FanFic.nl

Het jaar van hoop [4-shot]

Zomer

ZoӢmer de; m -s 1: tweede jaargetijde, nl. van 21 juni tot 23 september 2: warm weer

Woensdag 30 juni 2010 - 11u27 - Hotelkamer Amsterdam

De opkomende zon werpt haar stralen binnen in onze hotelkamer dankzij een minuscule scheiding in de zacht beige gordijnen. Ze loopt schuin over mijn benen, overbrugt de enkele centimeters die zich tussen mij en Ella bevinden en eindigt net onder haar kin. Ik lig al een tijdje op mijn zij naar haar te kijken, hoe bij elke ademhaling haar lange haren meedeinen op haar schouders, hoe haar lippen een paar millimeter van elkaar gescheiden zijn en, spijtig genoeg, hoe de donkere kringen rond haar ogen weer een tintje dieper zijn geworden. Ze is gestopt met haar dialyse, zodat ze meer bij mij kan zijn. En we doen natuurlijk nog steeds wat zij wilt.
In plaats van de nachtelijke tripjes naar het ziekenhuis neemt ze nu zware medicatie die de symptomen van haar ziekte verzwakken. Maar dat neemt niet weg dat ze langzaamaan steeds meer hulp nodig heeft, dat ze steeds sneller uitgeput is en in mijn armen in slaapt valt.
Ze haalt haar hand van mijn arm en wrijft over haar gezicht. Voorzichtig opent ze haar ogen, lacht als ze ziet dat ik zit te staren en draait haar op haar andere zij. Ik schuif me tegen haar warme rug aan en ga op zoek naar haar handen.
‘Ik heb je al gezegd dat je moet stoppen met zo te kijken.’ mompelt ze tussen het geeuwen door. Spijtig genoeg begint ze me steeds meer te betrappen op kijken. Toen ze pas meeging met ons sliep ze hele nachten door en merkte ze niets van mijn bezorgdheid. De laatste dagen wordt ze steeds vaker wakker midden in de nacht. Haar medicijnen brengen bijwerkingen mee die ze er graag bijneemt, maar ik kan je zeggen dat niemand echt blij is om haar beslissingen. De pillen gaan maar voor een tijdje mee, en als er tijdens die laatste periode geen nieuwe nier gevonden wordt kan het voor dialyse ook al te laat zijn. Iedereen die ik ken heeft zich laten testen en opnieuw naar andere mensen gezocht. Je zou denken dat dat in mijn positie een werk van niets is, maar dat viel flink tegen.
‘Ik mag kijken naar wat ik wil.’
Ze lacht zachtjes onder mijn armen, ‘Pas daar maar mee op.’
Ik begin ook te lachen. ‘Zo bedoelde ik het niet. Ik kijk niet naar iedereen.’ Zacht druk ik mijn lippen op haar schouder en verberg daarna mijn neus in haar hals. Ze trekt mijn armen wat strakker om zich heen en verstrengeld haar vingers met de mijne. Met het beetje kracht dat ze nu kan opbrengen trekt ze mijn vingers tot net onder haar neus en fluistert ‘Zou je beter wel doen.’ net voor haar lippen de rug van mijn hand raken.
Ik zucht. Ze weet hoe ik denk over andere meisjes. Maar ze blijft ervan overtuigd dat ik mijn ‘opties’ moet openhouden in het geval dat ons leven samen sneller eindigt dan ik zou hopen. ‘Ella, laat dat.’ zeg ik meer tegen mezelf dan tegen haar. Ik wil onze tijd niet doorbrengen met discussiëren, maar zij wil hem niet doorbrengen met te doen alsof alles goed komt. ‘Het enige wat ik nodig heb ligt hier in mijn armen.’
‘En in de kamer hiernaast.’ zegt ze grijnzend, doelend op Bill.
‘Precies.’
Met eindeloze voorzichtigheid laat ze mijn hand los en begint zich om te draaien mijn armen. Mijn handen houden haar vast, om haar zoveel mogelijk te behoeden van onnodige pijn. Als ze op haar andere zij ligt, legt ze haar linkerhand op mijn wang en duwt het topje van haar neus zacht tegen mijn kin. ‘Dan nog…’
‘Schat. Nu niet.’ ik laat mijn vingertoppen haar rug verkennen terwijl ik een nieuwe zucht slaak.
‘Wanneer dan wel Tom?’
‘Nooit.’
Ik kan haar nog net koppigaard horen zeggen voor ze haar gezicht tussen mijn hals en het kussen verbergt.

Maandag 12 juli 2010 - 20u46 - Hotelkamer Parijs

‘Geef eens.’
Bill schuift zijn blocnote over tafel naar me toe en grijpt in de terugweg mijn blikje cola met zich mee. Voorzichtig om Ella niet wakker te maken buig ik me voorover en neem het schrift van tafel. Ik besluit dat ik enkel deze tekst nog ga lezen en haar daarna naar bed draag. Ik haal mijn hand van haar rug en blader door de enkele pagina’s die Bill intussen vol gekliederd heeft in een bijna onleesbaar handschrift. Ze zucht even en zet haar nagels in mijn bovenbeen. Haar hoofd ligt nog steeds op haar lievelingskussen op mijn schoot.
‘Ze ziet eruit alsof ze koorts heeft.’ merkt Gustav plots op.
Ik knik en zucht. De laatste tijd heeft ze niet anders dan allerlei kwaaltjes. De schrift belandt aan haar voeten terwijl ik me over haar heen buig en de rug van mijn hand op haar voorhoofd leg. Haar wangen hebben een ongezonde blos en haar voorhoofd is gloeiend heet. Bill is al terug onderweg vanuit de keuken met een koud washandje.
Iedereen hier denkt hetzelfde en wil hetzelfde. Het moment komt dichterbij, maar hier is niemand die ooit afscheid van haar zal kunnen nemen. Hoewel zij niet anders doet dan afscheid nemen. Gisteren nog betrapte ik haar erop dat ze briefjes aan het schrijven was voor Georg. Ze kan het maar niet laten om hem kleine boodschappen achter te laten met ‘goeie raad’. Meisjes, seks, vrienden, de verjaardag van zijn oma… die dingen.
Dankbaar kijk ik Bill aan als hij voorzichtig het washandje op haar voorhoofd legt nadat hij haar wangen en lippen bevochtigd.

Zondag 1 augustus 2010 - 22u01 - Tourbus Oberhausen

‘Schat?’ haar stem klinkt zwak vanonder het dunne laken en haar adem wordt onregelmatiger.
‘Ik ben hier het is oké.’ sus ik haar voorzichtig. Ik kruip terug tegen haar warme huid aan en druk moedeloos mijn neus in haar hals. Kokosnoot. Nog steeds. Haar hart klopt snel onder de toppen van mijn vingers.
Net voor ze de eerste keer in slaap viel zei ze me iets waar we het nog nooit eerder over hadden gehad. Ze had het gevoel dat alles haar begon in te halen, dat de dingen sneller vooruit gingen zonder op haar te wachten.
‘Tom…’ ze kreunde onder mijn armen. Alles wat ze doet zorgt voor zoveel pijn dat niemand haar nog durft aanraken. Ze slikt hoorbaar en draait haar hoofd zodat ze naar me kan kijken. ‘Ik kan niet meer.’ Een enkele traan loop uit haar ooghoek.
‘Sshtt.’ Ik druk mijn lippen op haar voorhoofd. Op deze dingen zal ik me nooit goed genoeg kunnen voorbereiden. En iedere keer doen ze weer meer pijn. ‘Het komt allemaal weer goed. Slaap maar.’
‘Als ik nu ga slapen -‘
‘Niet zeggen.’ zeg ik meer tegen mezelf dan tegen haar.
‘Tom. Het is zover. Ik kan niet slapen zonder dat ik je nog één keer heb gezien.’
‘Ella alsjeblieft…’
‘Ik hou van je.’ ze knijpt zacht in mijn vingers.
‘Ik ook van jou. En als je nu gaat slapen,’ ik kus zacht haar lippen ‘dan zeg ik het je morgenvroeg nog een keer.’
Ze schud zacht haar hoofd. ‘Geen morgen.’ is het enige wat ik nog kan verstaan vooraleer ze haar ogen weer sluit. Voorzichtig trek ik haar tegen me aan en stel mezelf gerust als ik haar hart nog steeds voel kloppen. Met haar zachte adem in mijn hals en haar kokosnoot geur die in mijn neus prikkelt sluit ik ook mijn ogen.

Maandag 2 augustus 2010 - 08u52 - Tourbus Oberhausen

‘Waarom zegt ze zo’n dingen?’
‘Ik weet het niet Bill. Dit heeft ze nog nooit gedaan. Ik heb bijna niet geslapen omdat ik me elke keer afvroeg of het nu mijn hart of het hare was dat ik voelde.’
‘Tom. Ze gaat heus niet -‘ hij slikt zonder zijn zin af te maken. Niemand hier kan het luidop zeggen. Maar neen, ik geloof ook niet dat ze zal sterven. Het is niet omdat je iets niet gelooft, dat het ook niet zal gebeuren… bedankt daarvoor oma.
Ik zucht, schuif de inmiddels koud geworden koffie aan de kant en duw me recht. Als Bill me vragend aankijkt knik ik mijn mijn hoofd richting het slaapcompartiment. Hij knikt als hij begrijpt dat ik even bij Ella wil zijn.
Bijna aan de deur hoor ik Georg en Gustav binnenkomen. Mijn hand neemt de koude klink vast en doet me huiveren. Als ik de deur open ligt ze nog net in dezelfde positie als toen ik ben opgestaan. Haar handen naast elkaar onder haar wang, haar benen lichtjes opgetrokken met het laken tussen haar twee knieën en haar haren verspreid over het kussen en haar wang. Toen ik de eerste zonnestralen in mijn ogen kreeg heb ik nog even zitten luisteren naar haar ademhaling, daarna ben ik opgestaan omdat ik het niet langer aan kon horen hoe moeilijk ze het had. Zelfs wanneer ze sliep.
Stil stap ik tot aan het bed en leg me neer op mijn kant. Met mijn handen op mijn borst gevouwen draai ik mijn hoofd opzij en begin op te sommen welke medicijnen ze op welke tijdstippen moet nemen vandaag. Als ik merk dat het laken niet langer beweegt op het ritme van het snakken naar adem duw ik me snel recht. In recordtempo duw ik mezelf op mijn knieën en leun over haar heen. De kleur is volledig uit haar gezicht weg getrokken en wanneer mijn twee vingers opzoek gaan naar haar halsslagader weet ik eigenlijk al dat het te laat is. Tranen lopen over mijn wangen terwijl ik terug op mijn zij ga liggen en mijn lichaam vorm tegen het hare. Mijn neus vindt de verloren haren op haar rug en snuiven gerustgesteld de geur van kokosnoot op. Nog steeds.

Het volgende wat ik hoor is Bill die roept. Het volgende wat ik voel is hoe twee sterke handen me van haar weg trekken en me voorzichtig vasthouden. Ik huil nog steeds.
Alles gaat is een waas aan me voorbij. Bill die door zijn knieën zakt, Gustav die wanhopig opzoek gaat naar een polsslag, Georg die mijn tranen probeert weg te vegen maar de zijne de vrije loop laat en David die in het deurgat staat te telefoneren.
Waarom begrijpen ze niet dat ik nog even bij haar wil zijn voor ze haar voorgoed meenemen? Dat is het enige wat ik vraag. Georg zijn stem begint door te dringen en ik besef dat ik zijn armen blijf wegduwen om mezelf weer bij haar te krijgen.
Waarom begrijpen ze niet dat ik nog geen afscheid kan nemen?

Donderdag 2 september 2010 - 04u00 - Woonkamer

Vier uur geleden was het één maand geleden. Één maand geleden dat het die dag was. Die dag dat ik naast haar in bed kroop en opmerkte dat alles voorbij was. Alles waar ik mijn hoop had op gevestigd was voorbij. Want zij was mijn hoop. Zij was degene die mijn leven beter zou maken. Die het zou maken hoe alles moest zijn.
Het is ook al vier uur dat ik met de envelop in mijn handen zit. Gewoon, te zitten. Te kijken op welke manier ik hem ga openen. Ik heb hem gevonden toen ik eindelijk de moed had om in haar spullen te kijken. En toen herinnerde ik mij de avond voor die tweede augustus. Ze voelde zich slecht, maar kon niet slapen. Ik had haar moeten helpen om papier te zoeken en een pen. Halverwege haar denkproces was ik in slaap gevallen. En nu had ik blijkbaar het resultaat in mijn handen.
Bill stond plots naast me, haalde zijn handen over mijn natte wangen en nam de brief uit mijn handen. Dankbaar keek ik toe hoe hij de envelop opende en het papier opvouwde.

Sterven in Oberhausen… Het is niet iets waar ik zoveel aandacht aan heb besteed. Nou ja, dan bedoel ik de plaats. Het moment zelf, daar wacht ik al een tijdje op. Geloof me, Tom, als ik zeg dat dit misschien niet het ideale moment was maar dat de tijd daar was. Het was tijd voor mij om te gaan. Hoeveel pijn dat ik jullie daar ook mee doe. De dokters hebben me verteld dat deze medicijnen me nooit zouden kunnen helpen voor een lange periode. En als ik niet zou sterven van mijn ziekte, dan zou het zijn van één van de bijwerkingen.

Tom. Ik weet dat je dit nooit zal wegsmijten, en als je het dan toch bijhoudt en het opnieuw leest denk dan steeds aan de dagen die we nog samen hebben gehad. Niet aan die laatste momenten, toen ik meer sliep dan wakker was, en meer ziek dan vrolijk was.
Je zal voor altijd het beste zijn wat mij ooit is overkomen. En begin nu niet opnieuw dat dat moeilijk anders kan, omdat ik niet zoveel kansen heb gekregen om iemand anders te leren kennen. Er zijn veel mensen in mijn leven gekomen en er zijn er meerdere weer uit verdwenen. Maar jullie vier, dat was iets helemaal anders. Weet je nog toen je me meenam naar de jongens? Zelfs Bill stond te bibberen op zijn benen omdat hij bang was dat ze me niet zouden aanvaarden.
Hoe ver ik ook wegdrijf, ik blijf voor altijd bij je.
Ik kan nu eenmaal niet blijven. Maar als ik nog één ding van je wil vragen dan is het wel of je voor mijn zus kan zorgen. Ze zal jou en Bill nodig hebben. En jullie zijn de enigen aan wie ik haar toevertrouw wanneer ik haar zelf niet meer kan intomen.
Kijk nog even in de schuif van je nachtkastje wil je? En bel dat nummer wanneer je denkt dat het moment daar is.
Ik houd van je met heel mijn hart.

Bill. Altijd heb ik je op het hart gedrukt dat je voor mij meer was dan gewoon Toms broer. En ik hoop dat je dat met je meedraagt. Kijk alsjeblieft niet langer naar anderen en blijf trouw aan jezelf. Want je bent prachtig Bill (Tom zal hier blij mee zijn aangezien je alleen nog naar mij wil luisteren).
Ik vertrouw er ten volste op dat jij Tom opvangt als hij merkt dat ik gelijk had. Geen haar op mijn hoofd dat eraan twijfelt dat hij je die ochtend aan tafel verteld hoe we dat gesprek hebben gehad. Maar ik wist wat ging komen Bill. Ik wist dat ik die ochtend niet meer ging wakker worden. Afscheid van Tom was voor mij op dat moment genoeg, sorry als ik iemand van jullie daarmee heb gekwetst. Maar als je even nadenkt dan weet je dat ik de voorbije weken keer op keer afscheid heb genomen bij het slapengaan.
Hopelijk zit je dit naast je broer te lezen, zodat hij niet alleen is. Dus dan kan je beter de andere n ook roepen, want ik heb met Georg nog een eitje te pellen.
Je kan Tom hier doorheen helpen Bill. Als iemand het kan ben jij het wel. Voor mij blijf je altijd mijn broer, hoe erg je het ook vindt om dat te horen.
Ik houd van je.
Ps; zorg alsjeblieft dat hij dat nummer belt. Dat is het enige wat ik vraag.
En Moederdag is niet hetzelfde als haar verjaardag Bill. Onthoud dat.

Gustav. Gustav Gustav Gustav. Ik zou hier vele dingen kunnen opschrijven maar dan zal Georg jaloers worden, en jullie hebben de laatste tijd genoeg gekibbeld.
Weet je nog dat ene meisje dat ik je liet zien? Stop eindelijk met er om heen te draaien en bel haar. Het nummer zit in je gsm. Geloof je me als ik zeg dat ze blij zal zijn?
Vergeet ook niet dat je op de 23ste die afspraak hebt, anders zal David het weer uitwerken op diegene die het dichtste in zijn buurt is en om één of andere reden is dat altijd Bill (geen idee hoe die jongen het doet).
Je weet waarschijnlijk wel waarvoor ik je allemaal dankbaar ben, maar ik wil het ook nog even opschrijven nu het nog kan.
Bedankt dat je er bent voor Tom als het Bill even teveel wordt. En omgekeerd natuurlijk. Jij bent steeds diegene geweest die kalm bleef, en nadacht over de dingen die ik vertelde als de anderen het niet meer wilden horen.
Ik houd van je lieve Gustav.

Georg. Begin nu alsjeblieft niet over het feit dat jij laatst aan bod komt, want je weet dat volgens jou theorie de belangrijkste mensen op het einde tevoorschijn komen.
Even ter herinnering; de briefjes met verdere info vind je wel. Oh! Als je dan toch op zoek gaat, tegen mijn waarschuwingen in, geef dan even mijn dagboek onderaan je lade aan Tom. Waarom in jouw lade? Nou, jij slaapt zo diep (snurken inclusief) dat je het toch niet merkt als ik ’s nachts je kamer insluip om hem terug te leggen.
Hetzelfde geldt voor jou, bedankt dat je er was. Voor mij, maar ook voor Tom. Hij zal jullie nodig hebben en ik twijfel er niet aan dat jullie er klaar voor zijn.
Trouwens, die dvd’s in je lade, verleg ze misschien want ik denk dat je vriendin binnenkort grote kuis gaat halen en ik weet niet of ze zal kunnen lachen met alles wat je daar liggen hebt. Maakt niet uit hoe groot de liefde is, ik denk niet dat ze snel zal vergeten wat je zonder haar uitsteekt in je bed.
Houd van je.

Vergeet niet voor wat en wie je leeft.

Liefs, Ella x

Reacties: