FanFic.nl

Verhuisd (TC)

29. Het snijwerk

Tom pov
‘Wie gaat er snijden en wie tekent er?’ vraagt Bill ongemakkelijk als niemand van ons iets onderneemt.
‘Wat wil jij liever?’ vraag ik lief. Hij is tenslotte gisteren flauwgevallen van alleen het bericht al dat we dit practicum alsnog moesten doen.
‘Tekenen natuurlijk.’ Zegt hij resoluut. Mijn gezicht betrekt.
‘Dan zal ik wel moeten snijden, hè?’ zeg ik met een zenuwachtig glimlachje.
‘Dank je, Tomi! Je bent de allerbeste!,’antwoordt hij blij,’Dan haal ik nu de spullen wel op.’
Tevreden om het feit dat ik Bill zo blij heb kunnen maken, ga ik achteruit zitten in mijn stoel. We moeten hier wel een goed cijfer voor krijgen, en ik moet sterk blijven voor Bill.
Wankelend komt hij met een plankje aangelopen, met een schaartje, handschoentjes, een scalpel en natuurlijk: een oogbal er op. Gatver, wat ziet dat er vies uit. En daar moet ik zo in gaan snijden!
Iedereen zit eindelijk, met plank en gereedschap, en de leraar start het filmpje op. Er wordt ons verteld dat we eerst de buitenkant van het oog goed moeten bekijken, en hoe we kunnen herkennen wat de bovenkant en de onderkant is. Het filmpje wordt op pauze gezet, en nadat de leraar iets zei, begint de hele klas ijverig te tekenen. Ik trek de handschoentjes aan (ik ga echt niet met mijn blote handen dat aanraken) en probeer de bovenkant van de onderkant te onderscheiden. Gatver, die handschoenen helpen in ieder geval niet tegen het vieze gevoel, je merkt nauwelijks dat je überhaupt handschoenen aan hebt. Kotsneigingen onderdrukkend, houd ik het oog zo vast, dat Bill het goed kan zien en natekenen. Zo te zien vindt hij het ook niet prettig, maar gauw begint hij met zijn potlood over het papier te krassen. Er valt nog vrij weinig aan te zien, dus al gauw zijn we klaar. Correctie: is Bill klaar, met de tekening van de buitenkant.
De leraar zegt weer iets, en iedereen knikt instemmend. Het filmpje begint weer. De man vertelt dat aan de binnenkant van het oog, een soort geleiachtige substantie zit, en dat we nu voorzichtig met het scalpel en de schaar het oog gaan opensnijden. Dit doen we zo, dat het iris niet geraakt wordt door het mesje. Nu moet ik nog echt gaan snijden ook! Het filmpje wordt weer stop gezet, en ik zie iedereen al geconcentreerd het oog opensnijden. Aan de andere kant van de klas, zie ik dat Anouk al klaar is, en de onderdelen zorgvuldig en geïnteresseerd bestudeert. Niet te geloven, waarom vindt zij het zo leuk? Met tegenzin steek ik voorzichtig het scalpel in het witte gedeelte van het oog. Na een klein sneetje te hebben gemaakt, leg ik mijn oog even neer, en sluit mijn ogen.
‘Tomi, wat doe je?,’ vraagt Bill,’Gaat het goed?’
Ik slik even, en probeer te voorkomen dat mijn ontbijt van vanmorgen weer gedag komt zeggen. Ik knik en pak het oog weer op. Met het schaartje knip ik voorzichtig het taaie witte vel door (het is veel harder en dikker dan ik had verwacht) en een geleiachtig dingetje verschijnt inderdaad als ik de twee helften van elkaar haal. Bill moet de binnenkant van het netvlies tekenen, terwijl ik het zogenoemde glasachtig lichaam uit de voorste helft haal. Zodra dat klaar is, kijk ik ook direct de andere kant op en raak de losse onderdelen niet meer aan. Ik zou wel gek zijn.
‘Tomi?,’ hoor ik Bill vragen,’Weet jij toevallig hoe dat allemaal heet? We moeten de namen er straks allemaal bijschrijven, geloof ik.’
Ik kijk even om. ‘We zien straks wel. Daar hebben we toch zo’n boekje voor? De binas ofzo?’ Ik word een beetje duizelig, en zo te voelen is mijn maag het er ook niet mee eens. Gauw kijk ik weer de andere kant op. Straks kan ik gewoon tekening met tekening vergelijken. Nu ligt dat oog er nog.
Iedereen is klaar met tekenen, en ik wil al bijna opstaan om het bordje op te ruimen. Wat is er namelijk nog te snijden en te bekijken? Maar de leraar staat op, zegt nog wat, en zet het filmpje weer aan. Nu moeten we verder met het geleiachtig lichaam, of hoe dat ook heette. Blijkbaar, nu ik ook beter kijk, zit er een iets harder bobbeltje aan de voorkant. De lens. Die moet ik eraf halen, en dan moeten we die op papier leggen en kijken hoe de letters vervormen. Fijn, mag ik weer snijden. Als je het vast hebt, zou je denken dat je die twee onderdelen makkelijk van elkaar krijgt. Maar het duurde me veel langer dan me lief was. Ik eet nooit meer pudding.

Bill pov
Ik ben echt blij dat ik niet heb hoeven te snijden. Tom heeft zonet het laatste dingetje (tenminste, dat vermoed ik, wat kan er nog meer gesneden worden?) eraf gehaald, en nu moet ik gaan kijken hoe dat dingetje (hij noemde het een lens ofzo) de tekst op een blaadje vervormde. Best grappig eigenlijk. Ik heb nu ook helemaal niet meer het gevoel dat we een oog aan het ontleden zijn, maar dat we gewoon een experiment aan het doen zijn. Ik schrijf de laatste paar aantekeningen op, en sta dan op om de spullen weg te brengen en op te ruimen.
‘Tom? Je handschoenen?,’ met wazige ogen kijkt hij me aan,’Geef me je handschoenen, dan kan ik ze opruimen.’ Traag doet hij de handschoenen uit, en legt ze op het bordje. Eindelijk klaar met deze onzin. Alleen nog dit opruimen en dan de namen van de onderdelen opschrijven.

‘Eigenlijk viel het nog best wel mee, nietwaar?’ zeg ik opgelucht tegen Tom wanneer we de klas uit lopen. Tom ziet doodsbleek en schudt zijn hoofd als teken dat hij even niet kan antwoorden. Als een gek sprint hij ineens naar de wc. Na een blik achterom zie ik dat Anouk nog in gesprek is met de leraar. Ik loop maar gauw achter Tom aan, want dat zag er niet goed uit.

Reacties: