Hoofdcategorieėn
Home » Tokio Hotel » WORDKILLER » Hoofdstuk 25
WORDKILLER
Hoofdstuk 25
Tom
Ik trek mijn rode T-shirt over het kogelvrije vest en draai me dan weer om naar Peter en Romy die goedkeurend knikken. Volgens Liferevenge word ik neergeschoten, dus een klein beetje bescherming mag wel.
Peter komt naar me toe en checkt even of het pistool goed vastzit tussen mijn rug en het vest.
“Dus Tom, je weet wat er van je verwacht word?”¯ Ik knik.
“Jullie brengen me met een anonieme politiewagen naar het gebouw waar ik alleen naar binnen moet gaan. Ik moet Sung zoeken en ervoor zorgen dat hij onschadelijk wordt door hem bijvoorbeeld in zijn been of arm te schieten. Door de camera in mijn piercing volgen jullie alles vanuit de auto en grijpen in als het nodig is of als hij onschadelijk is.”¯
“Goed, en vergeet zeker niet uit te kijken voor eventuele handlangers. En Tom, hier, neem dit ook mee.”¯ Hij komt op me af en duwt een zakmes en een klein formaat geweer in mijn handen. “Als hij je wapen afneemt heb je tenminste nog iets reserve, ze dienen om aan je enkel vast te maken dus in die broeken van jou vallen ze niet op.”¯ Ik lach en maak de wapens aan mijn enkel vast. “Oke, ik ga kijken of mijn agenten klaar zijn.”¯ Peter gaat de kamer uit en Romy en ik blijven alleen achter, Amy zit in bij enkele vrienden die ze door Peter heeft leren kennen hier op het bureau.
Romy komt naar me toe en slaat haar armen om me heen. Ik omhels haar ook en laat mijn kin op haar hoofd rusten.
“Wees voorzichtig.”¯ Fluistert ze, alsof ze niet wil dat iemand hoort of ziet dat ze doodsbang is, doodsbang om ook mij kwijt raken.
Ik laat haar los en kijk haar aan.
“Dat beloof ik je.”¯ Ik druk zacht een kus op haar wang, iets waarvan ik weet dat het haar kalmeert.
Peter komt zijn kantoor weer binnen en doet teken dat ik mee moet komen. Ik werp een laatste blik op Romy voor ik het kantoor uitga en zie dat ze tegen haar tranen vecht. Ik hoop dat het niet de laatste keer is dat ik haar bruine ogen zie…
Ik stap bij Peter en enkele andere agenten in de zwarte auto en zie enkele van zijn collega’s in de grijze auto achter ons stappen. De motor start en we rijden de weg op, even later zie ik zie ik de grijze auto ons volgen terwijl een zwarte Hummer en een rode Ford ertussen rijden.
De GPS gidst ons door de straten van de stad en laat ons stoppen bij een gebouw dat niet ver weg ligt van het gebouw waar mijn loft zich bevind. Het gebouw, dat tot enkele jaren geleden een bank was, staat leeg en in de jaren dat in hier in de stad woon, heb ik er nog nooit iemand gezien.
Peter parkeert de auto op een straat van het gebouw af en we zien de grijze Mercedes ons voorbij rijden. Zij parkeren enkele meters verder dan ons, aan de overkant van de straat.
“Goed, Tom, iedereen staat in positie, ben je er klaar voor?”¯ Ik haal diep adem en knik dan. “Veel succes, jongen.”¯
Ik antwoord hem niet en stap uit de zwarte BMW. De deur gooi ik achter me dicht en het geluid verbreekt de ijzige stilte in de verlaten straat. De auto’s laat ik achter me en met een opgeheven hoofd wandel ik met een stevige pas door de donkere straat. Het is dan wel volop dag, de schaduw van de oude bank en de woningen erachter maken de straat donker, ijskoud, en doodeng.
Mijn uiterlijk straalt dan op dit moment wel van het zelfvertrouwen, toch ben ik doodsbang. Sung mocht dan wel, ergens in een ver verleden, een goede kennis geweest zijn, nu is hij voor mij enkel de moordenaar van mijn broer en drie andere personen. Iedereen rekent op mij, want als ik faal, zullen er nog vier andere personen sterven. Ik, de twee overige personages uit Liferevenge, en daarna Sung zelf. Als hij het boek volgt, zal hij nadat hij de zeven personages vermoord heeft zelfmoord moeten plegen, want dat is wat zijn meesteres hem opdraagt.
Een kleine lach verschijnt op mijn gezicht, Romy zijn meesteres, waar haalt hij het? Oke, Ze kan best bazig zijn, maar vanbinnen schuilt een fantastisch persoon, die gewoon er af en toe eens van geniet om andere te commanderen. De lach op mijn gezicht verandert in een grijns als ik me Romy met een zweep in haar handen, omringt door verschillende marteltuigen, probeer voor te stellen.
Ik schud het beeld uit mijn gedachten. Nee, dat gaat echt te ver.
Ik kom aan bij de hoek van de straat en sla links af. Enkele meters later sta ik voor het enorme gebouw en neem even de tijd om mezelf een laatste keer mentaal voor te bereiden.
Waarom doe ik dit eigenlijk? Ik stap dadelijk een vreemd gebouw binnen, op zoek naar een moordenaar en met een wapen, 3 zelfs, op zak, en dat laatste terwijl ik nog nooit eerder een geweer van dichtbij gezien had.
Ik sluit mijn ogen terwijl ik zucht en zie het beeld van mijn dode tweelingbroer op de grond weer voor me. Daar doe ik het voor, voor Bill.
Ik open mijn ogen en duw vol zelfvertrouwen de deur open.
Nu is er geen weg meer terug.
[reacties??]
Muhaha, ik heb de volgende twee hoofdstukken ook al op papier staan, en geloof me het wordt spannend 
Reacties:
dit is gemeen!!! waarom stop je juist nu ?!!
gemeen, gemeen gemeen
ik wil weten hoe het afloopt
omg!!! tom mag niet ook dood gaan!! ik zit hier helemaal te freaken!!
verder!!!!!!! dan krijg je een koekje!
mweeih^^ door jou mailtje snap ik het weer en kan ik alleen t volgende zeggen:
LIEFTEREN JIJ!