Hoofdcategorieėn
Home » Overige » 2. Mika, The boy who fought too much {songfic} [af] » Home
2. Mika, The boy who fought too much {songfic} [af]
Home
Mika’s P.O.V.
Het was ons gelukt. Ik had eerlijk gezegd niet echt verwacht dat het ons zou gaan lukken. We hadden net zoals Georgia had voorgesteld twee bomen die bij de waterkant stonden omgehakt met zelfgemaakte bijlen en we waren de rivier overgestoken. Of ja, iets wat een bijl moest zijn. Maar het duurde heel erg lang. Té lang. We zouden, als we door zouden stappen, in een dag bij het dorp kunnen zijn om eten in te slaan. Maar het leger zal ons vast allang ingehaald hebben. Die zwemmen gewoon naar de overkant, of duwen die bomen met tanks om. Of ze maken een brug van lijken. Ik zie het ze nog doen ook. Ik trok een vies gezicht. Gelukkig zag niemand het. Ze leken allebei diep in gedachten verzonken ze zijn.
Het was een dag verder en uitgeput kwamen we in het dorp aan, hopend dat er nog winkels waren met voedsel. Dat was niet bepaald het geval. Het viel me op dat het stil was in het dorp. Opeens voelden we de grond onder ons trillen, en het was net alsof er een groep soldaten aan kwam gemarcheerd. “BOEM. BOEM. BOEM.”¯ Het geluid werd steeds harder en ik trok Tom aan zijn arm een zijsteegje in. Georgia kwam uit zichzelf al achter me aan. Voorzichtig gluurde ik om de hoek. Er kwam inderdaad een groep mensen aangemarcheerd. Het waren soldaten, net zoals ik dacht. Het waren mannen, vrouwen, en zelfs een paar kinderen. Ik schatte de kinderen net 15. Ze droegen net zoals alle anderen een zware rugzak en ze leken bijna onder het gewicht te bezwijken. Ik keek even naar Georgia, maar niets wees erop dat ze John zag. “Kom.”¯ Zei ik toen de soldaten uit het zicht waren verdwenen. “Waar gaan we heen?”¯ Vroeg Tom. “In het dorp is niets te eten. Bovendien is het hier gevaarlijk. We gaan weg. Als er hier al soldaten lopen is dat een teken dat er binnenkort een slag gevoerd gaat worden. Daar wil ik niet middenin zitten.”¯ Zei Mika.
Tom’s P.O.V.
Mika had gelijk, maar ik had vreselijke honger en wilde eigenlijk heel graag wat eten. Toch zette ik door. Die mensen van net hadden vast ook niet veel gegeten, en die moesten ook nog gaan vechten. We liepen verder. Ik keek naar mijn moeder, die er niet zo goed uitzag. Ze keek me aan, maar toen ze zag dat ik naar haar keek keek ze snel weer weg. Was ze nou aan het huilen? Ik stootte Mika aan. “Mam ziet er niet goed uit. Misschien moet je maar eens gaan kijken.”¯ Fluisterde ik zo zacht mogelijk. Toen liep hij naar haar toe. Ik probeerde te luisteren wat ze zeiden, maar dat was geen succes. Ik herinnerde me nog dat plotseling alles zwart werd. Toen ik mijn ogen weer opende hoorde ik mam snikkend zeggen: “Dat was het toppunt. Nu is het genoeg. We gaan met het eerste de beste vervoermiddel terug naar huis. Dit is John niet waard.”¯
So I'm going home,
Back to the place where I belong,
And where your love has always been enough for me.
I'm not running from.
No, I think you got me all wrong.
I don't regret this life I chose for me.
But these places and these faces are getting old,
So I'm going home.
I'm going home.
Be careful what you wish for,
'Cause you just might get it all.
You just might get it all,
And then some you don't want.
Be careful what you wish for,
'Cause you just might get it all.
You just might get it all, yeah.
Reacties:
oh, wat nu. ze gingen John toch redden. nu niet meer. wat gaat ze dan doen. bij mika wonen. ik wil het weten. please snel verder!!
hmm.. ik ben benieuwd wat er allemaal nog gaat gebeuren, dus eh.. snel verder
Ik heb Monika trouwens zo'n beetje gedwongen haar hoofdstuk vanavond nog af te maken, omdat ik waarschijnlijk geen tijd heb om te schrijven na vanavond. anyways, ik wil graag weer een melding xx
mee eens john is het niet waard, komt hij maar lekker naar hun