FanFic.nl

Last Dance

<25>

Uren verstreken, de hemel ging van lichtblauw naar felblauw naar een mengeling van rood en inktblauw. Sterren straalden zwakjes, wolken gleden voorbij en de regen had plaats gemaakt voor een forsere wind dan die ochtend.
Nona en Bill bevonden zich nog steeds in de groep, nu echter al meer aan de rand dan in het midden. Ze waren echter nog steeds omringd door vele mensen, zodat ze tegen elkaar geperst zaten als sardienen in blik.
Nona merkte het amper en Bill vond dat alles behalve erg. De muziek varieerde enorm, maar het bleef nog steeds muziek waarop gedanst moest en zou worden. Het leek onmogelijk te stoppen en te gaan zitten, en daarom danste Bill verder toen zijn voeten begonnen te prikken.
Muziek werd vervangen en vervangen tot zowat elke stijl geweest was. De duisternis viel en alle lichtjes sprongen aan toen de salsa begon. Mensen maakten ruimte voor het eerst sinds ze er waren tot er een grote kring ontstond, waarvan Nona en Bill het middelpunt waren. Dat hadden ze zelf echter niet door.
Bill voelde het zweet over zijn rug druppelen en zag dat het bij Nona net zo was. Ze had al haar jas en vest uitgedaan en het T-shirt dat ze droeg, kleefde tegen haar huid.
Salsa stond erom bekend dat de dansers ontzettend dicht tegen elkaar zaten de helft van de tijd, afgewisseld met grote ruimtes tussen hen beiden.
Bill draaide haar om en om in zijn armen en trok haar toen tegen zich aan. Haar haren gleden even over zijn gezicht en rustten toen weer op haar schouders, voorzichtig snoof Bill haar geur op.
Pas toen er om hen heen geklapt werd, merkten ze dat ze de enigen waren die nog dansten en hoe dicht ze werkelijk bij elkaar waren.
‘Ik moet naar huis.’ zeiden ze tegelijk en lachten voorzichtig.

Bill bracht Nona naar huis. Voor haar huis, in het licht van de lantaarns, stonden ze nog even te genieten van het buiten zijn. Beiden met het gezicht naar boven gericht, leunend tegen elkaars schouder. De sterren fonkelden in de inktzwarte lucht, een paarsachtige wolk dreef zachtjes voorbij, varend op de wind.
‘Het is mooi hè?’ zuchtte Bill en keek door zijn wimpers opzij. Ze had haar ogen gesloten.
‘Prachtig.’ mompelde ze en opende haar ogen weer. Bill glimlachte naar haar, voorzichtig legde ze haar hoofd op zijn borst.
‘Bedankt dat je met me mee wou vandaag.’
Zachtjes grinnikte hij en streelde door haar haren, over haar rug en stopte bij haar heup. Verlegen draaide hij haar zodat ze naar hem keek en legde toen zijn andere hand op haar andere heup.
Hij boog voorover en drukte zacht zijn lippen op die van haar.
‘Nona?’ haalde hij haar uit haar ‘dagdroom’.
‘Uh, wat?’ vroeg ze blozend en keek hem opzettelijk niet aan.
‘Oh, niets, je zei helemaal niets meer.’ zei hij en deed een stap naar voren. ‘En nu moet ik echt gaan. Tot morgen.’
Ze keek hem na tot hij de straat uit was en draaide zich toen om. Het trapje oplopen ging langzamer dan ooit, terwijl ze wanhopig probeerde Bills aanwezigheid bij haar te houden. Maar toen de deur achter haar sloot, kon dat niet meer. De kilte van het verlaten huis kroop diep in haar binnenste.
Ze voelde haar lippen tintelen van de dagdroom en besefte dat ze het nu wel officieel onder ogen moest komen: Ze was verliefd op Bill, misschien op een vreemde of bizarre manier, maar het was wel echt.
Ze zette een stap en hoorde toen het ritselen van een enveloppe. Ze hief haar voet op en zag een enveloppe, een bruinige voetstap tekende zich nu af op het wit. Als haar ouders dat zouden zien…
Maar toen ze het opgepakt had en goed gekeken had, zag ze dat de brief helemaal niet aan haar ouders geadresseerd was, maar aan… zijzelf.
Ze scheurde hem open en zag toen het keurige handschrift van haar moeder, waardoor ze geluidloos naar adem hapte en zich langs de muur naar beneden liet schuiven.

Liefste Nona

We hebben vernomen dat je toch nog met die wedstrijd meedoet. Je vader en ik zijn van vreugde vervult door het horen van dat nieuwtje. We sturen je deze brief om je te melden dat wij op de datum van eerder genoemde wedstrijd aanwezig zullen zijn in Berlijn om onze kleine ster te zien schitteren op het podium.

Met vriendelijke groeten
Mama en papa

Ze wist niet wat eerst te voelen. De afsluiting en het veel te formele taalgebruik ergerden haar, het feit dat ze pas nu vernomen dat ze nog steeds meedeed, deed haar pijn en lezen dat ze kwamen, maakte haar vrolijk.
Ze kwamen. Ze zou haar ouders weer zien. En zij zouden trots zijn op haar, omdat ze het niet opgegeven had na een blessure. Maar iets in haar wou helemaal niet dat ze trots op haar waren. Datzelfde iets wou haar ouders op stang jagen, stoppen met dansen om hen eens goed te laten schrikken. Ze gingen er altijd maar van uit dat Nona in hun voetstappen zou treden. Misschien moest ze hen pijn doen, net zoals ze dat bij haar al die tijd al gedaan hadden.
Maar het probleem was hoe, aangezien ze niet meer wou stoppen met dansen. Een, omdat ze met Bill danste en dat toch een behoorlijk belangrijke factor begon te worden, en twee, omdat ze het nog eens goed wou laten zien aan Zara en aanhang wie hier de beste was. En dat was zij, onder welke omstandigheid dan ook.
Haar maag knorde haar uit haar planberamingen, ze trok zich overeind met de brief nog steeds in haar hand en liep naar de keuken.
De woorden drongen zich steeds opnieuw op in haar hoofd. Terwijl ze pasta maakte, terwijl ze at, terwijl ze televisie keek, terwijl ze douchte en terwijl ze haar pyjama aandeed. Pas toen werd het verdrongen door al even hardnekkige gedachten: Bill.
In bed lag ze te piekeren. Zou hij nog geïnteresseerd zijn in haar? Was hij dat überhaupt ooit geweest? Hoe moest ze dat duidelijk maken? Wilde ze dat duidelijk maken? Nee, dat wou ze niet. Daar was ze te koppig voor. Maar hoe moest het dan verder?

Sorry dat ik zo traag post, maar ik vergeet steeds dat Last Dance dan wel afgerond maar nog niet afgepost is.

Reacties: