FanFic.nl

Last Dance

<22>

Heel haar lichaam trilde. Ze trok haar benen op, sloeg haar armen er omheen en liet het toen weer los, om haar benen weer te strekken. Ze wou haar hoofd in haar handen leggen, maar tegelijkertijd ook haar kap helemaal over haar hoofd trekken. En als puntje bij paaltje kwam, wou ze eigenlijk helemaal niets, behalve misschien de kracht om onzichtbaar te zijn.
Tranen als watervallen golfden over haar wangen en veranderden haar gezicht in een natuurlandschap vol meren en riviertjes.
Dat Zara niet vriendelijk zou doen, had ze verwacht. Maar dit had ze niet zien aankomen. Helemaal niet.
Vragen, onoplosbaar en brandend raasden door haar hoofd. Antwoorden, de een al wat minder realistisch dan de ander zweefde er tussendoor op zoek naar een vraag om aan vast te gaan hangen.
Niets, helemaal niets. Puzzelstukjes die maar geen gepaste buur vonden.
Alles raakte ze kwijt. Eerst haar ouders aan de godverdomde wereld van de kapitalistische instelling met als hoofddoel carrière maken, toen het dansen dat ze meer dan wat dan ook nodig had om te overleven, en als kers op de taart haar vrienden. Het leven was niets meer waard.
Ze wreef met haar handen over haar armen en verplaatste haar gewicht naar haar rug om zich via de muur omhoog te duwen. Eenmaal stevig op haar benen, veegde ze snel haar wangen af en trok haar kap over haar ogen. Schichtig keek ze om zich heen. Niemand zou het kunnen gezien hebben. Geweldig.
Maar toen ze zich omdraaide, zag ze Free tegen de deur leunen.
‘Ik zat daar te…’ begon ze maar stopte halverwege en boog haar hoofd naar beneden.
‘Huilen? Ik hoorde het.’ sprak hij zacht en zijn voetstappen klonken luid als donderslagen in haar hoofd.
‘Het was niet… Ik… Het… Niet wat het lijkt.’ brabbelde ze en toen ze opkeek, zag ze hem vlak voor haar staan.
‘Kijk, waarom jij huilt zijn mijn zaken niet, maar wat jij hier buiten doet wel. Ofwel ga je naar huis, ofwel naar binnen.’ Hij klonk helemaal niet boos. Nee, volgens mij zou hij ook niet boos kíºnnen zijn. Het was eerder… vaderlijk. En hoewel Nona zich niet echt kon herinneren hoe haar vader ooit tegen haar gedaan had, leek dit op de manier waarop ze haar vader altijd voorstelde.
En toen drongen zijn woorden tot haar door. Naar binnen. Naar de slaapkamer. Naar Zara. Nee, dat nooit!
‘Meneer, ik kan niet naar mijn slaapkamer.’
‘En naar huis?’ vroeg hij.
‘Jawel, maar…’
‘Je wilt niet alleen zijn?’
‘Hoe weet u?’
Hij glimlachte en strekte zijn hand naar die van haar. Onwennig pakte ze die vast en liet hem haar meetrekken naar binnen.
‘Ik geef les op een dansschool. Dat wil zeggen dat ik heus wel wat afweet van de danswereld. Kan ook niet anders, die leraren van jou praten over niets anders. In ieder geval, ik weet dat je ouders er tijdens de kerstperiode niet zijn omdat ik oorspronkelijk kaarten had.’
Terwijl hij haar de gang in loodste, vroeg ze zich af wat hem weerhouden had. En hij zei kaarten, dus dat betekende dat het bedoeld was om met iemand anders, of meerderen, te gaan.
‘Meneer?’
‘Je mag vragen waarom ik niet gegaan ben.’ mompelde hij en haalde een sleutel uit zijn achterzak en deed daarmee een deur open.
Ze kwamen in een rond vertrek, met een haard in de muur en daar rond lederen fauteuils op een dik, wollen tapijt. In het midden stond een groot aquarium met de kleurrijkste vissen. Hier en daar lag een stapel boeken en tegen de wand was een enorme boekenkast geplaatst, met de grootste collectie boeken die Nona ooit gezien had.
Drie deuren namen haar blik vast, aan de overkant van de kamer.
‘Maak het je makkelijk, ik maak even thee.’
Hij verdween door de linkse deur, die de keuken bleef te zijn.
Bewonderend keek ze rond. Nooit had ze geweten dat de kamers voor de leerkrachten er zó uitzagen. Ze was ook nog nooit in zo’n kamer geweest. Niemand. Maar er werd altijd druk over gespeculeerd. Over wat voor duistere voorwerpen ze er zouden hebben staan, en welk kleurtje behang. Nona keek even naar de muur. Bruin met vage, vuurrode invloeden. Dat had ze nooit verwacht, zelfs niet als iemand het haar had gezegd.
Na over de eerste indruk heen te zijn, begon ze details in zich op te nemen. Geen enkele foto of andere aanknooppunten naar zijn leven naast school. Een stapel kranten en een stoffige doos stonden bij de boekenkast, maar het was te riskant om even te gaan kijken, en wat zou Free wel niet denken als ze zo maar in zijn privéspullen keek.
Het gerinkel van servies en voetstappen. Free duwde de deur open met zijn voet en liep met dienblad over het glanzende laminaat. Zijn voetstappen klonken minder luid toen hij over het tapijt begon te wandelen, en toen hij zat, stierf al het geluid weg.
Nog steeds muisstil begon hij twee kopjes te vullen met donkerbruine thee, die uit een witte theepot met roze slierten en bloemetjes vloeide.
‘Suiker?’
‘Graag.’
Twee klontjes suiker gleden in de kopjes en Free reikte haar een lepeltje aan.
‘Cheers.’
Ze nam een slokje van de thee en voelde een gevoel van warmte in haar keel kruipen, dat zich sneller verspreidde over haar lichaam dan ze voor mogelijk had gehouden. Quasi vrolijk nam ze nog een heuse slok en zette toen het kopje weer op het dienblad, dat nu voor hun voeten op de grond stond.
‘Waarom doet u dit?’
‘Wat?’
‘Nou, dit.’
Hij drukte zijn vingertoppen tegen elkaar en bleef even rustig ademhalen, terwijl hij zijn ogen sloot en zo een minuutje zat. Toen opende hij zijn ogen weer en keek Nona aan, met een glimlach van oor tot oor.
‘Ik toon interesse in mijn leerlinge, mag dat niet?’
‘Natuurlijk wel, maar… Het is nogal raar.’
‘Ach, ik ben het wel gewend dat men mij raar noemt, daar trek ik me niets van aan.’
Nona grijnsde en zette zich wat comfortabeler.

Reacties: