FanFic.nl

Paper Hearts [TC]

Woensdag 03 februari 2004 [2]

Rond een uur of drie kwam Simone thuis, legde haar tassen op tafel in de keuken en wilde er het boek van de tentoonstelling dat ze ter inzage had meegekregen van haar werk net nemen toen ze gelach hoorde. Met opgetrokken wenkbrauw draaide ze zich om. Tom en Bill zijn toch ziek? vroeg ze zich piekerend af en liep toen naar de woonkamer. Daar zag ze haar twee zoons zitten, beiden gewikkeld in een dikke deken en Tom met een bleek gezicht, met hun voeten op het salontafeltje en Jhonny Depp trippelend over het beeldscherm.
'Hoe gaat het er nu mee?' vroeg ze ongerust, plofte tussen Tom en Bill op de bank en legde haar hand op Toms voorhoofd. Dat weerhield hem er niet van hard te lachen toen Depp 'You forgot one very important thing mate... I'm Captain Jack Sparrow.' zei. Bill moest ook lachen, sloeg uit voorzorg zijn armen alvast om zijn maag en hijgde nog wat uit na de lachbui.
'Het is ook niet verstandig zo'n lachfilm te gaan kijken als je buikgriep hebt.' mompelde Simone en legde nu haar hand op Bills voorhoofd. Bill voelde veel minder warm aan, met een beetje geluk zou hij zelfs de volgende dag al naar school kunnen gaan. Tom had het echter nog maar een dagje, dus die zou nog wat thuis moeten blijven.
'Welke film is deze?' vroeg ze toen, staarde een beetje naar het beeldscherm. Ze had alle drie de films al een keer gezien, en af en toe wel eens een vlaagje opgevangen toen de twee alle drie de films na elkaar keken op een luie dag, maar ze kon het niet helemaal plaatsen. Haar gedachten zaten bij de tentoonstelling, waar zij mogelijk een plekje zou kunnen krijgen.
'Oh, de eerste nog maar. Kijk je mee?' vroeg Tom, zette een paar grote ogen op en porde toen Bill, die zachtjes gromde omdat zijn buik zo weer geactiveerd werd. Hij begreep echter de hint, leunde op de schouder van zijn moeder en zei: 'Ah toe?'
'Nou, vooruit. Maar laat ik eerst wat thee zetten, dat zal jullie goed doen.' En met die woorden stond ze op. En het boek zou ze dan pas kunnen lezen als de jongens op bed lagen. Ze zuchtte diep.

Toen Gordon om zes uur thuis kwam en vermoeid zijn gitaarkoffer bij de kapstok zette, hoorde hij gelach tot in de hal. Na zijn schoenen en jas uitgedaan te hebben, liep hij nieuwsgierig op het geluid af. Het bleken Simone en zijn stiefzoons. Ze zaten met z'n drieën op de bank, elk een mok met - zo te ruiken - kippensoep in de handen, de twee jongens met een deken. Op het scherm dartelden Keira Knightley, Orlando Bloom en Jhonny Depp rond. Pirates of the Caribbean stelde hij vast.
'Goedenavond.' zei hij met een glimlach, liep verder de woonkamer in en kuste Simone even vluchtig op haar kruin. Toen bekeek hij de jongens. Bill zag er al aardig uit, Tom was er iets slechter aan toe.
'Er staat nog soep voor je in de keuken, schat.' zei Simone, trok haar benen op en keek naar het scherm. Hij glimlachte en stond op. Het zou dus televisieavond worden vandaag. Hij legde zich er maar snel bij neer, de jongens waren ziek dus ze hadden het voor een keertje eens voor het zeggen.

Om negen uur kropen Tom en Bill onder de wol, deze keer sliep Tom wel in zijn eigen bed, en kon Simone eindelijk aan haar werk beginnen. Ze zette zich aan tafel en sloeg het boek open. Schilderen opgehangen aan kale, betonnen muren kwamen haar tegemoet. De tentoonstelling was in een oude loods, die voor deze ene keer gebruikt mocht worden. Normaal hoorde hij bij het erfgoed.
Gordon sloeg een dekentje om haar schouders en plofte toen naast haar op een stoel. Over haar arm heen keek hij mee.
'Wat vind je ervan?' vroeg hij, kuste haar op haar schouder en liet zijn kin op hetzelfde plekje rusten. Ze draaide haar hoofd een beetje zodat ze zijn gezicht in profiel kon zien.
'Ik weet het niet. Het is allemaal zo verschillend.' Ze zuchtte diep, kuste hem zacht op zijn lippen en bladerde toen verder. Elk schilderij was compleet anders, niets paste bij elkaar. Het was een kakafonie, en dan niet op een mooie manier.
'En als er iets is dat jij niet wilt, dan is het wel verschil. Kijk maar naar je zoons.' grinnikte hij. Simone kon het ook niet laten eventjes te lachen.
'Ach, ze erg verschillen ze niet. De ogen, het gezicht, de lengte en de lichaamsbouw. En innerlijk lijken ze ook enorm, maar dat weet jij even goed als ik.' Gordon knikte instemmend. 'Nou, het is soms eng. Ze dromen soms hetzelfde, ze hebben dezelfde passies, ze vóelen hetzelfde.'
Gordon lachte weer. Hij herinnerde inderdaad nog de eerste keer dat ze hetzelfde voelden voor een meisje. Het resulteerde in hun eerste kus. Op dezelfde dag. Tweelingen waren soms zo eng, maar gelukkig kende hij deze twee en kon hij los door hun engheid heen kijken.
'Maar goed dat ze nu een min of meer andere smaak qua meisjes hebben, hé schat.' mompelde Gordon, waarop Simone zo hard moest lachen dat de jongens niet anders konden dan het gehoord te hebben! Ze legde haar handen nog voor haar mond, maar het was te laat. Er klonk gestommel op de trap en even later liep Bill in joggingbroek de keuken in.
'Wat is er zo grappig?' vroeg hij en klauterde op de tafel, om in kleermakerszit net naast Simone's boek te gaan zitten.
'Jij, en Tom.' verklaarde Gordon, en duwde het boek in Bills handen. 'Zeg je moeder eens wat je er van vind.'
'Wat een rommel. Mams, jij kan veel beter schilderen dan deze mensen!' zei hij, glimlachte en vroeg toen: 'Is er nog soep?'

Reacties: