FanFic.nl

Verhuisd (TC)

28. Het practicum

Tom pov
‘Weet je het zeker, Bill? We kunnen nu nog mama vragen of ze ons af wilt melden.’ Vraag ik voorzichtig een laatste keer voor we naar school vertrekken.
‘Ja kom op nou, Tom. Dit helpt niet echt. Ik zal naar school gaan zelfs al betekent het waarschijnlijk dat ik zal overgeven of weer flauwvallen. Bovendien zullen ze op school nooit geloven dat we écht ziek zijn en niet naar school kunnen.’
Verslagen bevestig ik mijn tas achterop mijn fiets, en loop samen met Bill en onze fietsen naar de straat, waar Anouk al staat te wachten.
‘Dus jullie hebben besloten dat jullie naar school gaan vandaag?,’ vraagt Anouk, waarop wij knikken,’ Goed plan, want ze zouden ziekmelding vast niet geloven. Ik heb namelijk per ongeluk verteld dat Bill niet blij zou zijn met de verschuiving van het practicum. Ze weten dus dat je het vies of eng vindt.’ Voegt ze er verontschuldigend aan toe. Normaal gesproken zou Bill verontwaardigd reageren, maar nu knikt hij slechts met een wit gezichtje.
Ik geef een kort knikje als teken dat we kunnen vertrekken. De hele weg is Bill angstvallig stil en naarmate we dichter bij school komen wordt hij steeds bleker. De pogingen van Anouk om zijn gedachten af te leiden lukken nauwelijks. Volgens mij hoort hij ze niet eens.
We zetten onze fietsen vooraan in de fietsenstalling, zodat we ze na schooltijd tenminste nog terug kunnen vinden, en lopen via de onnodige maar verplichte omweg naar binnen. Lui als we zijn, hangen we onze jassen aan de kapstok in plaats van naar boven te lopen naar de kluisjes. Ze hebben hier op school wel een lift, maar dat heeft Anouk ons afgeraden wegens conciërges en corvee of zoiets. Het is in ieder geval niet toegestaan. Niet dat ik me daar normaal gesproken wat van aantrek…
We gaan alvast naar het practicumlokaal, en als we niet door de glazen wanden hadden kunnen zien dat er niks afschrikwekkends op tafel lag, hadden Bill en ik echt niet naar binnen gedurfd. Anouk daarentegen, lijkt abnormaal vrolijk. Vindt ze het echt zo leuk om onderdelen van dode dieren open te snijden? Gestoord mens.
Zolang wij maar met zijn drieën mogen, vind ik het goed. Dan mag Anouk mooi al het snijwerk doen, en dan tekenen Bill en ik wel. Echt niet dat ik een dood oog ga aanraken!
‘Wij mogen toch wel in een groepje van drie, hè?’ spreekt Bill mijn gedachte uit.
‘Ik weet het niet, ik denk het wel. Jullie kunnen nog niet genoeg Nederlands om de les te volgen en het waren sowieso al groepjes van twee. Hij zal vast geen bezwaar hebben.’ Zegt Anouk hoopvol.
Langzaamaan stroomt de klas vol met enthousiaste en klagende leerlingen. Een vreemd geluid van voorin de klas laat het geroezemoes wegsterven, en het duurt even voor ik in de gaten heb dat het de leraar is die een soort blafgeluidje maakt. Het moet niet gekker worden.

Anouk pov
‘En nu allemaal even opletten. Iedereen krijgt zo meteen per tweetal een scalpel en een schaartje en een oog. Jullie moeten afwisselen met het tekenen en snijden, als de ander alles doet, leren jullie het natuurlijk nooit.’ Zegt de leraar, en hij valt stil. Met z’n allen kijken we naar het punt waar de leraar naar staart, en zien gelijk de oorzaak van het geluid achter ons.
‘Lieke en Ruud, willen jullie alsjeblieft stoppen met die orale diarree?’ zegt de leraar en ze vallen acuut stil,’Dank jullie. De instructies kun je zien op het bord en hier zijn nog handschoentjes voor de mensen die het te vies vinden om aan te raken, succes.’
Ik steek meteen mijn hand op. ‘Ja, Anouk?’
‘Mogen wij met ons drieën? Aangezien ze nog geen Nederlands kunnen volgen.’
‘Nee, de instructies zijn in het Engels, en we hebben een klas met een even aantal.’ Iedereen staat op en loopt naar voren om de spullen op te halen. De jongens kijken mij hoopvol aan.
‘Ik ben bang dat we moeten splitsen. Instructies in het Engels,’Zeg ik,’En ik zie dat Olav de enige zonder partner is. Dat wil ik geen van jullie beide aandoen, dus jullie doen maar met zijn tweeën.’
Wanneer ik opsta en naar voren loop hoor ik ze al ruziën over wie mag tekenen en wie snijdt. Onze biologieleraar is soms echt zo’n pestkop. Ik pak de spullen die ik nodig heb - geen handschoenen, die zijn voor watjes - en loop naar de lege plek naast Olav.
‘Ik zal met jou moeten doen, of ik moet alleen.’ Meld ik hem, en ga zitten.
‘Is goed, als jij al het snijwerk maar doet.’ Antwoord hij. Perfect, precies wat ik wou. Er valt toch weinig te tekenen aan een oog.
‘Deal.’

Reacties: