FanFic.nl

Like Animals [3-shot]

3.

Zo onopvallend mogelijk snuif ik Toms geur op via zijn shirt, hij ruikt zo lekker.
‘Bill?’ vraagt Tom. Ik kijk hem aan en zie dat zijn ogen fonkelen. Mijn wangen kleuren spontaan rood, dus ik kijk snel een andere kant op. Als mijn vriendje ziet dat ik aan het flirten ben met mijn bloedeigen broer vergeeft hij het me nooit.
‘Ja, wat is er, Tom?’ vraag ik, proberend mijn wangen een normaal kleurtje te laten aannemen. Er komt geen reactie. Ik besluit het zekere voor het onzekere te nemen in de hoop dat hij medelijden met me krijgt.
‘Tom? Luister, misschien heb je gelijk, misschien heb ik te ver gegaan.’ Ik zie de ogen van mijn broertje oplichten. ‘Maar mag ik op zijn minst afscheid van hem nemen?’ Tom denkt even na, knikt dan en opent de kooi. Tom rent recht mijn armen in en ik snuif zijn geur op. Waarom ruiken alle Toms zo lekker? Mocht er een moment zijn geweest waarop ik werkelijk overwoog afscheid te nemen, ben ik nu van gedachten veranderd. Tom en ik horen gewoon bij elkaar.
‘Maar weet je wat het is, Tom? Alles ligt al vast.’ Voetje voor voetje schuifel ik naar de deur, zo onopvallend mogelijk. Mijn broer mag het niet merken. Zodra ik dicht genoeg bij de voordeur ben, trek ik die open en snel naar buiten. ‘We gaan trouwen, Tom!’ roep ik naar mijn broertje. ‘In Vegas!’
Ik sprint naar de auto, mijn vriendje met me mee slepend. We springen erin en ik start meteen de motor, ik mag niet het risico lopen dat Tom me inhaalt. Achterin de auto heb ik een tas schone kleren liggen, voor het geval dat nodig mocht zijn. Nu is het nodig, dus met moeite wring ik er een broek uit, zonder mijn blik van de weg los te scheuren.
Ik kom op het vliegveld en zie hoe onbekende mensen me raar aankijken. Ik geef er niet om, zolang ik maar bij Tom kan zijn. Ik loop het gebouw binnen en merk op dat het erg druk is. Waarschijnlijk allemaal mensen die op vakantie of zakenreis gaan. Tom en ik gaan in de rij staan om een ticket te kopen. De vrouw die achter de balie vraagt zonder op te kijken: ‘Voor hoeveel personen?’
‘Twee personen alstublieft,’ antwoord ik. Ze kijkt op en haar ogen worden groot als ze Tom ziet.
‘Weet u het zeker?’ vraagt ze achterdochtig.
‘Ja, dat ziet u toch.’ Ik rol met zijn ogen en wacht af.
‘Je weet toch dat hij naar een apart vak moet?’ Ze wijst naar mijn vriendje.
‘Ben je helemaal gek? Mijn vriendje gaat gewoon met mij mee.’
‘Uw vriendje?’ De ogen van de vrouw puilen nu echt uit haar hoofd.
‘Ja, mijn vriendje,’ sis ik. De vrouw kijkt me aan alsof ik een grap maak.
‘Sorry dat we er niet netjes uitzien, volgende keer zal ik zorgen dat we allebei een pak dragen. Nu hebben we haast.’ De vrouw zucht en doet wat ik zeg. Uiteindelijk overhandigt ze ons de tickets en geeft aan waar we heen moeten. Zodra we op de juiste plek aankomen wordt me verteld dat we nog een uurtje moeten wachten, dus ga ik op een stoel zitten en zet Tom op mijn schoot.
Had ik mij broer wel achter moeten laten? Misschien had ik dit niet moeten doen. Ik kijk naar Tom, die met gesloten ogen op mijn schoot zit. Jawel, hij is het allemaal waard. Dubbel en dwars. Langzaam strijkt de tijd voorbij.
‘Nog een kwartier tot de vlucht vertrekt,’ zegt iemand uiteindelijk door een grote intercom. Ik sta op met Tom, pak mijn tas, die ik al in de auto had staan voor we weggingen, beet en loop naar de poort. ‘Bill!’ Geschrokken kijk ik om. Daar staat mijn broer. Van schrik laat ik mijn vriendje los en tot mijn verbazing rent hij weg. Tussen de mensen door, uit het zicht.
‘Tom! Nee, kom terug!’ Ik wil er achteraan rennen, maar mijn broer houdt me tegen.
‘Tom, wat doe je nou? Laat me gaan, ik moet hem vinden!’ De tranen stromen over mijn wangen, uit angst dat ik mijn vriendje nooit meer terugzie.
‘Tom, komt terug!’ gil ik hysterisch. Mensen draaien mijn kant op om te kijken wat er aan de hand is. Ik stomp tegen mijn broers buik en probeer me los te wringen.
‘Rustig, Bill. Kalmeer alsjeblieft.’
‘Hoe kan ik nu kalmeren als jij me in de houdgreep houdt en mijn vriendje voor me wegrent?’
‘Als je vriendje voor je wegrent, houdt hij niet van je.’
‘Hij hield wel van me!’
‘Nee, Bill, dat bestaat niet.’ Onbewust stribbel ik steeds minder tegen. Toms aanwezigheid kalmeert me enigszins.
‘Dat bestaat wel,’ snik ik.
‘Nee, Bill, dat doet het niet.’ Zachtjes snikkend laat ik me op de grond zakken. Tom verslapt zijn greep om het toe te laten, hij weet dat mijn lichaam nu te zwak is om me te kunnen verplaatsen.
‘Je hebt mijn shirt aan,’ probeert Tom me af te leiden. Ik knik en ruik eraan.
‘De geur is eruit,’ deel ik verdrietig mee. Tom kijkt me schattend aan, maar zegt niets. Langzaam begint alles weer tot me door te dringen en ik begin opnieuw te snikken.
‘Hij is weg,’ huil ik. De tranen beginnen steeds sneller te stromen. Tom wrijft met zijn hand over mijn rug om me te kalmeren. ‘Rustig maar broertje, het komt goed,’ sust hij.
‘Maar nu ben ik voor de rest van mijn leven alleen,’ snik ik.
‘Alleen?’ roept Tom, net iets te luid.
‘Ja, de ware vind je maar één keer, en nu is hij weg.’ Mijn lichaam schokt ritmisch mee met mijn verdriet.
‘Maar Bill, je hebt mij nog.’ Mijn broer kijkt me smekend aan.
‘Dat is anders, Tom.’
‘Waarom is dat anders?’
‘Omdat -’ Voor ik een reden kan geven, snoert Tom me de mond door zijn lippen op de mijne te drukken.
‘Omdat ik van je hou,’ maakt hij daarna mijn zin af. Ik zucht en weeg mijn tranen weg.
‘Wat moet ik nu met de vliegtickets doen?’ vraag ik verslagen.
‘Naar Vegas natuurlijk, om te trouwen!’
‘Maar Tom is weg, die zie ik nooit meer terug.’
‘Je gaat met mij trouwen, Bill, niet met een hamster.’

Reacties: