FanFic.nl

My big brother [3-shot]

[1]

Sorry het zijn toch meer woorden geworden. Het zijn er 2089. Ik hoop dat het een beetje goed in elkaar zit (a)

Selena pov
Slaperig open ik mijn ogen en kijk boos naar het geluid dat me wakker heeft gemaakt, de wekker. Woedend sla ik deze uit, draai me om en begraaf me diep in mijn dekens. Nog geen vijf minuten later begint het vervelende geluid weer te schreeuwen en herinnert mij eraan dat ik echt op moet staan. Ik zet mijn wekker helemaal uit en strompel mijn bed uit. In de badkamer verfris is me een beetje, zeg mijn moeder gedag als ze naast mij haar tanden gaat poetsen en loop dan de badkamer uit. Ik open mijn kast en ga op de grond zitten. Wat heb ik vandaag op de planning staan? Een interview voor mijn nieuwe film, lunchafspraak met de manager en ‘s avonds een awarduitreiking waar ik een award mag uitreiken en ben genomineerd voor jong vrouwelijk talent. Ik zucht en kijk goed naar mijn kast. Gelukkig kon ik die fotoshoot nog afzeggen anders was ik ontploft, denk ik en begin kleding uit de kast te halen. Op mijn bed leg ik ze in setjes en kijk ze aan. Interview en etentje. Alles komt na elkaar en ik kan moeilijk naar huis gaan om me om te kleden. Ik pak een kleding setje voor het interview en probeerde met andere kledingstukken een ander setje te maken. Toen ik uiteindelijk twee shirtjes en een andere broek in mijn Louis Vuitton stopte, ruimde ik alle kleding op en trok mijn ene setje aan. Make-up deed ik licht op mijn gezicht en belanden daarna in mijn tas. Nog meer kleine dingetjes die ik altijd bij me heb zoals een flesje water belanden in mijn tas en toen ik alles erin had zitten ritste ik 'm dicht. Ik sleepte mezelf en mijn tas naar beneden en liep naar de keuken om iets te eten. Mijn neus rook op de gang pannenkoeken en toen ik de keuken inliep stond mijn moeder inderdaad lekkere pannenkoekjes te bakken. Hongerig pakte ik een bord, schepte een paar pannenkoekje op en ging aan de bar van het kookeiland zitten. Ik pakte het flesje met stroop en liet er zoveel stroop oplopen dat bijna al mijn pannenkoekjes doordrenkt waren met stroop. Dit is zo lekker! Schrokkend schoof ik de pannenkoekjes naar binnen en kon nog net een grote boer binnen houden. Afkeurend had mijn moeder toegekeken hoe ik mijn eten als een beest had gegeten. Het enige wat ik kon doen was mijn schouders ophalen, wat melk in een beker schenken en deze leegdrinken. Ik drukte mijn moeder een kus op haar wang, pakte mijn spullen en liep weg met de autosleutels. Ik opende automatisch mijn jeep en gooide mijn tas op de bijrijderstoel en ging achter het stuur zitten. Ik stuurde de auto de weg op en reed weg.

Het interview was uitgelopen met een half uur, de visagist was te laat en toen ik eindelijk was opgemaakt, deed de camera het niet die het zou opnemen en moest ik wachten totdat er een nieuwe was gebracht. Uit verveling had ik mijn telefoon gepakt en mijn vriendin deze dingen gestuurd. Na enkele minuten kwam de crew aanrennen met een nieuwe camera. Het gesprek verliep soepel, ik beantwoorden de vragen die ik wilde antwoorden en ontweek de vragen die ik niet wilde beantwoorden. Aan het einde bedankte ik mijn interviewer en de crew en reed weg. Onderweg kwam ik een Mac Donald tegen. Ik kon deze niet aan me voorbij laten gaan, ookal had ik zo meteen een lunchafspraak, en parkeerde mijn auto voor de drive-in. Ik beste een cheeseburger en een kleine cola. Ik betaalde mijn bestelling en at deze later op de parkeerplaats op. Snel stapte ik uit de auto, gooide mijn papiertje weg en liep terug naar mijn auto op mijn hoede voor de paparazzi. Ze hebben mijn beroemd gehouden zoals ik nu ben, maar een misstap en ik kan alles kwijt zijn, het kan. Ik startte de auto en reed naar het restaurantje waar ik had afgesproken met mijn manager. Onderweg heb ik getankt en heb ik me in de toiletten nieuwe kleding aangedaan. Daarna ben ik rechtstreeks naar het restaurant gereden en heb mijn auto geparkeerd. Mijn manager en ik spreken hier meestal af als ik iets te vieren heb. Als ik het restaurant binnenloop begroet de ober me en wijst me mijn tafel die is gereserveerd. Op mijn gemakje loop ik naar de tafel toe, terwijl ik alle andere tafels ook opneem. Het is lunchtijd en best wel rustig voor deze tijd. Voor zo snel als ik kan tellen zie ik 15 tafeltjes die bezet zijn, zonder mijn tafel meegerekend. Ploffend laat ik me op de stoel vallen die tegen de muur aan staat en mij zo het overzicht geeft over het hele restaurant.
Als een ober mijn drankje heeft opgenomen, komt mijn manager aanlopen. Ik sta op, geef haar twee kussen en plof net zo hard weer neer op mijn stoel. Deze kraakt eventjes, maar laat zich daarna niet meer horen. Mijn manager - Julia - begint over de telefoontjes die ze heeft gehad vandaag. Elke afspraak wordt aan mij voorgelegd en om toestemming gevraagd. De meeste wijs ik af en sommige neem ik aan. Dan komt de ober aanlopen met een kaart en bestellen ons eten wat we daar altijd eten.

Na het etentje neem ik afscheid van Julia en is het tijd om me mentaal te gaan voorbereiden voor de awarduitreiking. Ze wenst me nog succes en zwaait me uit als ik mijn auto over de weg stuur. Onderweg moet ik nog drie keer uitwijken voor dieren die opeens leuk denken te zijn om de straat over te rijden, maar dit houdt me wel scherp. Als ik thuis kom, plof ik vermoeid op de bank en pak het televisiekastje. Zappend ben ik op zoek naar een programma als ik tot de conclusie moet komen dat er niks leuks is op de televisie. Uit verveling gooi ik televisiekastje weer op tafel, sta op en loop naar mijn kamer. Voor de laatste keer check ik alles voor de awarduitreiking. Mijn jurk, mijn schoenen, mijn make-up en - het belangrijkste - mijn limousine. Zodra ik zeker weet dat alles goed is geregeld, loop ik de badkamer in, kleed me uit en laat me in een bad glijden vol met warm water. Genietend sluit ik mijn ogen en val even in slaap.

‘Seleen? Seleen, wakker worden, je limo staat voor.’ Er wordt op de deur gebonk en ik open mijn ogen. Als mijn zichtveld weer helder is, kijk ik naar de klok en schiet bijna onder water. Ik heb nog een half uur voor de uitreiking begint en lig nog in bad. Een geluk, ik heb mijn haar al opgestoken. Springend droog ik mij af en kleed ik me weer aan. Op mijn blote voeten loop ik de trap af naar beneden en steel nog iets om te eten. Dan hobbel ik naar de limousine toe terwijl ik mijn appel probeer op te eten en tegelijk mijn schoenen aan mijn voeten doe. Ik laat me in de limo vallen en voel hoe deze langzaam in beweging komt. Als ik naast me kijk, zie ik schamend dat ik niet alleen ben. Snel krabbel ik op en kijk naar de jongen naast me. Het duurt even voor ik mijn spraak terug heb en iets kan uitbrengen.
‘Maar … huh … wat .. ik … wie?’
‘Ik ben het, Taylor’
Als ik mijn ogen goed open en hem recht in zijn gezicht kijk zie ik het, het ik Taylor.
‘Heeee!’ roep ik vrolijk en omhels hem.
‘Maar wacht even, wat doe jij in mijn limo?’
‘Je was te laat en mijn limo kwam maar niet. Ik ben maar in die van jou gestapt en heb nu toch een limo en een dame waarmee ik kan binnenkomen!’
Blozend kijk ik weg, naar de weg. Lantaarnpalen schieten voorbij en zorgen ervoor dat mijn ogen weer moe worden. Om de vermoeidheid tegen te gaan laat ik mijn ogen rusten op de bekleding die zwart is en iets rustgevender werkt voor mij dan de lantaarnpalen.
Eenmaal aangekomen stapt Taylor eerst uit, reikt zijn hand uit naar mij en helpt mij met uitstappen. Ik lip een ‘dankje’ naar hem, haal mijn arm door die van hem en loop samen met hem over de rode loper. We poseren een paar keer en lopen dan door naar binnen. Uit beleefdheid loopt Taylor met me mee naar backstage, geeft me een kusje op mijn wang en loopt dan glimlachend de zaal weer in. Met mijn hand raak ik mijn wang aan en voel ik de kus nog zitten.
‘Nu geen rare dingen gaan zien,’ spreek ik mezelf streng toe en probeer me te focussen op de mensen om mij heen. Pas na een paar minuten zie ik iemand staan met kaartjes in zijn handen. Rustig loop ik op de man af en vraag of hij weet waar ik mijn kaartje kan halen. Hij wijst me de weg en vijf minuten later sta ik met de uitslag in de envelop in mijn handen. Een klein beetje zenuwachtig kijk ik naar de trap en haal een keer diep adem. Ik pak iemand zijn hand vast en loop de trap op. Terwijl ik naar de microfoon loop, hoor ik iemand mijn naam omroepen en wordt er geapplaudisseerd. Ik glimlach en begin mijn riedeltje. Ik maak de winnaar bekend, geef deze de award en doe een stapje terug. Niet oplettend wat de persoon voor mij zegt kijk ik door de zaal heen. Mijn ogen blijven de hele zaal doorzoeken tot ik Taylor vindt. Op dat moment kruizen onze ogen elkaar en hij glimlacht. Hij steekt zijn duim op en verbreekt dan het oogcontact weer. Samen met de winnaar loop ik het podium af en blijf backstage tot het pauze is. Ik drink drie glazen water onder toeziend oog van Taylor. Eigenlijk ben ik wel blij dat hij bij mij in de limousine zat, maar dat hoeft hij niet te weten!
Als de uitreiking weer begint, neem ik in de zaal plaats naast Taylor en kijk naar het podium. Het hele spektakel wordt in mij opgenomen, maar het meeste gaat langs mij. Als ze de categorie noemen waarvoor ik ben genomineerd, wint iemand anders de prijs. Later feliciteer ik haar en loop naar mijn limo die me ook weer veilig naar huis brengt.
‘Wacht.’ Hoor ik iemand roepen en iets wat nieuwsgierig draai ik me om. Taylor.
‘Mag ik mee?’
‘Vooruit,’ zeg ik als ik zijn ogen zie. Weer die mooie glimlach en weer een kusje op mijn wang, hier kan ik wel aan wennen. Ik laat me naast Taylor op de bank ploffen en de chauffeur gooit de deur dicht.
‘Ga eerst maar naar Taylor en zet me dan maar bij mijn huis af,’ zeg ik tegen de chauffeur en druk dan het raampje omhoog. Ik ga tegenover Taylor zitten en kijk hem aan.
‘Zullen we morgen iets leuks gaan doen?’
‘Ja, maar ik heb niks gewonnen, dus we hebben niks te vieren.’
‘Jawel dat hebben we wel, ik zit samen in een limo met jou, dat is op zich al een feestje waard!’ Quasi boos draai ik mijn gezicht weg en sla mijn armen over elkaar.
‘Sorry.’ Zegt hij lief en ik voel zijn hand op mijn arm. Omdat ik net zo lekker in het spelletje zit schud ik zijn hand weg en blijf naar buiten kijken.
‘C.’ zegt hij en kijkt me aan. Ook al kijk ik hem niet aan, ik voel hoe zijn mooie ogen mij aankijken. Dan opeens zit hij achter mij, veegt een lok achter mijn oor en fluistert ‘liefje, je bent toch niet boos’. Er gaat een rilling door me heen, hij zegt alleen liefje als we ruzie hebben en toen het uitging. Ik draai me om, tover een grote glimlach op mijn gezicht en kijk hem aan.
‘Ja, liefje!’ fluister ik en ik kijk hem aan. Natuurlijk moet ons mooie moment weer verbroken worden, ditmaal door de chauffeur die zegt dat we voor het huis van Taylor staan. We zeggen elkaar gedag en langzaam rijd de limo weg. Dromend tuur ik uit het raampje, tot we bij mijn huis zijn. Ik betaal de chauffeur en geef het nog wat fooi. Eenmaal binnen schop ik mijn schoenen uit en ren naar boven om mezelf van mijn jurk te ontdoen. Ik schud mijn haar los, trek mijn pyjama aan en stap in mijn bed. Vandaag een drukke dag, morgen met Taylor. Benieuwd naar de volgende dag val ik in slaap en droom ik -natuurlijk- over Taylor.

Reacties: