Hoofdcategorieėn
Home » Vampire Diaries » Cosmic love || Damon Salvatore » 04
Cosmic love || Damon Salvatore
04
Een week ging voorbij. Een week waarin er 5 verschillende aanvallen waren. Alle ouders in Mystic Falls hielden hun kinderen ‘s avonds binnen of ze mochten alleen in een hele grote groep naar buiten. Ik had sinds de avond in het bos nachtmerries over een zwarte kraai. Volgens een site was het een teken van de dood maar ik had nog nooit in van die onzin geloofd dus in dit geval ook niet. “Ik vind dat je het aan de Bonnie van Elena moet vragen, die schijnt toch paranormaal begaafd te zijn?”¯. Jolien keek me vanachter haar laptop aan. Ik zuchtte en draaide een rondje op haar bureaustoel. “Ze zien me al aankomen, wat denk je dat Elena zal zeggen. He trouwens, over Elena gesproken, hoe zit het met operatie Stefan?”¯ vroeg ik grijnzend. Ook Jolien begon te grijnzen en ze zette snel haar radio aan. Ik liep naar de radio en drukte hem uit. “Vertel op!”¯ riep ik lachend en ging naast haar op bed zitten. Ik schrok op toen ik opeens een tik tegen haar raam hoorde. Ik liep geschrokken naar het raam, opende hem en keek rond wat ik hoorde. Ik vloog minstens 400 meter omhoog toen er een zwarte kraai in het raamkozijn kwam zitten. Jolien begon te gillen. “Het is de dood! Hij komt je halen!”¯ riep ze hysterisch. “Serieus, gedraag je. Dit is gewoon puurtoeval”¯. Mompelde ik geïrriteerd. Ik was opgelucht dat ik het feit dat ik doodsbang was goed kon verbergen. “Kraai. Wil je alsjeblieft weggaan?”¯ zei ik grijnzend. De kraak hield zijn kop schuin en keek me bijna met een menselijke blik aan. Nee niet bijna. Hij was menselijk. “Oké, laten we gaan gillen”¯ piepte ik. Jolien begon meteen al te gillen en de kraai vloog meteen weg. “Ik ga naar huis als je het niet erg vind”¯ mompelde ik nog steeds een beetje verbluft. Jolie knikte en ik liep haar kamer uit, de trap af en vervolgens het huis uit. Ik liep snel de tuin uit toen ik de kraai in een boom zag zitten. Ik haatte de weg tussen mij en Jolien. Ik moest langs/over het kerkhof wou ik snel thuis zijn, en dat was verschrikkelijk in het donker. “Hallo”¯. De stem klonk perfect, en ergens herkende ik hem. Ik draaide me om en keek in het perfecte gezicht van de jongen in het bos. “Hallo kind van de nacht”¯ zei ik nonchalant en draaide me weer om en liep verder. Ik liep nu over het oude gedeelte van het kerkhof, en ik voelde het kippenvel over heel mijn lichaam. Ik zuchtte geïrriteerd toen ik merkte dat de jongen naast me kwam lopen. “Mag ik vragen waar je dat uit opmaakt?”¯ “Waar wat uit opmaakt?”¯ “Kind van de nacht”¯ “Omdat ik je alleen ’s nachts tegen komt, he, je bent toch niet een soort Dracula he?”¯ vroeg ik lachend. Hij bleef me een tijdje aanstaren maar schudde toen zijn hoofd. “Oké mooi. Maar, ik weet niet wat je van plan bent, maar ik ga naar binnen”¯ zei ik grijnzend terwijl ik naar mijn huis wees. Hij knikte opnieuw en liep weg. Vaag mannetje.
De volgende morgen werd ik met een raar gevoel wakker. Ik had een nachtmerrie waar de jongen uit het bos in voorkwam. Hij was een vampier en roeide langzaam heel het dorp uit tot alleen ik en hij over waren. Ik wist zeker dat het kwam doordat ik rare fantasieën had over die jongen. Ik keek op mijn wekker en zag dat het half 8 was. Heerlijk nog een uur de tijd om me klaar te maken voor school. Ik maakte me vlug klaar, trok wat kleren uit de kast die wel leuk bij elkaar stonden en liep naar beneden om een kom cornflakes te eten. “We zijn vanavond uitgenodigd voor het etentje van meneer en mevrouw Lockwood, dus spreek niks af voor vanavond”¯ deelde mijn moeder me mee terwijl ze haar spullen bij elkaar raapte voor haar werk. “Ok锯 mompelde ik, en stopte de laatste conflakesjes in mijn mond.
Reacties:
niiiice story ^^
like it