FanFic.nl

Stand Alones

Het Leven

Een zacht briesje liet de dorre bladeren in Hamburg over de straten dwarrelen. De herfst was aangebroken, had de zomer ver achter zich gelaten en de bomen van hun groen beroofd. Op straat was het relatief rustig, de meeste mensen zaten warm binnen. In de meerderheid van de huizen brandde licht achter de ramen, wat de stad een gezellige uitstraling gaf. De ramen waarachter geen licht brandde, verpestten de sfeer ietwat, maar er was niemand die zich daar druk om maakte.
Eén van die donkere woningen was een wit huis aan de rand van de stad. Het gebrek aan licht deed afbreuk aan de vrolijke uitstraling die het huis normaal gesproken bezat. Van binnen was het redelijk netjes, maar er was genoeg rommel om aan te tonen dat er in het huis gewoond werd. Niet dat daar anders aan getwijfeld zou worden, want in het kleinste kamertje van het huis lag een driejarig meisje te slapen. Haar dunne, blonde haartjes lagen als een waaier om haar hoofd en haar duimpje zat in haar mond.
De aangrenzende kamer bood bescherming aan een man van dertig jaar oud. Hij was redelijk lang, met een smal postuur. De lengte van zijn blonde haar bedroeg een centimeter of vijf. De man had wallen onder zijn ogen, die er al zaten zolang hij zich kon herinneren. Hij was dan ook moe. Afgepeigerd van het harde werken.
Hij lag op bed, maar deed geen poging tot slapen. Op zijn rug lag hij naar het plafond te staren, zonder het te merken. Nadenkend over zichzelf, over zijn leven. Over hoe hij verder moest. Of hij verder moest.
Voor de zoveelste keer die week liet de man zijn gedachten over zijn leven glijden, stilstaand bij zowel de leuke als de vervelende gebeurtenissen.
Van zijn kindertijd kon hij zich vrij weinig herinneren, behalve dan dat hij de scheiding van zijn ouders verschrikkelijk had gevonden en dat school niet veel beter was geweest. Hij herinnerde zich hoe hij zijn toevlucht had gezocht in de muziek, en die daar ook had gevonden. De dag dat hij met zijn tweelingbroer en twee vrienden een platencontract mocht tekenen zou hij nooit vergeten. De jaren die daarop volgden had hij als geweldig ervaren: eerst Duitsland veroveren, daarna de rest van Europa en vervolgens zelfs touren door Amerika. Na dat laatste continent was alles bergafwaarts gegaan. De band had steeds minder lol beleefd aan het zijn van muzikanten en het derde studio album, Humanoid, was geflopt in vergelijking met de twee voorgaande albums. De bijbehorende tour had het niet veel beter gedaan en de nadelen van de roem hadden de voordelen steeds verder weggespeeld. Tegen het einde van het eenentwintigste levensjaar van de tweeling werd de band opgeheven en de jongens hadden steeds meer rust gekregen. Tegen de tijd dat ze weer normaal over straat konden, zonder op elke straathoek een gillende fan tegen te komen, ontmoette de man een vrouw. Alles leek ineens heel snel te gaan en iets meer dan een half jaar later waren ze getrouwd.
Dat was zijn leven in grote lijnen. Maar geluk zou in de kleine dingetjes moeten zitten, zo was hem altijd verteld. Vandaar dat de man al op jonge leeftijd begon met het veranderen van zijn uiterlijk. Het begon met het verven van zijn haar en het piercen van zowel wenkbrauw als tong. Daarbij hoorden tatoeages, die hij liet zetten op zijn onderbuik en in zijn nek. Het schonk hem voldoening en al snel creëerde hij een imago als de zanger van Tokio Hotel. Zo ging hij door met het bewerken van zijn lichaam: tatoeages op zijn zij en onderarm en een piercing in zijn tepel volgden. Ook met zijn haar bleef hij constant experimenteren. De fans wisten na een poosje wel dat de zanger nergens voor terugdeinsde.
De jongen zelf vond het steeds moeilijker om geluk te voelen. De andere bandleden leken daar ook mee te zitten en al snel kwam er een einde aan de muzikale carrière van de jongens.
Daarmee ook aan de vriendschap.
Gustav en Georg hadden al snel een nieuw leven opgebouwd, alle sporen van de band achter zich latend.
De tweeling hield het langer uit, tot Bill verliefd werd. Al die tijd had hij niet kunnen begrijpen waarom dat een einde aan de vriendschap had gemaakt. Maar liefde maakt blind, dus koos hij voor zijn vriendin. Dat was goed gegaan, tot ongeveer een jaar na het huwelijk. Toen werd Bills leven eentonig, terwijl zijn vrouw weinig leek te lijden onder de relatieproblemen die ze doormaakten.
De voormalige beroemdheid deed niets dan het vervullen van zijn kantoorbaan en zichzelf in leven houden. Ruim drie jaar geleden was daar verandering in gekomen. Zijn vrouw had hem verteld dat ze zwanger was, al enkele maanden. Bill had dat nooit begrepen: samen hadden ze besloten dat ze geen kinderen wilden. Daarbij kwam dat het fysieke contact dat de twee hadden nog schaarser was dan de gesprekken die ze voerden. Een hele poos had Bill zich afgevraagd of het kind überhaupt wel van hem was, maar al snel werd duidelijk dat ze veel op hem leek.
Ondanks alle twijfels had Bill altijd voor haar klaar gestaan. Hij had zijn uiterste best gedaan om voor haar te zorgen en haar een prettig leven te geven. Een teken van waardering had hij nooit gekregen. Een band had hij met het meisje ook nooit gehad. Het was altijd geweest alsof ze niets van hem moest hebben.
Haar vader was op het punt aangekomen waarop hij zich afvroeg of het meisje hem zou missen. Waarschijnlijk niet, want ze was nooit naar hem toegekomen. In die drie jaar dat ze leefde was ze nog nooit naar haar vader gegaan. Nooit uit zichzelf. Dat was toch niet normaal? Dat kon toch niet goed zijn?
Zijn vrouw dan, zou zij hem missen? Ook daar ging Bill niet van uit. Hij had nooit gedacht dat het mogelijk zou zijn om in een huis te wonen met mensen waar je niets voor voelde. Zou je niet automatisch een band met hen creëren, omdat je op elkaar aangewezen werd? Hij had er rekening mee gehouden dat zo’n band uit haat kon bestaan, maar zelfs dat was er niet. Hij had gewoon helemaal geen gevoelens voor zijn huisgenoten. Zelfs niet sinds hij achter de waarheid gekomen was.
Waren er dan echt geen mensen die om hem gaven? In zijn hoofd ging hij het rijtje af. Zijn ouders had hij om onverklaarbare reden al jaren niet gesproken. Gustav, Georg en Andreas eveneens niet. Tom dan? Tom misschien wel. Er was een kleine kans dat hij Bill zou missen. Dus stond die op, pakte pen en papier uit de kast en begon te schrijven.

Hoi Tom,
Ik weet eigenlijk niet waarom ik je een brief schrijf en je geen bezoekje breng of opbel, maar ik denk dat dat is omdat ik je ga vertellen over dingen die gevoelig liggen. Vroeger drukte ik mijn gevoelens uit in liedjes, en die liedjes bereikten heel veel mensen. Het was heerlijk om mijn hart te luchten bij honderden, duizenden mensen tegelijk, zonder dat er ook maar iemand was die precies wist waar ik op doelde. Nadat de band uit elkaar is gegaan, heb ik geen enkel nummer meer geschreven. Alles wat ik de afgelopen jaren heb meegemaakt zit diep in mijn binnenste. Honderden vragen vormden zich, en slechts enkele antwoorden waren er. Tot vorige week. Toen is me een hoop duidelijk geworden, Tom. En ik weet dat jij het weet. Je weet dat ik je gezien heb met haar. Met mijn vrouw. Maar weet je? Eigenlijk ben ik je dankbaar. Niet dankbaar dat je het met mijn vrouw doet, maar dankbaar dat je ervoor hebt gezorgd dat ik het nu ook weet. Het geeft me de antwoorden die ik al die tijd niet kon vinden. Ten eerste, verbeter me als ik het mis heb, heb ik geen dochter. Het meisje dat ik voor mijn kind aanzag, is eigenlijk van jou. Weet je wat nog wel het raarste is, Tom? Ik ben niet eens boos. Niet op jou, niet op haar en ook niet op mezelf. Er is nu nog één vraag waar ik antwoord op wil hebben. Eén ding wil ik nog weten, en dat is waarom ik je schrijf. Ik moet nu even de moed verzamelen om het op papier te zetten, maar de volgende vraag, of eigenlijk het antwoord erop, is heel belangrijk voor me: zou jij me missen? Zou jij me missen, Tom, als ik nooit meer terugkwam? Zou ik je dan verdriet doen? Zou het jou überhaupt iets uitmaken? Je kunt moeilijk zeggen dat ik je in de weg sta. Zonder mij zou je haar niet eens gekend hebben.
Je vraagt je nu vast af waarom ik dit vraag, toch? Of misschien schat ik je wel te dom in en heb je al de hele tijd door waar ik naartoe wil. Ik weet het niet, vandaar dat ik het even uit zal leggen. Alhoewel, eigenlijk ligt het gewoon heel simpel. Goed, ik dwaal af.
Ik wil niet meer, Tom. Ik zie het allemaal niet meer zitten. Maar voor jou zou ik hier blijven. Voor jou kan ik doorgaan. Maar dan moet ik wel zeker weten dat jij dat wilt. Ik ben het zat om mezelf dingen wijs te maken. Te doen alsof, omdat ik me dan beter voel. Uiteindelijk heeft dat toch geen nut. Goed, ik dwaal alweer af.
Morgen spring ik, Tom. Geen gedoe, geen aandachttrekkerij. Gewoon springen. Geen absurd hoge gebouwen in het centrum van de stad, geen overbodig groot publiek. Ik neem gewoon de flat hier tegenover. Elf uur. Elf uur ’s avonds. Stipt. Zodra de kerkklokken beginnen te luiden, zal ik aan mijn val beginnen. Tenzij jij me tegen komt houden.

Bill





Vanaf de flat had Bill uitzicht op de kerktoren. Om half elf was hij al op het dak aangekomen, dat was alweer een kwartier geleden. De jongen had ruim de tijd genomen, voor het geval hij gehinderd werd. Dat werd hij niet. Alles ging gevaarlijk makkelijk. Tom was ook nog niet komen opdagen. Bill wist toch echt zeker dat hij de brief ontvangen had, want zodra die afgeschreven was, was hij persoonlijk naar Toms appartement gegaan om hem in de brievenbus te gooien. Eigenlijk gaf dat niet veel zekerheid, want hij had Tom niet met de brief in zijn handen gezien. Hij wist alleen zeker dat het papiertje zijn brievenbus bereikt had.
Hoe lang ging Bill dit nog volhouden? Het was ijskoud op het dak en hij droeg enkel een T-shirt met een vest erover. Zijn lange, slanke benen waren gehuld in een donkerblauwe spijkerbroek, waaronder hij zwarte laarzen aanhad. De wind speelde met zijn blonde haar. Make-up droeg de man al jaren niet meer en ook zijn nagels waren al tijden ongelakt.
De kerkklok gaf vijf voor elf aan. Een eenzame traan rolde over Bills wang, weerspiegelde alle pijn die hij in zijn hele leven had doorstaan. Die ene, zoute druppel vatte praktisch zijn hele leven samen.
Achter Bill klonken voetstappen. Hij draaide zich om en herkende zijn broer.
‘Je bent gekomen,’ glimlachte hij droevig.
‘Dat was wel het minste wat ik kon doen,’ antwoordde Tom. Bill knikte enkel.
‘Ik vond dat ik je op zijn minst antwoord kon komen geven,’ vervolgde Tom. Zijn broertje keek hem afwachtend aan.
‘Je bent slim, broertje. Je hebt gelijk, het is mijn kind. En je hebt gelijk, ik weet dat je ons betrapt hebt. Hoe zou dat me kunnen ontgaan? Maar goed, jij stelt vandaag de vragen, ik geef de antwoorden.’
‘Sinds wanneer ben jij zo toegevend?’
‘Sinds ik niets te verbergen heb. En sinds antwoorden de beslissingen nemen, de conclusies trekken. Ze kunnen doen wat ze willen, vragen kunnen slechts in een bepaalde richting hinten. Ze kunnen niets aanrichten.’ Bill knikte.
‘Je had nog meer goede punten. Je hebt me inderdaad nooit in de weg gestaan. Je was te naïef om ook maar te merken dat je vrouw een ander had.’
‘Ik had wel een vermoeden, hoor.’
‘Maakt niet uit. Je deed er niets aan, daar gaat het mij om.’ Bill wierp een schichtige blik op de kerkklok.
‘Het is bijna elf uur, Tom,’ sprak hij.
‘Oh, ja, daar kwam ik voor, hè?’ Hij wierp ook een blik op de klok.
‘Ik vond het al zo ironisch dat je al die jaren je fans toezong dat ze niet mochten springen en dat je er dan zelf op die manier een einde aan wil maken. Alleen dat was al een reden om hierheen te komen.’ Hij legde een hand op de schouder van zijn broertje.
‘Nog een minuutje, Tom,’ fluisterde Bill, wiens ogen vluchtig tussen de klok en zijn broer heen en weer schoten.
‘Als je van me houdt, hou je me tegen,’ vervolgde hij met lichte paniek in zijn stem.
‘Ach, Bill, je denkt toch niet serieus dat ik je ga laten springen?’
De kerkklokken begonnen te luiden. Toms lippen vormden een glimlach, terwijl hij kracht zette met de hand die op de schouder van zijn broertje rustte. Voor Bill ook maar in de gaten had wat er gebeurde, verloor hij zijn evenwicht en stortte naar beneden.
Elf uur, stipt. Precies zoals hij het gewild had.
Alleen was hij niet gesprongen. Die voldoening had Tom hem niet gegund.

Reacties: