FanFic.nl

WORDKILLER

Hoofdstuk 22

Wanneer ook Amy klaar is en we door Peter verplicht worden om weer naar de loft te gaan, werpen we alledrie een laatste blik op de afgebakende zone en nemen dan de lift naar de loft. Er wordt geen woord gezegd en deur van de loft die dichtvalt achter ons wet de stilt voor een seconde te verbreken, maar dan keert hij weer terug. Tom trekt zich terug in zijn kamer, Amy in de logeerkamer, en ik blijf in de woonkamer achter. Meteen valt mijn blik op de lege pizzadozen en krijg ik een krop in mijn keel. Wat Tom ook zegt, ik blijf me schuldig voelen. Ik ruim de salontafel iets of wat op en laat me dan naast mijn boekentas in de zetel vallen. Ik zucht en neem mijn stapeltje met huiswerk. Ik weet het, ik ga morgen niet naar school en het is een idioot idee om op dit moment huiswerk te maken, maar elke afleiding is goed op dit moment.
Ik bijt op mijn pen wanneer ik worstel met een van mijn wiskundeoefeningen. Geklop op de deur kondigt mijn pauze aan en ik sta recht om te kijken wie ik moet bedanken. Het is Peter die voor me staat als ik de deur open doe.
“Hey.”�
“Hey,”� zucht ik “kom binnen.”� Hij knikt en volgt me naar binnen.
“Romy, ik kom dat papiertje halen waar jullie het over hadden.”�
“Het ligt op de tafel.”� Zeg ik terwijl ik weer in de zetel ga zitten.
Hij zoekt even, maar vind het al snel en steekt het in een doorzichtig, plastiek zakje, dan draait hij zich naar me om.
“Gaat het en beetje met jullie?”� Ik knik terwijl ik mijn knieën optrek. “Waar is Amy?”�
“In de logeerkamer, Tom is op zijn kamer.”� Hij knikt en gaat de trap op die op de slaapkamers uitkomt.
Geen tien minuten later komt hij weer naar onder.
“Ik kom straks nog terug.”� Zegt hij vlak voor hij de loft weer verlaat.
De deur valt met een klap dicht en dan is het weer muisstil in de loft. Ik steek mijn huiswerk weer in mijn boekentas en ga dan de trap op naar de logeerkamer. Ik klop zachtjes op de deur en wacht op een antwoord oor ik naar binnen ga.
Amy ligt met haar rug naar me toe en heeft haar kussen stevig tegen haar aan gedrukt. Zonder iets te zeggen ga ik op mijn bed zitten en kleed me uit. Mijn slaapshirt trek ik over mijn hoofd en ik leg me onder de deken neer. Mijn blik valt meteen op mijn schrift waar de eerste vier hoofdstukken van Broederwraak, het vervolg op Liferevenge, in geschreven staan. Op dit ogenblik zou ik bijna niets liever willen dan het hele schrift te verbranden, maar ik heb de kracht niet meer om me uit het bed te hijsen. Ik trek de deken tot over mijn schouders en na een half uur woelen val ik uiteindelijk in slaap.
De felgroene getallen op de digitale klok op het nachtkastje vertellen me dat het half vier is wanneer ik uit een onrustige slaap ontwaak. De deken schop ik van me af en mijn benen zwaai ik over de rand van het bed. Moe, maar klaarwakker, ga ik de trap af en vul in de keuken een glas met water. Met enkele gulzige slokken verdwijnt het water in mijn keel en ik zet het glas neer op het aanrecht. Het licht in de keuken knip ik weer uit en ik ga terug de trap op naar boven. Daar valt me op dat de deur van de slaapkamer van Bill op een kier staat en dat er licht brandt. Zachtjes duw ik de deur wat verder open en kijk voorzichtig naar binnen. Tom zit op het bed naar zijn handen te staren. Het licht dat afkomstig is van Bill’s nachtlampje wordt gedeeltelijk tegengehouden door zijn lichaam, wat hem een soort van gloed geeft en de traan op zijn wang laat glinsteren. Ik duw de deur verder open en ga naast hem op het bed zitten.
“Ik kan niet slapen.”�
“Ik ook niet.”� Zucht ik.
Ik kijk de kamer rond en kan Bill bijna voelen, het is net alsof hij hier vijf minuten geleden nog zat. Zijn geur is nog in de kamer aanwezig, logisch ook, 24 uur geleden lag hij nog in het bed te slapen waar wij nu op zitten.
Een snik laat me opkijken en ik sla een arm om Tom heen. Vlak voor hij opnieuw snikt laat hij zijn voorhoof op mijn schouder rusten en drukt me tegen zich aan.
“Ik mis hem nu al zo hard!”�
“Ik ook Tom, ik ook.”�
Opnieuw zitten we in elkaars armen op zoek naar troost. Hij heeft ons beide zo vaak geknuffeld, en dat gevoel zit nog steeds op ons. Misschien, misschien als we het gevoel tussen ons beide samendrukken, dat het gevoel dan vergroot, en dat we opnieuw het gevoel zouden kunnen krijgen. Het gevoel van een knuffel van Bill.
Hoelang we zo zitten, geen idee, maar het is lang, en even, heel even maar, had ik het gevoel dat ik Bill vast had.
“Tom?”� Mijn stem is zo zacht dat hij nauwelijks door de stilte heen breekt en ik twijfel of hij me wel gehoord heeft.
“Hmm?”� ook zijn stem klinkt zacht, alsof hij net zo bang is als ik om de stilte te breken.
“Ik ben bang.”�
“Waarvoor?”�
“Dat, dat ik jou ook verlies.”� Hij gaat wat verzitten zodat zijn wang tegen de mijn rust.
“Je moet niet bang zijn.”�
“Maar wat als hij jou ook te pakken krijgt? Ik wil jou ook niet kwijt!”�
“Dat zal niet gebeuren Romy, dat beloof ik je. Hij krijgt me niet te pakken, maar ik zal hem wel krijgen. Ik ga Bill wreken.”�
“Ik wil je ermee helpen.”� Fluister ik vastberaden.
“Hoe dan?”� Ik antwoord hem niet, gewoon omdat ik geen antwoord heb op zijn vraag.
Hij duwt me wat van zich af en kijkt me aan.
“Geen idee, maar we moeten hem wel wreken.”�
Hij sluit zijn ogen even en knikt. Net als mij staart hij naar onze handen die elkaar vast hebben en op hetzelfde moment kijken we elkaar aan. Ik veeg een traan van zijn gezicht en hij doet hetzelfde bij mij terwijl onze blikken elkaar geen seconde loslaten.
Langzaam buigen we wat naar elkaar toe en twee seconden later raken zijn naar tranen proevende lippen zacht de mijne. Nee, het is geen liefde. Het is een mengeling van verdriet, onwetendheid en het troost zoeken bij elkaar, maar geen liefde. Het enige gevoel dat deze kus me geeft, is een rustgevend gevoel. Ik haal onze lippen van elkaar en begraaf mijn gezicht in Tom’s nekholte. Hij legt me neer op het kussen, komt dan naast me liggen en trekt de deken dan over ons heen. Ik klam me vast aan Tom en val dan weer in slaap.
Bill was dan wel mijn beste vriend, Tom volgde niet ver daarachter, en ik kan het niet aan om ook hem te verliezen.

[reacties??]

Reacties: