FanFic.nl

What is love? [Twilight]

2. Quileute Tribal School.

2. Quileute Tribal School.
‘Sophia, opstaan,’ zei mijn moeder tegen me, terwijl ze zachtjes aan mijn schouders schudde om me wakker te krijgen.
‘Oké, mam,’ mompelde ik.
Ik liep de trap af voor het ontbijt. Er stond een bord met roerei en spek voor me klaar, mijn lievelingsontbijt. ‘Lekker mam, bedankt,’ zei ik vriendelijk tegen mijn moeder die tegenover me zat.
‘Asjeblieft, schat,’ antwoordde ze lief.
Jenn kwam ook naar beneden gelopen. Haar haren waren nog nat, ze had net gedoucht. Ze ging tegenover me zitten en begon ook aan haar roerei met spek. Ze zag er zenuwachtig uit.
‘Ben je zenuwachtig, Jenn?’ vroeg ik nieuwsgierig aan haar.
‘’t Lijkt maar zo,’ antwoordde ze droog.
‘Dat is toch nergens voor nodig, liefje,’ zei mijn moeder lief tegen haar. ‘Het komt allemaal wel goed. We hebben echt wel een goede school voor je uitgekozen, hoor!’
‘Dat geloof ik wel, mam,’ antwoordde ze. ‘Maar dat neemt niet weg dat ik zenuwachtig ben. Zo ben ik gewoon. Dat heeft Sophia toch ook altijd?’
‘Ze heeft gelijk, mam,’ zei ook ik.
‘Ach ja,’ mompelde mijn moeder. ‘Maar; je eet wel je bord leeg! Ik heb niet voor niets dit lekkere ontbijt klaargemaakt.’
‘Ja, mam,’ zei Jenn. ‘Waar is pap eigenlijk?’
‘Oh, die is al op zijn werk,’ antwoordde ze.
Mijn vader is politieagent in Forks. Die baan heeft hij genomen toen mijn moeder een baan kreeg aangeboden als dokter in het ziekenhuis van Forks. Dat is ook de reden dat we verhuisd zijn. Ze hadden tekort doktoren in Forks, ze boden mijn moeder de baan aan en - lief als mijn moeder is - nam ze de baan aan. Maar, mijn ouders wilden niet in Forks wonen omdat mijn moeder uit La Push kwam en omdat La Push toch redelijk dichtbij Forks ligt wonen we dus hier. Mijn moeder is hier opgegroeid. Ze is een Quileute. Ze is verhuisd naar San Francisco omdat mijn vader daar woonde. Hier in La Push woonden - en wonen - ook mijn tante en neefje. Ashley en Embry Call.
‘Mam, zit Embry eigenlijk ook op de Quileute Tribal School?’ vroeg ik.
‘Ja,’ antwoordde ze simpel.
‘Oh, oké,’ zei ik. ‘Leuk!’ Ik kon het altijd wel goed vinden met mijn neef Embry. Alleen hij moest wel wat aan zijn haar doen, het was echt te lang. Het kwam ongeveer tot zijn schouders. De laatste keer dat ik hem zag, twee maanden geleden ongeveer, zei ik hem nog het af te knippen, maar hij antwoordde dat hij dat niet wilde.
Toen ik mijn ontbijt ophad ging ik naar boven, om te douchen. Ik liep de badkamer in en stapte onder de douche. Na de douche borstelde ik mijn haar. Ik keek in de spiegel naar mijn donkerbruine haar. Het was nu nog stijl, maar straks, als het droog was, zou het krullen. Mijn moeder had een wat donkere roodbruine huid en mijn vader een lichte huid, wat leidde tot mijn - en Jenns - licht roodbruine huid. Ik deed wat antipluis in mijn haar, zodat het niet ging pluizen en liep toen met een handdoek om mijn kamer in.
Ik stond voor mijn kast te bedenken wat ik aan zou doen vandaag. Ik stond op om uit mijn raam te kijken en zag dat het bewolkt was, zoals wel vaker hier. Ik zuchtte en besloot om maar een ripped jeans met een shirt van Never Shout Never (dit shirt, maar dan in het wit) aan te doen, mijn favoriete zanger.
Ik liep weer de badkamer in om wat mascara op te doen. Daarna ging ik weer naar mijn kamer en ik stond voor de spiegel te kijken naar het resultaat. Het zag er goed genoeg uit, vond ik. Ik pakte mijn iPhone en deed hem in mijn zak. Ik pakte ook mijn schoudertas met de Britse vlag erop - ik hield echt van een Brits accent - en wilde net de trap weer aflopen toen mijn moeder riep.
‘Pauline, kom je? We moeten gaan!’ riep ze.
‘Ja, ik kwam er net aan!’ riep ik terug.
Ik liep de trap af, naar mijn moeder en Jenn toe. We liepen samen de voordeur uit, die mijn moeder op slot deed, naar de auto.
‘Hoe lang is het rijden?’ vroeg Jenn, toen we pas net in de auto zaten. Je kon wel merken dat ze nu wel erg zenuwachtig was.
‘Ongeveer tien minuutjes,’ antwoordde ze. ‘En naar jouw school, Sophia, een kwartiertje.’
‘Zo kort maar?’ mompelde Jenn.
‘Niet lang genoeg?’ vroeg ik lachend.
Jenn keek me geïrriteerd aan.
‘Sorry,’ zei ik verontschuldigend. ‘Ik snap het wel, hoor.’
Jenn antwoordde niet. De rest van de weg was het dan ook stil. Tot we er waren. We stopten bij een niet erg groot uitziend schooltje. Jenns nieuwe school voor de komende vier maanden. Want we waren midden in het jaar verhuisd. Het was nu net maart.
‘Nou, veel plezier, lieverd,’ zei mijn moeder en ze gaf Jenn een kus op haar wang.
‘Dat gaat vast wel lukken,’ mompelde Jenn.
‘Tuurlijk, wie houdt er nou niet van school?’ zei ik lachend.
Jenn schonk me een waterig glimlachje en ging toen de auto uit.

Na vijf minuutjes rijden waren we op mijn school. Het zag er grappig uit met die Totempaal voor de school en het was helemaal van hout. Ik had het me echt zo voorgesteld.
‘Dag, lieverd,’ zei mijn moeder en ze gaf me een kus op mijn wang.
‘Doeg, mam,’ antwoordde ik.
Ik sloeg de deur achter me dicht en liep de school binnen. Ik ging meteen naar de receptie, of hoe ze dat ook noemen hier, om m’n rooster op te halen.
‘Hallo, mevrouw,’ zei ik beleefd tegen de receptioniste. ‘Ik ben nieuw hier en...’
Ze onderbrak me. ‘Sophia Abercrombie?’ vroeg ze.
‘Ja, mevrouw,’ antwoordde ik, nog altijd beleefd - in tegenstelling tot haar -.
‘Hier is je rooster en een plattegrond,’ ratelde ze gewoon door, alsof ze me niet hoorde. Ze gaf me twee papiertjes.
‘Dank u wel,’ antwoordde ik beleefd.
‘Je moet deze papiertjes door je leraren laten ondertekenen,’ ratelde ze nog steeds. Wat een onbeleefde vrouw! En mij werd altijd gezegd dat ik beleefd tegen volwassenen moest zijn...

Reacties zijn altijd welkom «3

Reacties: