, om er weer sterker uit te komen. Ik wist dat ik Bella nodig had en ben daarom ook met haar meegegaan.

In het weeshuis gaf ze me een eigen kamer. Niet een kamer die ik eerst had, maar een gewone simpele kamer. Eentje zonder televisie, zonder computer, zonder kussen en toen ik er net was zonder kasten. Samen met Bella ben ik toen mijn spullen bij elkaar gaan sprokkelen. Ik heb verf gekocht in alle kleuren en het resultaat mag er wezen. Toen ik de eerste nacht in mijn nieuwe kamer sliep vond ik het eng, maar ik wist dat als er iets zou gebeuren, Bella hier voor me zou zijn en me zou helpen, dat weet ik zeker.

Nu loop ik hier op straat met een rugzak met schoolboeken, een uniform aan en nieuwe energie om tegen het leven in te gaan. Ja, dat klopt, ik ben weer begonnen met school. Ik ben in therapie geweest en heb ondervonden dat ik weer naar school toe moest. Wel een andere school, maar ik moest het gewoon doen. Ik zit in mijn laatste jaar en ik sta overal voldoende.

Als ik terugkijk naar wat er is gebeurt, ben ik trots op mezelf wat ik heb bereikt en wat ik nu ben geworden. Ik weet alleen wel, dat als ik toen niet zo bezig was geweest met populair zijn, ik nu mijn familie en vrienden nog had. Hoeveel ik Bella ook als familie beschouw, ik weet dat zij nooit de leegte helemaal in haar eentje zou kunnen opvullen. Op sommige momenten wil ik het liefst weer een klein meisje zijn, die geen problemen heeft, een familie en vrienden die om haar geven en haar leven laten zijn zoals het is. Maar ik moet het nemen zoals het is en ik weet zeker dat op een dag ik mijn familie weer terug zou hebben. Ik ga naar deze dag toewerken en ze laat zien waarom ze trots op mij kunnen zijn en mij weer kunnen accepteren hoe ik vroeger was. Ik wil mijn slechte hoofdstuk afsluiten en beginnen met geniet van mijn ‘nieuwe’ leven.



What I want most is to be a little girl again, so I don’t have to deal with my dumb problems anymore

Reacties: