FanFic.nl

Locked Up

Last Night

Nadezhda PoV;
Ik voel me pas weer veilig als we op een soort kade van beton staan. Zuchtend laat Bill zich op de grond zakken, met zijn rug tegen de muur. De wallen onder zijn ogen tonen me, ondanks al de mooie moment, dat hij blij zal zijn als het voorbij is. Ik geef hem geen ongelijk. Ik zal ook blij zijn als het gedaan is. Het zal anders zijn. Weer gewoon thuis zitten, weer gewoon naar school gaan en gezellig doen met mijn ouders, proberen mijn broer niet al te erg uit te lachen, weer gewoon schrijven als enig vrijwillig tijdverdrijf - al vind ik het heerlijk, natuurlijk.
Geen actie meer.
Geen Bill meer.
Ik denk dat ik dat nog het meest van al ga missen. Bill.
En natuurlijk ook de anderen. Ze zijn als de zussen - en broers, maar met de jongens had ik niet zoveel - die ik nooit had.
Suki, Dorien, Melisande, Kelsey en Kol.
Kol.
Zou ze al veilig zijn? Ja, vast wel, anders had ik haar wel horen vallen. En ik zie haar nergens meer. Maar hoe kan ze ooit zichzelf gered hebben? Ze stond echt op het punt naar beneden te storten!
“Zullen we naar binnen gaan?”� Bill geeuwt, zonder ook maar de moeite te nemen zijn hand ervoor te houden. Ik vind het wel schattig.
Ik help hem overeind, zijn lichaam drukt tegen mijn arm als we zij aan zij naar de deur lopen. Hij is niet zo groot, van een normale bruine kleur, met een koude klink. Ik ben degene die hem opent.
Achter de deur bevindt zich de gevangenis, die we nooit echt verlaten hebben. En in één van de cellen zitten Kol en Taylor, in kleermakerszit op de koude grond.
“Je leeft,”� flapt Bill eruit. Ze kijken tegelijk op, Taylor heeft eenzelfde vermoeide blik als Bill in zijn ogen. Die beroemdheden van tegenwoordig zijn ook niets meer gewoon.
Kol grijnst breed, een speels vlammetje flakkert in haar ogen. “Goed gezien.”� zegt ze, niet meer dan een fluistering is het, maar het is hier zo stil dat ik geen moeite moet doen het te horen.
Ik besef niet eens dat ik vooruit aan het wandelen ben tot ik met mijn vingers langs het koude metaal van de tralies strijk. Vermoeid knipper ik. Misschien ligt het niet aan hen dat ze zo moe zijn, ik ben het blijkbaar ook. En ik heb best wel honger.
Een liedje golft door de lucht, danst om onze hoofden heen en dwingt ons ook op de grond te gaan zitten. Bill gaat in het hoekje zitten, met zijn hoofd tegen de harde bakstenen. Zijn zwarte haren vallen naar beneden als een waterval van zwart water, bedekken de helft van zijn gezicht. De andere helft drukt tegen de grijze bakstenen. Het duurt maar heel even, en dan gaat zijn borstkas regelmatig en met grote tussenpozen op en neer, en verlaat een eveneens regelmatige, haast zuchtende, ademhaling zijn mond.
Hij slaapt.
“Ik heb honger.”� kreunt Taylor zachtjes, terwijl hij zijn armen om zijn buik slaat, om het gegrom te dempen. Hij schuift wat dichter naar Kol toe, die haar ene arm om zijn middel slaat en haar hoofd tegen zijn schouder legt.
“Ga maar slapen, dan vergeet je dat,”� zegt ze zacht, en haast onhoorbaar voegt ze er - voor mij, dat weet ik gewoon - “denk ik.”� aan toe.
Wonder boven wonder luistert Taylor meteen. En het duurt ook niet lang voor hij, net als Bill, in slaap valt.
Kol kijkt me aan, haar blik vraagt me te helpen. Dus schuif ik naar haar toe.
Ze wijst van Taylor naar het schamele veldbedje dat achter haar tegen de muur is bevestigd. Ik knik, ter teken dat ik haar begrijp, en klem mijn handen om Taylors enkels. Zij hijst hem, voorzichtig, aan zijn schouders omhoog.
Oh god allejezus, hij weegt veel!
Ik kreun nog net niet van opluchting als ik hem weer mag loslaten. Kol haalt haar schouders op, aait hem door zijn haar en over zijn wang en kijkt hem nog een laatste keer aan, voor ze in het midden van de ruimte met haar rug naar hem toe gaat zitten. Ik trek een wenkbrauw op, het vertederende beeld heeft een zuur randje.
“Dezh?”� Haar stem klinkt een beetje vreemd, alsof ze hoopt - nee, alsof ze sméékt - om mijn aandacht. Ik ga naast haar zitten, leg voorzichtig mijn arm om haar schouders.
Meteen kruipt ze tegen me aan, met haar hoofd tegen mijn sleutelbeen. Nu leg ik ook mijn andere arm om haar heen.
“Wat is er?”� vraag ik, zo heb ik Kol nu eigenlijk nog niet vaak gezien. Ze is altijd zo vrolijk en levendig.
“Ik wil hem geen pijn doen. Echt niet. Daar is hij veel te lief voor. Maar, ik kí¡n het gewoon niet.”�
“Wat kan je niet?”� Ik veeg haar haren uit haar gezicht, zodat ik haar langs boven in de ogen aan kan kijken. Ze sluit haar ogen, een zucht rolt over haar lippen en wringt zich door de vezels van mijn kledij om tegen mijn huid te botsen. Ik voel de tijdelijke warmte en probeer hem op te slaan. In mijn geheugen is dat gelukt, maar ik blijf het een beetje koud hebben.
“Van hem houden. Ik kan het niet. Of toch niet op de manier waarop hij van mij houdt. Hij is meer... Een broer. Of een beste vriend. Of allebei. Maar niet... Niet méér.”�
Ik druk haar iets steviger tegen me aan. “Maar dat móet toch ook niet? Hij zal er heus wel over komen, denk ik. Je moet voor die ene keer eens aan jezelf denken, in plaats van aan anderen. Goed?”�
“Maar waarom? Ik bedoel, nou... Ik weet niet wat ik bedoel. Waarom mí­j?”�
“Er zijn genoeg redenen waarom iemand verliefd zou worden op jou. En ga nu maar slapen.”�
“Dezh?”�
“Ja?”�
“Blijf je bij me? Heel de nacht?”�
Ik gniffel zachtjes, streel over haar rug en schuif wat opzij tot we tegen de muur zitten. “Wat jij wil.”�
Kol valt net iets langzamer in slaap. Haar ogen zijn wel gesloten, maar ze blijft wakker. Haar adem verlaat is gecontroleerde pufjes haar neus, en ik kan wel raden dat er in haar hoofd nog verschillende gedachten malen, de een misschien al wat vreemder dan de andere. Maar dat is Kol.
“Slaapwel.”� fluister ik nog, voor ik zelf in slaap val. En ik weet niet of zij al slaapt. Maar ik hoop voor haar van wel. Dat hoop ik echt.

Reacties: