FanFic.nl

Last Dance

<24>

Enkele dagen later was het een routine geworden om thuis te leven en elke dag naar school te wandelen. Ze meed haar klasgenoten zo vaak als mogelijk, zonderde zich in bijna elke les af met uitzondering Duits met Free. Daar zat ze standaard op de bank vlak voor zijn bureau, en het gebeurde meermaals dat ze bleef tijdens de pauzes, als dat mogelijk was.
Ze oefende nog steeds elke dag met Bill, en het ging steeds beter vlotten.
Het gebeurde nog maar zelden dat hij afweek van de choreografie, en zo bleven de intieme momenten uit.
Maar dat was buiten hemzelf gerekend, want op vrijdagavond stond hij vroeger dan verwacht op school. Ze liep op hem af terwijl ze verwensingen naar zijn hoofd slingerde. Zomaar in de namiddag naar school komen, terwijl iedereen daar door de gangen en over de pleinen slenterde en hem zo kon zien. Maar hij haalde enkel zijn schouders op, haakte zijn arm in die van haar en trok haar mee de school in. Ze realiseerde zich te laat dat ze op de zaal waar haar klas nu les had, afgingen. Pas toen de deur openzwaaide en Nona werd blootgesteld aan de hatelijke blikken van Zara en co. herinnerde ze het zich. Maar toen was het al te laat.
De muziek werd gestopt, het geroezemoes nam grote proporties aan tot elk woord tot haar doordrong en als slagersmessen door haar heen kliefden.
‘Sorry.’ fluisterde Bill in haar oor, niet wetend dat haar vriendinnen haar vriendinnen niet meer waren.
‘Kan jij niet aan doen.’ zei ze zachtjes terug, trok de deur harder dan nodig toe en beende door de gang.
‘We gaan wel naar een andere zaal.’ stelde Bill voor. Nona schudde haar hoofd.
‘Ga maar.’
Ze zakte langs de muur naar beneden en boog haar hoofd voorover. Ze had gedacht dat het niet meer zo’n pijn zou doen nu ze al enkele dagen had gehad om er aan te wennen, maar de vraag was maar of er een kans was dat ze er überhaupt ooit aan zou kunnen wennen. Het was nieuw dat ze werd gehaat door zo’n grote groep, en zo intens dat ze gewoon pijn voelde, zonder noodzakelijk in dezelfde kamer te zijn. Free had gezegd dat dat te wijten had met de geesten. Dat die door zo’n immense haat werden beïnvloed en de gehate persoon wel eens flink konden porren.
Bill glipte net de hoek om toen Nona rechtsprong en zijn naam riep. Zijn hoofd piepte weer om de bakstenen muur, een grijns vormde om zijn lippen.
‘We gaan dansen.’

‘Waar breng je me heen?’ herhaalde Bill zijn vraag al voor de vijfde keer. Toen Nona had gezegd dat ze gingen dansen, had hij een warme en knusse danszaal in gedachten gehad. De werkelijkheid was dat ze hem door de straten van Berlijn loodste, terwijl de koude wind hem omhelsde en de regen hem doorweekte.
‘Zul je wel zien.’ antwoordde ze alweer hetzelfde.
Bill kreeg er zenuwen van. Waar ze ook heen gingen, iets goeds kon het niet zijn. Steeds dieper en dieper gingen ze in het stratennetwerk van Berlijn. Hij was hier nog nooit geweest. Sowieso niet te voet. Misschien, ooit, met de auto, verdwaald. Maar toen had hij een chauffeur, een broer en een manager bij zich. En wat had hij nu? Een meisje dat amper fatsoenlijk kon lopen en hem op de een of andere manier vast nog wel zou willen terugpakken. Plots leek met haar meegaan toch geen goed idee meer.
Muziek kwam hem tegemoet, golfde door de donkere steeg waarin ze zich bevonden. Het had iets weg van de samba, die hij al vaak had gezien op de vakanties op de tropische eilanden.
‘Wil je het me echt niet zeggen?’ vroeg hij hoopvol, terwijl de zenuwen plaats maakten voor nieuwsgierigheid.
Ze legde haar vingers op haar lippen en duwde hem toen de hoek om. Zijn mond viel open van verbazing, hij kon zijn ogen niet geloven. Al vaker had hij gehoord van dat wat hij voor zich zag, sommige tijdschriften waren geïntrigeerd door de mysterieuze sfeer die er om dwarrelde omdat niemand wist waar of wanneer het plaatsvond. Blijkbaar wisten er tóch mensen van, maar ze hielden het heel goed verborgen.
Bill kon niet geloven dat hij zag wat hij zag. Hij kon niet geloven dat Nona wist waar het was, dat ze het met hem deelde, zo’n geheim deelde je immers niet altijd.
Hij keek naar haar, zij keek vooruit. Ze had een vage glimlach op haar gezicht en een fonkelende blik in haar ogen.
Blijkbaar zag ze niet in hoe geheim dit was. Misschien was het ook niet geheim voor mensen van haar volk, de dansers. Want wat hij voor zich zag toen hij zijn hoofd weer draaide, had veel weg van een groep mensen die de samba dansten terwijl ze op elkaar gepropt zaten daar, het einde van een doodlopende straat.
Zijn ogen gleden langs de versieringen en lichtjes die aan de gevels waren bevestigd, de deur van de muziekwinkel was gesloten maar dat kon niet gezegd worden van de enorme etalageruit, die blijkbaar inklapbaar was. Een gapend gat in de muur, kabels die over de rand gleden en eindigden achter de boxen, die afgeschermd van de regen stonden onder het afdak. Een jongen met een zwarte cowboyhoed en een koptelefoon over zijn oren stond achter de dj-set en speelde overdreven met een vinylplaat.
De ontelbaar veel voeten gleden over de harde grond van aangestampte aarde, stof dwarrelde om hen heen tot op hoogte van de knieën. Een soort aura zweefde om hen heen, de regen kletterde onhoorbaar neer.
‘Hoe weet je waar je zijn moet?’
Ze haalde haar schouders op en trok hem aan zijn hand mee. Ze sloop de groep in en trok Bill steeds verder naar het middelpunt, terwijl hij om zich heen keek en zich verwonderd afvroeg waarom mensen in godsnaam in de regen wilden dansen.
En toen greep de muziek hem. Plots deed niets er meer toe. Alleen dansen. Dansen en Nona. Het dreunde op een regelmatig tempo door de boxen en gleed zijn oren in. Zijn hoofd maakte zich heerlijk leeg terwijl hij zijn handen op haar heupen legde. Mensen om hem heen dansten tegen hem aan, gaven hem het juiste tempo aan. Een beetje stuntelig draaide hij haar rond, maar merkte dat het best goed ging.
Dit kan ik best, nam hij zich voor. En dat vond hij stiekem ook best heel leuk.

Reacties: