FanFic.nl

Treasure [3-Shot]

2.

De nacht dekt het eiland in met meer sterren dan een mens kan tellen. Volgens een oude Afrikaanse legende zijn de sterren gaten in het dak van de aarde. Ooit had een man met een stok die gaten geprikt om het licht van God door te laten, om iedereen er aan te herinneren dat Hij 's nachts over ons waakt. Eeuwen geleden had dat verhaal met de slavenschepen mee de oceaan overgestoken, en het wordt nog steeds verteld aan kinderen in het Caribisch gebied. Bill kijkt omhoog naar de lichtjes, en zoals steeds voelt hij dat er iemand terugstaart. Niet wakend, eerder een strenge blik.
Ik weet wat je bent.
De fluistering is zijn verbeelding, dat weet hij best. En toch rilt hij even in de zwoele lucht. Het zand houdt nog veel warmte af, en een tiental meter verder rollen de golven af en aan, een beweging die in miljoenen jaren nauwelijks veranderd is. Rustig, ruisend, komen en gaan, geven en nemen. Bill wenst dat hij wat meer water in zijn karakter had, zoals Marisol.
Hij geeft net geen gil als er op nog geen meter naast hem een lucifer wordt afgestreken. Marisol negeert zijn overdreven reactie en steekt rustig een kaars aan. Het dansende lichtje brengt alle tinten van haar huid naar buiten. Oker, sienna, brons. In de diepe poelen van haar zwarte ogen flakkert het vlammetje dubbel op. Hij probeert weg te kijken van de bezorgdheid en richt zijn blik op zijn voeten, die hij diep in het mulle zand heeft begraven.
'Gaan we slapen?' vraagt hij stil. Hij doelt op het hutje van drijfhout achter de duinen, waar ze met handdoeken en slaapzakken en een zeil min of meer comfortabel kunnen slapen. Uit noodzaak, en omdat ze allebei zo dicht mogelijk bij de zee willen blijven. Voor verschillende redenen.
'Het heeft geen zin,' zegt Marisol. 'Er blijven over piekeren. Het heeft geen zin. Je hebt een ander leven nu.' Bill merkt nu pas dat zijn blik zich ongewild weer naar de kaars heeft verplaatst. Hoe klein ook, hij voelt de warmte van de vlam. Er kriebelt iets in zijn handpalmen en hij klauwt zijn vingers stijf in het zand.
Vuur. Overal vuur. Gitaarsnaren die één na één springen en valse 'ploiiing'-geluiden produceren. Geraas, geren, zijn eigen ademhaling, piepend van de rook. Handen die niet stoppen met trillen en naar benzine ruiken. De vlammen zijn zo mooi, mooier dan ooit, en toch huilt hij. Wat was er eerst, het zingen of het gillen?
'Bill? Bill, ik praat tegen je.' Marisol wappert haar hand tussen zijn ogen en de vlam en verbreekt de magnetische gloed. Plots heeft hij het vreselijk koud.
'Mijn broer, Sol,' fluistert hij schor. Marisol laat haar schouders hangen en blaast de kaars uit. Dan gaat ze staan en loopt naar de waterlijn. Al lopend stapt ze uit haar schoenen, trekt haar shirt en broek en ondergoed uit. Ze weet dat niemand haar kan zien, behalve Bill en de maan en de sterren, en voor hen heeft ze niks te verbergen. Bill staart naar de getatoeerde zon op haar onderrug, maar hij krijgt het nog steeds niet warm. Even soepel als het dolfijntje op haar enkel verdwijnt haar soepele lijf in de golven. Ze blijft vreselijk lang onder water, en komt meters verder weer boven met een zwaai van haar haren. Bill staat op en loopt langzaam naar hun hutje.

Later, pas als hij al bijna slaapt, hoort hij haar voeten in het zand. Ze tilt het zeil op en ziet zijn ogen het maanlicht weerspiegelen. Hij geeft haar een handdoek aan, en even later glipt ze naast hem op de slaapzakken, de handdoek om haar haren en haar kleren op een bolletje gerold en de geur van zeewater op haar gladde huid.
Met beide handen helpt ze hem uit zijn shirt, dan moet ook zijn broek eraan geloven. Er kleven nog een paar druppels rond haar navel en hij kust ze één voor één weg.
Dan wikkelt ze haar armen en benen om hem heen en zoent ze elke vierkante centimeter van zijn gezicht terwijl hij zich rillend aan haar overgeeft. Haar heupen rollen als de golven, hij legt zijn oor tegen haar mond en hoort de zee ruisen.
Het zweet dat na afloop hun huid aan elkaar kleeft, smaakt zout.

Reacties: