FanFic.nl

WORDKILLER

Hoofdstuk 27

Ik doe mijn best om mijn angst te verbergen, maar de verwilderde bruine ogen die me aankijken maken dat onmogelijk. Nog voor het idee in me opkomt om nog eens te schieten, heeft hij al een stap naar voren gezet, met een hand mijn schouder stevig vastgegrepen en me een vuistslag in mijn gezicht gegeven.
Ik voel een brandende, bijna onmenselijke pijn in mijn lip, en als ik het bloed over mijn kin voel lopen, besef ik dat hij mijn piercing eruit gescheurd heeft. Ik voel voorzichtig aan mijn lip, en voel een scheur van anderhalve centimeter op de plaats waar mijn piercing zat. De klootzak.
Lachend kijkt hij naar het stukje metaal tussen zijn duim en wijsvinger, waarschijnlijk heeft hij de camera ontdekt. De piercing interesseert hem meer dat ik, en ik grijp mijn kans.
In een snelle beweging neem ik het zakmes van mijn enkel en snij de achillespees van zijn rechtervoet door waardoor hij ineen zakt.
Met ogen die vuur lijken te spuwen kijkt hij me aan. Ik ga rechtstaan en hij kruipt dichter naar me toe.
Zodra hij dicht genoeg is slaat hij met gestrekt hand in mijn knieholte, waardoor ik me weer op gelijke hoogte als hem bevind. Ik wil uithalen met het zakmes, maar Sung neemt mijn pols vast en duwt het mes in de richting van mijn gezicht. Bang kijk ik toe hoe het mes gevaarlijk dichtbij komt terwijl ik het uit alle macht weer probeer weg te duwen.
Wat het is, ik weet het niet. Misschien is het de adrenaline, misschien een of andere bovennatuurlijke kracht. Wanneer het mes op slechts enkele centimeter van mijn gezicht is weet ik mijn pols te draaien en het in een hoek van het kantoor te gooien. Hij kan niet meer lopen, ik wel, dus dat is ideaal.
Indien mogelijk kijken de bruine ogen me nog kwader aan, maar ik ben niet bang meer.
Mijn pols, die hij nog steeds vast heeft, probeert hij te draaien tot een breuk, maar met een slag op zijn elleboog weet ik dat te verhinderen. Hij laat mijn pols los en ineens zie ik iets aan zijn gezicht dat er eerder niet was. Is het teleurstelling? Machteloosheid? Ik weet het niet, maar hij ziet er wel een heel stuk minder zelfverzekerd uit.
Hij kruipt naar het bureau, weet zich er aan recht te trekken en ook ik ga rechtsta.
“Nu heb je niet zo’n grote mond meer, he? Ik kan tenminste nog staan, en om je vraag te beantwoorden. Ja, ik denk wel degelijk dat ik je aankan, en dat ik kans maak om wraak te nemen.”�
Hij kijkt me aan met een blik die geen enkele emotie toont. Ik twijfel even over wat ik zou moeten doen. Sung is, in mijn ogen onschadelijk, maar ik heb er geen flauw idee van waar de camera heen gevlogen is, dus weet ik niet of Peter hetzelfde ziet als ik. Zou ik wachten, of ook mijn piercing wreken?
Ik krijg al snel antwoord wanneer Sung een plakbandhouder naar mijn hoofd gooit, en mij ook raakt ermee. Even denk ik sterretjes te zien, maar dat zie ik weer het afschuwelijke monster voor me.
Hij is machteloos en kansloos nu, en hij weet het. De afstand tussen ons ik bepaal ik, want hij kan noch dichter bij me komen, noch verder van me weglopen. Met zijn vuisten kan hij nu niets doen, dus heeft hij hulp gezocht bij de vergeten kantoorspullen. Jammer voor hem, er zijn geen bruikbare dingen meer voor hem, aangezien hij een hand nodig heeft om zich recht te houden.
Hij kijkt me aan en beseft het echt, het is gedaan, hij kan me niets meer maken.
Hij gaat de cel in, zal boeten voor de pijn en de angst die hij ons aangedaan heeft, maar ik wil hem zien lijden.
Ik verklein de afstand tussen ons, neem zijn kin vast en dwing hem zo om me aan te kijken. Ook zijn ogen tonen geen enkele emotie. Zijn kin beweegt even en niet veel later voel ik een lading van zijn speeksel in mijn gezicht. Ik veeg het af aan de mouw van mijn T-shirt en kijk hem dan doordringend aan.
“Dat was een slecht idee, Sung, een heel slecht idee.”�
Ik til mijn vrije hand en voel en hoor een seconde later zijn neusbeen kraken onder mijn vuist. Sung beland weer op de grond en bedekt met beide handen zijn gebroken neus.
Hij wil zich weer rechtduwen, maar als hij merkt dat hij daar de kracht niet meer voor heeft, probeert hij al zittend achteruit te kruipen. Ik haal het reserve wapen ook onder mijn broek vandaan en richt het op hem zodat hij zijn vluchtpoging staakt.
Mijn uitgestrekte arm trilt nog steeds, maar minder. Zijn ogen smeken me om niet te schieten, en het doet me twijfelen. Ik wil bijna niets liever dan hem doden, maar maakt me dat niet even slecht als hij? Dan ben ik ook een moordenaar, geen haar beter dan hij.
“Kan je het niet? Ben je zo een lafaard dat je zelfs de moordenaar van je broertje niet neer kan schieten?”�
Zelf nu kan hij nog lachen, maar dat zal snel gedaan zijn. Ik heb mezelf, Romy en Bill beloofd dat ik het leven van mijn tweelingbroer zou wreken, dus moet ik dat nu ook doen.
“je arm is voor Axel, Lennert, Leander en Ellen, je voet voor de pijn die je mij, Romy en Amy hebt aangedaan, je neus voor mijn piercing, en dit is voor Bill.”�
Ik kijk hem nog even aan, dan klinkt er een schot en ik zie nu pas dat ik niet de enige ben die een verborgen wapen had.

[reacties??]
Oeh, weer een kliffhanger ^^
Meestal haat ik het als mensen het doen, maar ik vind het zelf zo leuk om te doen!!
Iedereen lekker in spanning laten terwijl jij weet wat er gaat gebeuren, leuk toch?
Oeh, people, er zullen niet veel kliffhanger meer kunnen komen, want het verhaal is bijna afgelopen, nog 2 deeltjes to be exact ^^

Reacties:

adelain zei op 30 juli 2010 - 11:42:
na-aaah van wie zal dat schot zijn!!!!!!

liefteren

MCRx30STM zei op 29 juli 2010 - 20:08:
whaaaaaat
een schot, maar niet van Tom
had Sung geschoten? neeehhh... dat had tom wel gezien....
peter?
andere agenten?
vriendjes van sung?
en jeeeeez, die cliffhangers zijn gemeeeeen x]
en en en....
nog maar 2 deeltjes? so soon?

cocoloco zei op 28 juli 2010 - 22:16:
omg!!! tom is niet dood toch? wie had dan een verborgen wapen?
verder plies!!!!!!!!!!!!!!!!