FanFic.nl

Welcome Home [10/10]

3.

Bill’s point of view
Mijn broek was nu doorweekt van de sneeuw en hij plakte tegen mijn benen. Dat voelde vreselijk koud aan. Heel mijn lichaam voelde koud aan. Het had ook geen zin meer om mijn handen in mijn zakken te verstoppen, daar was het net zo koud. Gelukkig kon mijn sjaal mijn neus nog warm houden, dat was dan ook nog het enige. Ik kwam in een soort parkje terecht en ging daar tegen een boom zitten. Ik voelde hoe de sneeuw overal in mijn broek kroop en die nat maakte. Niet dat het mij nog kon schelen. Mijn benen voelde toch al verdoofd aan. Het begon stilletjes te schemeren. Ik was nu al weg van gisteren en mijn mobiel trilde de hele tijd. Misschien moest ik hem maar uitzetten? Ja, misschien wel. En dat deed ik ook. Het was hier erg verlaten en dat vond ik nog niet eens erg ook, zo kon ik even rustig nadenken. Ik moest alles eens op een rijtje zetten. Ik moest even opnieuw bedenken waarom ik ook al weer was weggegaan. Ohja, ik had de gevoelens voor de verkeerde persoon. Mijn liefde was verkeerd. Waarom moest ik nu net op de vriendin van Tom verliefd worden? Een zucht verliet voor de zoveelste keer mijn lippen. Ze waren volgens mij al paars geworden. Tom was echt kwaad op mij toen ik zei dat ik iets voor zijn vriendin voelde. Ik had hem blijkbaar zo kwaad gemaakt dat hij me in mijn gezicht sloeg. Sinds toen ging het niet echt geweldig meer tussen ons. Deze tour kon ik nog volhouden tot op de laatste dag, gisteren. Ik moest gewoon weg en nu zit ik hier in de sneeuw. Er viel wat sneeuw uit de boom, waarschijnlijk door een vogel. De sneeuwvlokjes plakte nu op mijn wimpers. Ik voelde hoe het langzaam smolt en langs mijn oog droop. Ik glimlachte en sloot mijn ogen. Ik moest maar eens wat proberen te slapen.

Maurits’ point of view
Het was ergens in de namiddag toen Shanaya en ik naar het park gingen. We gingen kijken als het ijs van de vijver al dik genoeg was om op te schaatsen. Shanaya liep met de slee voor me uit. Op die slee zat Tijger. Ik liep achter hen aan met mijn camera. Shanaya liep recht naar de vijver tot ze plots bleef staan. “Wat is er?”� vroeg ik. Shanaya wees naar iets tegen een boom. Ik fronste mijn wenkbrauwen. “Ik ga wel even kijken,”� zei ik en ging dichter. Shanaya kwam natuurlijk achter me aan. Ik schrok me rot toen ik diegene die tegen de boom aanzat herkende. Het was dé Bill Kaulitz, maar wat doet hij hier zo in de sneeuw? Hij heeft toch geld genoeg voor een hotel? Ik knielde voor hem neer en legde mijn hand op zijn hart, misschien was hij dood gevroren. “Leeft hij nog?”� vroeg Shanaya zacht. “Ja, ik voel een hartslag, maar help je me om hem op de slee te zetten, hij kan hier niet blijven,”� zei ik. Shanaya glimlachte en nam Tijger op en zette haar op de grond. Samen zetten we Bill op de slee. “Slaapt hij?”� vroeg Shanaya. “Ik hoop het,”� mompelde ik. Eens thuis trokken we hem droge kleren aan en legde hem op de bank. Zijn ademhaling was al iets regelmatiger als daarnet. Shanaya had de temperatuur al hoger gezet en ik legde een deken over Bill. “Ik moet even zitten en dit verwerken,”� mompelde ik. Shanaya glimlachte en kneep in mijn knie toen ik zat. “Je bent gewoon heel blij dat de liefde van je leven hier op de bank ligt,”� fluisterde ze. “sst,”� mompelde ik. Ze lachte en ging een warmwaterkruik warm maken. Ik zag hoe Bill zijn ogen open deed. “Waar ben ik? En waarom is het niet meer koud?”� vroeg hij schor. Hij schrok toen hij mij zag zitten. “Ben ik ontvoerd?”� vroeg hij geschrokken. “Nee,”� stelde ik hem gerust. “We vonden jou onderkoeld in het park en besloten om je mee te nemen.”� Hij trok een wenkbrauw op en ging recht zitten. Meteen begon hij te hoesten. “Shanaya, neem je een glas water mee?”� riep ik. “Oké!”� riep ze terug. “Wie is Shanaya en wie ben jij?”� vroeg Bill. “Ik ben Maurits en Shanaya is mijn kleine zusje,”� zei ik. Bill knikte. “En waarom hebben jullie me meegenomen en me niet laten verkleumen?”� Hij leek niet echt blij met wat we hadden gedaan. “Mau is een grote fan van jou,”� grijnsde Shanaya die de zitkamer terug in kwam met een warmwaterkruik en een glas water. “Oh ja?”� Bill kijk mij aan, een glimlach speelde nu op zijn lippen. Ik knikte. “Wat leuk om een mannelijke fan te ontmoeten,”� zei Bill. Ik voelde mijn wangen rood worden. “Ik vind het echt aardig van jullie dat jullie me geholpen hebben, maar ergens was ik graag doodgevroren.”� Dat laatste fluisterde hij bijna. Shanaya gaf Bill het glas water en de warmwaterkruik. “Waarom?”� vroeg ik zacht. “Staat het nog niet in de roddelboekjes?”� vroeg Bill met een zucht. “Wat?”� vroeg ik. “Dat er ‘spanningen’ waren tussen mij en Tom,”� zei Bill. “Ja, dat wel, maar waarom niet, dus waarom?”� vroeg ik. Shanaya nam ook een stoel en ging geïnteresseerd zitten. “Iedereen wordt wel eens verliefd, ik dus ook en ik werd helaas verliefd op de verkeerde persoon,”� zei Bill. “Twincest?”� vroeg Shanaya geschrokken en verbaasd. Bill trok een raar gezicht en schudde zijn hoofd. “Nee, ik was niet verliefd op Tom,”� grijnsde hij om Shanaya haar rare gedachte. “Ik was verliefd op zijn vriendin en dat vond Tom maar niets.”� Bill trok een pijnlijk gezicht. “Heeft hij jou pijn gedaan?”� vroeg ik geschrokken. Bill knikte lichtjes. Ik was nogal geschrokken door zijn verhaal. “Van mij mag je zo lang blijven als je wilt,”� zei ik. “Van mij ook, iemand extra in het gezin is altijd wel leuk,”� glimlachte Shanaya. “Euhm, jullie ouders zullen dit vast niet leuk vinden,”� zei Bill. Shanaya haar gezicht vertrok. “Onze ouders zijn twee jaar geleden overleden,”� zei ik zacht. “Oh, het spijt me!”� verontschuldigde Bill zich meteen. “Je kon het toch niet weten,”� glimlachte Shanaya.

Reacties: