FanFic.nl

Stand Alone's

Just One Day

Kayley draaide zich om voor de spiegel, bond haar donkerbruine haren bij elkaar met een felroze elastiekje en glimlachte. In haar mond kringelde nog de naar munt smakende tandpastageur. Een losse, babyblauwe broek met witte schaapjes op omhulde haar net geschoren benen, het witte T-shirt was van haar vriendje. Ze knuffelde het textiel, alsof hij er zelf nog in zat, en snoof diep in. Zijn geur zat er nog maar heel weinig in.
“Jammer,”� verzuchtte ze zachtjes en stapte toen naar haar bed. Met een plof liet ze zich erop vallen. Meteen verdween haar hoofd in het kussen, dat zich vormde naar haar omtrekken, haar armen duwde ze eronder. Behendig trapte ze de warme deken van haar bed. Het duurde niet lang, ze voelde hoe de behaaglijke warmte om haar heen zweefde en zich toen in haar lichaam wierp. Haar oogleden sloten, en alles werd zwart. Nog even drong het geluid door; voorbijrazende auto's, een trein in de verte, een klok die elf uur sloeg. Toen zakte ze weg in haar eerste droom.

Ze werd wakker door een koude wind, die over haar rug streelde. Felle zonnestralen gooiden zich over haar heen. Zuchtend hief ze haar hoofd op, en meteen voelde het alsof een baksteen zich op haar hersenpan gooide. Haar kin raakte als eerste weer de zachte stof van het kussen aan, en meteen besefte ze dat dit haar kussen niet was. Dat van haar was groffer en ruwer, en meer versleten, maar daarom paste haar hoofd er perfect in en sliep ze vaak snel. Dit was zacht, babybilletjeszacht, en de stof voelde eigenlijk best díºíºr aan.
Met haar handen wreef ze in haar ogen. Iets klonterig, maar kleverig hechtte zich vast aan haar huid. Verwoed knipperde ze met haar ogen, en toen blikte ze naar haar vingers. Strepen donkerpaarse mascara.
Huh, ik heb toch geen paarse mascara? En ik weet toch ook echt zeker dat ik alles zorgvuldig had weggeveegd met make-upremover.
Nadenken werd echter moeilijk, toen opnieuw een steek zich door haar hersenpan jaagde. En toen voelde ze haar maag keren en draaien, samenknijpen, rondtollen als een tornado. Ze schoot van de matras, holde struikelend over de vloer op zoek naar iets waarin ze kon overgeven. Op goed geluk stormde ze door de deur recht tegenover haar, met haar linkerhand over haar neus en mond geklemd, en het geluk stond inderdaad aan haar zijde.
Een perfect witte, glanzende badkamer. Even stopte ze, haar gewicht leunend op haar hielen. Alles kwam tegelijk op haar af. De marmeren tegels tegen de wand, het kristallen douchehokje, de jacuzzi in de hoek. Gouden rekjes, met daaraan handdoeken in alle soorten, maten en kleuren. Toen boog ze zich over de eveneens perfecte wc-pot.
Toen alles er uit was, stond ze recht. Haar benen trilden, net als haar handen. Ze scheurde een paar wc-papiertjes af, en veegde er haar mond mee af. Toen sleepte ze zich naar de wastafel, om een bekertje water te nemen. In haar hoofd kolkten de gedachten, die als vlijmscherpe messen in haar hoofd sneden. Waar heb ik die hoofdpijn vandaan? Ik heb gisteren toch helemaal niets gedaan?
Met trillende vingers draaide ze de kraan open, het water gutste over de rand, over haar hand. Het voelde goed, zo goed dat ze snel meer en overal water wou. Ze nam een zuinig slokje, en voelde hoe het haar rauwe keel zalfde. Nog een slok volgde, en nog een. De beker werd nog eens gevuld, en ook weer helemaal leeggedronken. De smaak verliet stukje bij beetje haar mond, maar verdween niet helemaal.
Ze wilde naar de douche stappen, toen ze haar spiegelbeeld slechts in een fractie van een seconde zag. Een platinablonde waas met groene vlekjes. Ze knipperde. Platinablond haar tot op haar ribben, groene ogen boven een ietwat grote neus. Met haar vingers streelde ze over haar wangen, die gaaf waren door de enorme hoeveelheid foundation.
Als geslagen door een voorhamer kreeg ze een klap. Ze voelde haar hoofd bonzen en tollen, en ze besefte plots dat wat zij zag in de spiegel, zij niet was. Nee. Zij had geen platinablond, maar donkerbruin haar. Zelfs krullen. Ze wikkelde één van de vele steile plukken om haar vinger. Zijdezacht haar.
Dit was Kayley niet. Dit was... Een droom, die werkelijkheid werd. Ze wí¡s Lady GaGa.
Haar vingertoppen schoten over haar hoofd, door haar haren. Het was allemaal zo onwerkelijk, zo moeilijk te bevatten. Hoe vaak had ze immers niet gefantaseerd over een leven zoals dat van haar, een leven waarin ze alles mocht.
Veel fantasietjes ophalen, kon ze niet. De pijn in haar hoofd dwong haar te douchen. Haar lichaam schreeuwde bijna letterlijk om warm water.
Ze merkte ook nu pas op dat ze eigenlijk poedelnaakt was. Niet dat het er ook maar iets toe deed. Nu het niet haar eigen lichaam was, dat ze aan de buitenwereld tentoon spreidde, had ze er bijster weinig problemen mee.
In het kristallen hokje douchte ze zich. Uit de douchekop kwamen masserend zachte, lekker warme waterstralen. Ze voelde de hoofdpijn wegebben, zoals een zee bij eb van het zand wegsluipt. Het voer mee het afvoerputje in, en werd toen al snel vergeten.
Ze wikkelde een handdoek om haar lichaam - Ze vond het nog steeds een vreemd idee, dat het nu hí¡í¡r lichaam was - en stapte de slaapkamer weer in.
Nu snapte ze de hoofdpijn en het naakt zijn.
Het bed, waarin ze een tijdje geleden nog geslapen had, was niet leeg. Er lag nog een meisje in. Hooguit negentien, met goudbruine lokken haar als een zwoel gordijn over haar naakte schouders. Haar lippen lieten zachtje pufjes adem naar buiten gaan, waardoor haar haren stilletjes heen en weer wuifden. Haar billen waren dubbel geplooid, ze drukte ze tegen haar romp.
Ze was niet lelijk. Nee, verre van dat. Ze had iets kinderlijks, maar tegelijk ook iets volwassen.
Om het bed heen stonden verschillende lege flessen, een pakje sigaretten stond somber en alleen op de vensterbank.
Op de vloer lagen nog kledingstukken. Ze zocht degene uit, die volgens haar het meeste bij Lady GaGa zou passen, en trok die klungelig aan. Ze hield haar adem in, niet volledig beseffend dat die kleren haar als gegoten zouden passen omdat ze op maat gemaakt waren.
Aangekleed en wel schoof ze op de rand van het bed. Het meisje gaapte luid, en toen duwde ze zich onhandig omhoog op haar ellebogen.
“Hey,”� fluisterde Kayley zacht. Met haar hand streelde ze wat haren uit het ronde, slaperige gezicht. Het aangezicht was in perfect evenwicht; een rechte neus met daaronder twee volle lippen, twee parels van karamelbruine ogen, met daarboven dunne maar donkere wenkbrauwen.
“Hi,”� antwoordde ze, haar stem klonk rauw en raspend van de kater, die in haar lichaam heerstte. Kayley voelde een rilling over haar rug gaan, met achterlating van een spoor kippenvel.
Het meisje drukte haar lippen tegen die van haar. Passioneel, welgemeend, vurig.
Kayley verstijfde slechts het miniemste deel van een seconde, ze had een vriendje en ze was eigenlijk puur hetero. Maar als je toch Lady GaGa werd, op een spooky manier, dan moest je er toch het beste uithalen?
De zoen duurde misschien een halve minuut, misschien meer. Maar toen ze elkaar loslieten, vluchtte het meisje naar de badkamer, en stapte Kayley de deur uit.
Ze zat niet in een huis, zoals ze gedacht had. Nu stond ze op de gang van een chique hotel. De gang was bekleed met rood fluweel, lampen voorzagen de ruimte van licht. In de gang stonden minstens twintig kleerkasten, allemaal gehuld in zwarte T-shirt, donkerblauwe joggingsbroek, en met een zonnebril op hun neus, ofschoon er geen zonneschijn tot hier kon stralen.
Ze zette een stap naar rechts, en het korps bodyguards stapte eveneens - en als één man - naar rechts. Ze zuchtte, met licht vermaak vrolijk fonkelend in haar ogen. Dit hoorde er allemaal bij. Bij de levenswijze van the Rich and Famous.
Ze liep de gang uit, en in de lift werd ze vergezeld door vijf gasten. Ze keken strak voor zich, met hun ogen heen en weer schietend achter de duistere glazen, en waren volkomen stil. Kayley kon ze niet eens horen ademen. Niet dat ze dat echt zo erg vond, ze was aan het denken. Nu de hoofdpijn volledig weg was, en zich een dag voor haar uitrolde, probeerde ze te bedenken wat ze allemaal zou kunnen doen. Er waren zoveel mogelijkheden nu.
Het geld groeide nu nog nét niet op haar rug. Ze zou kunnen winkelen naar hartelust, mensen kunnen afblaffen, muziek kunnen maken, bekende mensen kunnen ontmoeten. Ze was zélf bekend nu.
De lift stopte, met een zacht tikje hing hij plots stil. De deuren gleden open, met een ratelend geluid.
Voor de ingang van het hotel stond al een enorme zwarte limousine te wachten. De ramen geblindeerd, een chauffeur en de rest van mijn beschermkerels als een soort erehaag langs de kant opgesteld.
Op de torenhoge Replay-hakken wandelde ze door de ruimte, die bijna integraal bestond uit marmer en bladgoud en ebbenhout, en stapte door de dubbele, glazen deur. Ze werd door een man van de trap geholpen, en ze herkende in hem Troy Carter, de manager van vele beroemdheden. Dan was hij ook vast GaGa's manager. Vanaf nu hí¡í¡r manager. Dat was best vreemd, maar ze besloot er niet al te veel tijd aan te verspillen.
Als een klein kind híºppelde ze, over de stoep. Ze dóók haast in de limousine, waarin ze meteen goed rondkeek. Zwartlederen bekleding, lichtblauwe lampjes in het plafond. Een emmer met ijs en een fles champagne erin.
Ze ontkurkte de fles, terwijl een bodyguard en haar manager bij haar instapten.
“Nu al weer aan de alcohol?”� zuchtte haar manager, en wreef vermoeid in zijn ogen. Kayley schonk haar glas in, en zette toen nauwkeurig de fles terug. Het gouden goedje vond zijn weg snel haar keel in.
De rit duurde veel te kort om al de geheimen van de limo te ontdekken.

Uit de limo, meteen een studio in. Ze kreeg niet eens de tijd goed om te kijken, of ze zat al in een geïsoleerd hok. Voor haar een grote microfoon, op haar hoofd een microfoon.
Onwennig ging ze op de hoge kruk zitten, met haar voeten op de stang, en legde haar handen in haar schoot. Vanuit de koptelefoon klonk plots de stem van Carter. “Klaar, meis?”�
“Uh, ja. Wat moet ik doen misschien?”� vroeg ze, terwijl ze op haar onderlip beet. Er klonk gelach, ze zag hem en de producer RedOne effectief lachen. RedOne antwoordde. “Zingen natuurlijk.”�
Kayley slikte. Zingen kon ze niet. Maar nu ze dit lichaam had, vast ook de stembanden. Maar wí¡t moet ze dan zingen? Een lied dat GaGa nog maar net geschreven had? Hoe kon zij dat dan weten?
Maar ze durfde het ook niet te vragen.
Nonchalant haalde ze haar schouders op, drukte de telefoon steviger over haar oren en sloeg haar vingers om de microfoon. Die zat goed vast, maar ze wilde iets hebben om vast te houden.
Ze begon met haar stem op te warmen door een simpel kinderliedje, dat ze ooit van haar moeder leerde. Toen blikte ze hoopvol naar Carter en RedOne. Blijkbaar hadden die al genoeg meegemaakt met GaGa, zoals geheugenverlies na een nachtje stappen, want ze rolden met hun ogen naar elkaar.
“Gewoon al de nummers van het nieuwe album, schat,”� mompelde Carter zuchtend in de microfoon.

Drie uur later mocht ze voor het eerst de studio verlaten, nadat ze keer op keer onderbroken was geweest. Ineens weer beginnersfouten maken kón niet, dus kreeg ze steeds een loeiharde preek over zich heen. Zeker vijf keer was ze opnieuw begonnen aan Paparazzi, en Beautiful Dirty Rich had ze zeker twintig keer gezongen voor het er een beetje degelijk uitkwam.
Haar maag knorde, en door de drukkende warmte in het hok was haar hoofdpijn terug gekeerd. In het hotel had ze er nog zo naar uitgekeken, maar nu... Nu zou ze er veel voor geven om haar eigen leven weer terug te krijgen.
Ze slenterde de trap af, en in de hal werd ze opgevangen door drie meisjes van maximum drieëntwintig. Ze ontfermden zich over haar, begeleidden haar naar de tafel en zorgden dat ze een bord eten kreeg. Dit bord bleek echter maar voor de helft gevuld, want dé ster moest op haar eten letten!
Met lange tanden werkte ze de rauwkostsalade binnen. Als wereldberoemde popster at ze blijkbaar slechter dan ze thuis bij Hotel Mama at.
Haar pauze duurde hooguit een kwartier, toen verscheen RedOne in de ruimte en sleepte haar aan haar arm mee. Ze kon niet ontkennen dat ze de ruwe, maar warme aanraking niet aangenaam vond. Het voelde ergens eigenlijk best wel goed, als je buiten beschouwing liet dat hij haar min of meer ontvoerde.

Nog eens drie uur later zat het erop. RedOne moest huiswaarts keren, en Carter had al een uur eerder de studio verlaten. Kayley voelde zich afgepeigerd, haar lichaam brulde om eten. Wankel op haar benen, op de hoge hakken, probeerde ze naar beneden te wandelen. Dat lukte aardig.
Beneden was er haast niemand meer, behalve haar manager. Die hield zijn iPod een eindje van zijn gezicht en leek te zijn verzonken in een lap tekst.
“Ahum,”� kuchte ze hem uit zijn concentratie. Hij opende de deur voor haar.
De limo stond er weer, maar deze keer was er geen kinderlijke nieuwsgierigheid. Ze liet zich op de achterste bank vallen, en schoof opzij om haar manager naast haar te laten zitten.
De ruimte was drukkend warm, dus schoof het luikje boven haar hoofd open. Met een herwonnen vrolijkheid duwde ze zich omhoog, en met haar hele bovenlichaam uit het luik keek ze rond.
De wind sloeg constant in haar gezicht, haar haren wapperden achter haar aan. Auto's werden zo achter haar gelaten, zo snel gingen ze.
“Stefani, kom nu eens naar beneden.”� De limo stopte voor het bordes van een restaurant, dat er vreselijk chique en duur uitzag. Maar als Lady GaGa-zijnde zou ze dat wel kunnen betalen.
Ze stapte uit, terwijl hij naast haar liep. Een rode loper over de stenen trap, de deuren open en een koppel jongens met piekfijn uniform om hen op te vangen. Meteen werden ze naar een tafeltje aan het raam gebracht. Haar bodyguards probeerden zich subtiel in de pratende en etende massa te verstoppen, maar dat was nogal onmogelijk. Zacht uitgedrukt.
“Hopelijk krijg ik nu wel écht eten.”� gromde Kayley, die chagrijnig werd van het tekort aan normaal eten.
“Natuurlijk,”� grinnikte Troy, en opende de menukaart.

Maar toen hun gerechten werden besteld, was dat op fluistertoon, zodat ze het niet hoorde. Hun borden werden langs rechts ingezet, en Kayley voelde hoe iets kwaadaardigs in haar buik borrelde, een gevoel dat niets met haar honger te maken had. Weer rauwkost, alleen deze keer in mooiere decoratie en veel en veel minder.
Logisch dat, elke keer ze haar zag op televisie, Lady GaGa magerder leek. Ze schoof haar bord van zich af en kruiste haar armen over elkaar.
“Wat?”� vroeg Troy, terwijl hij spaghetti om zijn vork wikkelde.
“Ik blijf zwijgen tot ik echt eten krijg. Zwijgen, dus ook ní­et zingen!”� Hij stak meteen een preek af over het ideaal van de hedendaagse maatschappij, en dat ze nooit of te nimmer dik mocht worden, omdat het anders gedaan was met de platenverkoop. Daarop stond ze recht, duwde zijn bord van tafel op zijn schoot, en liep hem voorbij. De deur, waardoor ze naar een gang wandelde, knalde toe en maakte van de doodse stilte plots een zee van geroezemoes.
Ze sloot zich op in de damestoiletten, het hokje was groot en ze herinnerde zich iets vanuit haar eigen jeugd, niet die van GaGa. Op de toiletten, huilend, terwijl op de deur het geroffel van vuisten klonk.
Ze schudde haar hoofd, in de hoop de herinneringen weg te schudden, maar het werd alleen erger.

Een kwartier later zat ze huilend en schommelend en met haar benen opgetrokken tegen de wand. Ze voelde hoe de vermoeidheid steeds dieper in haar wegzinkte, haar oogleden voelden zwaar. Ze hoorde nog voetstappen, in een ritmisch maar snel tempo. Ze viel in slaap.

“Kayley, wakker worden. Het ontbijt staat klaar, en je hebt nog een half uur en dan moet je echt naar de Bakkersmolen vertrekken. Ik heb je werkuniform gewassen.”�
Het duurde welgeteld een halve minuut voor ze besefte dat ze aangesproken was geweest met 'Kayley'. Haar naam. Echt, hí¡í¡r naam.
Nog half slaapdronken struikelde ze uit bed. Op de gang zag ze haar moeder net de trap afdalen.
“Mama!”� riep ze hoog, haast gillend. Ze sloeg haar armen om haar moeder heen en drukte haar hoofd tegen de warme moederborst.
“Zo verknoei je je stem.”�
“Ik ben niet van plan ooit zangeres te worden.”� gniffelde ze. Toen rook ze de eieren met spek, die in de keuken op het vuur stonden.
Nee, een leven als beroemde zangeres was niet voor haar weggelegd. Maar het was mooi een ervaring om nooit te vergeten.
Misschien was het een droom. Maar dat kon ze niet met zekerheid zeggen.
Eenmaal beneden keek ze naar het tijdschrift dat op haar bord lag. Een grote kop zei: 'GaGa nog stapje verder', dus bladerde ze snel door de bladeren en stootte op een foto van GaGa. Vluchtig las ze het artikel, en slechts enkele dingen bleven haken.
Staan door een autoluik, oproer veroorzaken in een vijfsterrenrestaurant en opsluiten en in slaap vallen in een toilet.
Ze glimlachte, geen droom dus.
“Vreemd hé, die GaGa.”� zei haar moeder, terwijl ze het omelet met stukjes spek op haar bord liet vallen.
“Ja, heel vreemd.”� gniffelde ze zachtjes.

For just one day she has been her idol.

Reacties: