FanFic.nl

My Worst Nightmare

Invitation [20]

Ik rek me gapend uit en duw de best wel zware dekens van me af. Het duurt eventjes voor het tot me doordringt dat dit niet mijn eigen slaapkamer is, maar een hotelkamer. En nog iets later besef ik dat ik in Berlijn ben, en dat Jona in de kamer naast me ligt.
Ik stap uit mijn bed, wals met een voor mij ongewone vrolijkheid door de kamer en bonk op de muur. Twee seconden later wordt er terug gebonkt. Ik loop naar mijn deur en doe die open. Meteen glipt Jona naar binnen, gewassen en aangekleed en met een opperbest humeur.
‘Kleed je snel aan, dan kunnen we gaan ontbijten. Ik heb honger!’ Ze slaat haar armen om haar buik om een luid gegrom te dempen. Ik haast me de badkamer in, spring snel in en uit de douche en veeg me droog met een handdoek. Dan schiet ik een nieuw setje ondergoed aan, dat bij in de grote tas vol verzorgingsspullen zat.
In ondergoed trippel ik de kamer weer in, gris kleren uit mijn kast en doe die aan. Jona zit op mijn bed, ze prutst wat aan haar nagels.
‘Ik ben klaar, kom.’ zeg ik en trek haar van het bed. Struikelend loopt ze achter me aan. Ik stop haastig mijn kamerpas in mijn broekzak, trek Jona uit mijn kamer en trek dan de deur toe.
‘Ineens zo'n haast?’ lacht Jona. Ik knik, wijs naar mijn maag en hol dan naar de lift. Ze spurt achter me aan, ik hoor haar hijgend lachen. Oh, ik heb me in tijden niet meer zo goed gevoeld!
De lift is leeg, en dat vinden wij niet erg. Giechelend stappen we in, om op het knopje van de ‘0’ te drukken.
Meestal kan ik niet zo héél goed tegen een lift, maar nu merk ik het amper. Jona en ik lachen ons een breuk, en volgens mij weten we niet eens meer waarom. We merken pas dat we al beneden zijn als er gekuch klinkt. Oeps. Awkward moment!
We verlaten de lift, stappen samen naar het restaurantgedeelte van het hotel en zoeken ons een tafeltje. Ik trek de menukaart naar me toe. Ook Jona doet dat, ik hoor de bladzijden ritselen.
Ik blader verder en verder, tot ik bij de pagina ‘Ontbijt’ kom. Al die lekkere dingen. Ik kan echt niet kiezen.
‘Wat zal het zijn?’ klinkt het rechts van me. Ik kijk op van al die lekkernijen, in het zachte en vriendelijke gezicht van een meisje van ongeveer twintig.
‘Ik wil graag dit, maar ik kan het niet uitspreken.’ zegt Jona, wijst naar iets en bijt op haar onderlip. Het meisje kijkt snel en knikt dan, om snel iets op het kleine boekje te schrijven.
‘Hetzelfde,’ mompel ik maar, dan moet ik geen moeilijke knopen gaan doorhakken. ‘en koffie.’
Ze knikt, kijkt nog even naar Jona. Maar die moet niets meer. Ze draait zich om, en op licht tempo loopt ze naar de deur richting keuken.
Ik vouw mijn handen in elkaar en kijk even rond. Er zitten nog niet veel mensen, en ik vraag me eigenlijk af hoe laat het nu is. Ik had geen tijd om op een klok te kijken.
Ik zie dat het al elf uur. Logisch dat er dan niet zo veel mensen zijn, we zitten echt precies tussen ontbijt en lunch.
Het meisje is er weer, zet een klein schoteltje voor mijn neus. Een kop koffie, melk en suiker, een stukje ontbijtkoek en een lepeltje.
‘Danke.’ zeg ik en glimlach.
We praten zachtjes, en ik leid subtiel het gesprek naar een heel ander onderwerp dan datgene waarmee we begonnen zijn (Shoppen, hoe origineel, maar effectief om ons beiden aan het praten te krijgen.). Mijn onderwerp heet jongens, en meer specifiek Robi. Ik wil nu wel eens weten hoe ver Jona al is in haar verliefdheid, want dat kan ze nu echt niet meer ontkennen! Ik heb haar gisteren wel zien kijken.
Het is wel schattig om haar zo te zien, ze verdient het echt! Maar aan de andere kant voel ik me er soms echt rotslecht door. Dan denk ik aan wat het tussen Bill en mij had kunnen worden, en voel ik ergens toch een steek van... Spijt? Misschien. Wie zal het zeggen?
Ik krijg een melancholische glimlach op mijn gezicht.
Wacht eens. Berlijn is toch de hoofdstad van... Duitsland! En Bill is toch een Duitser? Zou ik hem kunnen opzoeken?
Nee, Ruby, dat ga je niet doen! Hij is het niet waard! Die kerel kan sterven, hij deed niet eens moeite!
‘Ruby! Hey, waar zat jij met je gedachten?’ lacht Jona en tikt me tegen mijn elleboog. Ik zie dat er een bord voor mijn neus staat. Een omelet met stukjes gesmolten kaas, gebakken champignons en stukjes tomaat. Een vaatje zout en een molentje peper staat tussen Jona's en mijn bord in.
‘Ik dacht aan Robi. Waar hij ons vandaag naar toe zou brengen.’ Jona bloosde, prikte met haar vork in een champignon en stak die in haar mond. Toen ik rechtstreeks in haar ogen blikte, bloosde ze nog erger.
‘Wat?’ Een geamuseerde glimlach maakte van mijn gezicht één en al zonnestraal.
‘Ik vind hem eigenlijk zo leuk. En, nou, volgens mij ben ik nog nooit zo verliefd geweest. Hij is zo knap en lief en schattig. En hij kijkt alleen maar naar mij.’
‘Ga er gewoon voor, ik ben haast zeker dat hij hetzelfde voor jou voelt!’
Plots gaat Jona's telefoontje over. Ze neemt op met een hoopvolle ‘Met Jona.’, maar aan haar veranderende gezichtsuitdrukking te zien, is het niet Robi.
‘Oh, ik vraag het wel even. Ruby, het is Bella. Ze vraagt of we zin hebben om vanavond te gaan eten bij haar thuis. Haar vriendje zal er ook zijn, en ik mag Robi meenemen.’ Ze kijkt me vragend aan, een halve glimlach weerspiegelt haar verlangen om te gaan.
‘Ja, is goed. Lijkt me leuk!’ Leuk is veel gezegd, tegen vanavond zijn Jona en Robi misschien samen en dan ben ik de enige die nog single is. Maar laat ik daar nu maar niet aan denken.

Reacties: