FanFic.nl

Ranch Therapy

[3]

Het is nu een dag na de Meet&Greet met Macy. Ik heb haar nummer in mijn telefoon gezet, maar nog geen sms’je gestuurd. Misschien wil ze het wel helemaal niet. Misschien is ze het papiertje wel per ongeluk verloren. Stel dat het helemaal niet voor mij bedoeld was. Ik word gek van mezelf, wis haar uiteindelijk uit mijn telefoon en stop deze in mijn broekzak.

'Jongens, zijn jullie nou een keer klaar?!?' schreeuwt David ons toe. Georg mompelt iets, Tom is bezig met een of ander meisje en Bill schiet door Davids geschreeuw uit met zijn oogpotlood.
Van pijn begint deze hard te schreeuwen en rent als een kip zonder kop rond. Hij knalt in volle vaart tegen de muur op en valt op de grond een van de meisjes van de visagie loopt naar Bill toe, tilt hem op, zet hem op een stoel en begint zijn gezicht schoon te maken.
'Kleuter, ' hoor ik David nog zeggen voor hij de kleedkamer uitloopt. Ergens heeft hij misschien wel gelijk, maar zo zijn wij gewoon!

'David we zijn klaar!' gilt Bill door de kleedkamer heen als hij zelf helemaal klaar is.
'Niet waar, ' schreeuwt Tom en kijkt Bill aan. Tom wijst naar zijn shirt die op een stoel ligt en dan naar zijn ontblote buik.
'Dat meen je niet?!?' zucht David die in de deuropening is gaan staan en alles ziet gebeuren.
'Jawel,' grijnst Tom en kijkt David uitdagend uit. Deze haalt zijn schouders op, rolt met zijn ogen en loopt dan de kleedkamer weer uit.
'Vijf minuten, ' schreeuwt hij nog en dan is hij helemaal weg.

De repetitie ging slecht. Ik was er niet bij met mijn gedachte en sloeg daarom soms ver buiten de maat. Na vijf minuten pauze en een liter water gingen we weer aan de slag. Het ging al een stuk beter en na een half uur waren we overal doorheen gelopen en waren we klaar.

Nu sta ik in de coulissen. Soms gilt er een meisje een van onze namen, maar voor de rest is het rustig. Naast ons staat de band die in ons voorprogramma speelt. Ze lopen het podium op, nemen hun plaats in en beginnen te spelen als de gordijnen open gaan. Tom, Bill en Georg zie ik weglopen, op zoek naar verdrijf voor de laatste minuten. Geïnteresseerd blijf ik naar het voorprogramma kijken. Ze spelen goed en weten ook goed met het publiek om te gaan. Na nog een paar nummers te hebben gespeeld, nemen ze afscheid van het publiek en sluiten de gordijnen weer. In gedachte sta ik nog steeds in de coulissen naar een leeg podium te staren.
'Gustav? ' Ik draai me om bij het horen van mijn naam en zie Tom achter me staan.
'Kom je mee? ' Ik knik van ja en loop met hem mee.

Het concert verliep goed. Ik sloeg een paar keer te laat in mijn ritme, maar dat werd goed opgevangen door de rest, alsof het leek of dat het gepland was. Aan het einde pakte ik een handdoekje en liep even naar de wc, om alleen te zijn. Ik sprak mezelf toe. Het moest gewoon beter gaan, dat ik Macy moest vergeten. Ik ga staan, loop het hokje uit en ga voor de spiegel staan. Langzaam open ik de kraan en laat het water stromen. Mijn handen worden langzaam koud en als de wasbak bijna overstroomt, doe ik de kraan weer dicht. Wekend liggen mijn handen in het water en ik gooi wat water in mijn gezicht. Na een paar keer dit te hebben herhaalt, laat ik alles weglopen en voel ik me al beter. Op naar de jongens en de komende concerten!

Reacties: