FanFic.nl

WORDKILLER

Hoofdstuk 26

Mijn voetstappen klinken door de hele inkomhal van de oude bank. Wanneer de deur achter me dichtvalt, verdwijnt de laatste lichtstraal en wordt het bijna aardedonker.
Een rood knipperend lichtje aan de muur trekt mijn aandacht, en wanneer mijn ogen gewend zijn aan de donkere omgeving, kan ik zien dat het een bewakingscamera is.
Hij kan me zien.
Ik kijk rond, maar van Sung is er verder geen spoor. Met een klein hartje ga ik op de lokketen af, misschien dat hij erachter zit. Mijn hoofd steek ik om de hoek en ik zucht opgelucht als ik zie dat hij er niet is.
“Kan je me niet vinden?”� ik schrik me dood wanneer ik de krakende stem overal in het gebouw hoor.
Het angstzweet op mijn handen veeg ik af aan mijn broek terwijl ik bang rondkijk. Nu pas zie ik de boxen in het plafond.
Oke, nu moet ik goed nadenken. Hij kan de beelden van de bewakingscamera’s zien, en hij kan bij de intercom, waar vind ik die twee dingen op dezelfde plaats?
Het kantoor van de directeur! Maar waar ligt dat nu weer?
Bij de lift zie ik een plattegrond van de bank, en op zoek naar handlangers loop ik erheen. Ik bestudeer het plannetje, richt mijn piercing-camera op de plattegrond en wijs dan naar het rechthoekje dat het kantoor van de directeur moet voorstellen. Ik hoop dat Peter begrijpt dat dat de plaats is waar ik heen ga.
De lift lijkt me niet meteen een goed idee, dus neem ik de trap naar de tweede verdieping. Ik loop naar het einde van de gang en blijf stilstaan voor de linkse deur, in de hoop dat ik me de weg goed herinner.
Mijn trillende hand steek ik uit naar de ijzeren deurklink terwijl ik mijn adem inhoud. Ik duw de klink omlaag en de houten deur gaat piepend open. Even denk ik dat ik me vergist heb, maar dan zie ik een gedaante in de donkere hoek van het kantoor zitten.
“Je hebt me gevonden.”� Hij gaat rechtstaan, maar er valt nog steeds een schaduw op zijn gezicht.
“Het was de intercom die het verraadde.”� Ik probeer zo neutraal mogelijk te kijken en een minachtend lachje klinkt uit de donkere hoek.
“Je bent slim, Tom. Maar denk maar niet dat je slim genoeg bent voor mij.”�
“Wat bedoel je?”�
“Denk je dat je me aankan? Dat je kans maakt om wraak te nemen?”� Ik weet niet wat ik moet zeggen, dus besluit ik dat zwijgen het beste antwoord is. “Denk je echt dat je de kans nog gaat krijgen om mij neer te schieten met dat wapen dat op je rug vastgetaped is?”�
Hoe weet hij van het wapen? Misschien heeft hij het gezien op de beelden van de camera’s, of misschien weet hij het uit zijn ervaringen op het politiebureau, dat zijn de enige mogelijkheden die ik op dit moment kan bedenken. En wat bedoelt hij met die ‘nog’? Zou ik hem nu moeten neerschieten?
Even heb ik de neiging om het wapen te nemen, maar ik bedenk me al snel. Op het bureau ligt een wapen, op nog geen 20 centimeter van zijn hand. Tegen de tijd dat ik het wapen van mijn rug heb en met mijn trillende handen het pistool op hem heb gericht, zou hij mij al lang neergeschoten hebben.
“Ik doe je een voorstel. We laten allebei ons wapen hier achter en gaan het onder in de hal uitvechten, met vuisten, op leven en dood.”� Ik slik en voel mijn hart tekeer gaan, maar mijn gezicht blijft neutraal.
“Komaan, Tom, je weet dat je nu geen schijn van kans maakt.”� Hij gaat naar de andere hoek van het kantoor en eindelijk kan ik de contouren van zijn gezicht zien.
“Gooi je wapen bij dat van mij.”�
Mijn rechterhand gaat de lucht in en komt weer tevoorschijn met het wapen vast. Mijn hele hand trilt en ik twijfel over wat ik zal doen. Zou ik mijn wapen bij dat van hem gooien of hem neerschieten.
“Denk je dat je me kan neerschieten als je hand zo trilt?”�
Komaan Lafaard! Laat je niet ompraten, doe wat je moet doen! Iedereen rekent op je, doe het voor Bill!
Ik hef mijn arm omhoog en trek mijn wijsvinger achteruit. Er klinkt eens schot, gevolgd door een pijnlijke kreun en de terugslag van het pistool. Sung kijkt me lachend aan, het was maar een schampschot.
“Dat was een slechte keuze, Tom, een hele slechte keuze.”�

[Reacties??]

Reacties: