FanFic.nl

Doin' it the Slytherin way [HP]

Seize, don't act like you're not impressed.

Never apologize, it's a sign of weakness.

Draco’s point of view.
Ik liep naar buiten, omdat het nog altijd mooi weer was. In gedachten verzonken liep ik naar het meer.
‘Nee!’ hoorde ik iemand smekend roepen.
Ik keek waar het geluid vandaan kwam. Zij was het. Christopher Bole en Michael Wilkes, twee Sixth-year Slytherins, hielden haar vast. Op zo’n manier dat ze haar zo in het meer konden gooiden. Blaise, Chanel, Brooklyn en Emily stonden lachend toe te kijken. Net als James Ebb en Thomas Press, vrienden van Bole en Wilkes. Maar ik, ik lachte niet. Ik wilde haar helpen. Ik zou ze leren om… wacht! Nu klonk ik net als Saint Potter! Hij wilde ook altijd iedereen redden.
Ik zag dat Wilkes haar losliet en dat Bole haar nu in zijn armen had. Zijn gezicht heel dicht bij dat van haar. Ik wendde mijn blik af en liep verder rond het meer. Ik wilde nadenken, maar dat lukte niet. Ik keek weer naar het groepje en zag dat ze lachten en lol hadden. Het liefst zou ik mee lachen. Maar ik wist dat zij dat nooit zou toelaten. Volgens mij haatte ze me...

Eloïses point of view.
We zaten in een kringetje te praten. Brooke zat rechts van me, Chris links. Ik was erachter gekomen dat Chris niet alleen een knappe Pureblood is, maar ook een grappige en aardige. De rest van de jongen by the way ook. Het was echt síºper gezellig, tot na een tijdje Brookes maag begon te knorren.
‘Etenstijd!’ zei ik lachend.
‘Handig, zo’n klok,’ zei Michael lachend en hij prikte Brooke plagend in haar buik. Wat een cute couple samen.

We liepen met z’n allen naar de Great Hall, om te gaan eten. De Bloody baron kwam naar ons toe.
‘Ah, mister Wilkes,’ zei hij tegen Michael, ‘waarom was u er gisteren niet?’ Hij klonk nogal nieuwsgierig.
‘Strafwerk, mister Baron,’ antwoordde Michael met een grijns.
‘Ah, oké,’ zei de Baron. ‘U lijkt doet me erg aan uw oom denken. Toen hij nog jong was, dan,’ zei hij mijmerend en hij zweefde weg.
Toen hij buiten gehoorafstand was begon Michael te lachen. ‘Hij is soms zo raar,’ zei hij.
Chris knikte instemmend. ‘Hij vergeleek mij een keer met Lucius Malfoy!’
‘Wat?’ vroeg Brooke verbaasd, ‘waarom?’
‘Omdat Chris en ik beste vrienden zijn,’ verklaarde Michael. ‘Ik lijk op mijn oom en hij op de beste vriend van mijn oom, Lucius Malfoy.’
‘Dat klinkt ergens wel logisch,’ zei Em.
‘Ergens wel,’ mompelde Chris, ‘maar het blijft raar!’
‘Ach ja, alle geesten hier op school zijn raar,’ zei Thomas met een grijns.
Michael keek naar Brookes bord. ‘Ik dacht dat jij honger had,’ zei hij plagend. Brookes bord was overvol. Nou ja, als ik naar zijn bord keek zag ik dat er wel meer op kon dan wat op dat van Brooke lag.
Brooke keek hem dan ook aan met een gezicht dat zei ‘is dit niet veel dan?’.
Michael lachte om haar gezicht. ‘Grapje,’ grinnikte hij.

Na het eten gingen ze terug naar de Common Room. Ik niet, ik ging onderweg een wc binnen.
Nadat ik van de wc kwam liep ik terug de gang op, waar ik Draco zag lopen.
Hij zag mij ook. Hij grijnsde naar me. Hij liep naar me toe. ‘Wat doe jij hier zo alleen?’ vroeg hij.
‘Lopen,’ antwoordde ik droog. Hij lachte. Ik wilde doorlopen maar hij sloeg zijn arm om mijn heup en trok me terug. Ik probeerde me los te trekken, maar hij was te sterk. ‘Laat me los,’ zei ik boos.
‘Nee,’ zei hij. Ik kon horen dat hij lachte. Hij vond dit blijkbaar grappig ofzo. De sukkel.
‘Ja,’ zei ik boos. Ik wilde mijn toverstok pakken, maar ik realiseerde me dat ik die niet bij me had. Hoe stom kon ik zijn? Hij draaide me zo dat ik nu recht tegenover hem stond. Hij sloeg zijn armen om mijn heupen en trok me tegen hem aan. Ik keek woedend naar de grond. Ik was niet van plan hem aan te kijken. Met zijn stomme grijns op zijn stomme gezicht.
Hij dacht daar blijkbaar anders over. Ik voelde één van zijn vingers die mijn kin omhoog duwde. Ik keek nu recht in zijn stormachtig grijze ogen. Ik hapte onwillekeurig naar adem. De manier waarop hij naar me keek was... zo... lief. Ik had nooit gedacht dat ik dat over hem kon zeggen. Ik schudde verwoed mijn hoofd en zijn grijns kwam weer tevoorschijn. Hij dacht zeker dat hij me had. Hij dacht zeker dat ik net als al die anderen voor die blik in zijn ogen zou vallen. Nou, mooi niet dus.
Ik probeerde me nog een keer los te trekken, ik faalde weer. Maar die blik in zijn ogen verdween. Hij wist dat het hem niet lukte. Hij greep me nog harder vast en keek me woedend aan.
‘Het is nu dan misschien 1-0 voor jou, maar weet dat ik nooit zal verliezen,’ zei hij woedend. ‘Malfoys verliezen nooit.’
‘Eens moet de eerste keer zijn,’ antwoordde ik woest.
Hij haalde zijn armen van mijn heupen af en duwde me weg. Hij keek me dodelijk aan. Toen beende hij snel weg, richting de Great Hall.
Ik haalde diep adem en liep toen snel naar de Common Room, waar ik eigenlijk naar op weg was voordat ik hem tegenkwam.

Draco’s point of view.
Ik kreeg honger en wandelde terug naar de Great Hall. Op weg daarheen kwam ik haar tegen. Ze kwam net uit een wc gelopen. Ze was helemaal alleen. Dit was mijn kans. Een perfecte kans.
Ze zag me. Ik grijnsde naar haar. ‘Wat doe jij hier zo alleen?’ vroeg ik.
‘Lopen,’ antwoordde ze droog. Ik lachte. Ik liep op haar af en sloeg mijn arm om haar heup om haar terug te trekken, ze mocht nu niet weglopen. Ze probeerde zich los te trekken.
‘Nee,’ zei ik grijnzend.
‘Ja,’ zei ze boos. Ik draaide haar zo dat ze nu recht tegenover me stond. Perfect. Op één detail na. Ik sloeg mijn armen weer om haar heupen en trok haar tegen me aan. Zó kon ze echt niet weg. Ze keek woedend naar de grond. Ze wilde me niet aankijken, wat juist wel de bedoeling was. Niemand kon tegen de blik die ik nu aan haar wilde laten zien.
Ik legde mijn wijsvinger onder haar kin en duwde die langzaam omhoog, zodat ze recht in mijn ogen keek. Ik keek haar op die ene speciale manier aan. Het was mijn speciale blik, voor meisjes. Ik keek ze dan aan op een manier alsof ik echt van ze hield. Ze trapten er altijd in.
Ze schudde met haar hoofd en keek me ongelovig aan. Ze besefte zich opeens dat zij waarschijnlijk niet de enige was die ooit deze blik had gezien en ze keek me woedend aan. Ze probeerde zich weer los te trekken.
‘Het is nu dan misschien 1-0 voor jou, maar weet dat ik nooit zal verliezen,’ zei ik woedend. ‘Malfoys verliezen nooit.’
‘Eens moet de eerste keer zijn,’ antwoordde ze woest.
Deze keer liet ik haar gaan, ik wist dat ik deze ronde had verloren. Shit.
Ik keek haar woedend aan en beende toen snel terug naar de Great Hall. Nu had ik pas echt honger gekregen.

Reacties: