FanFic.nl

Schrijfwedstrijd

My marriage Proposal

Foto van Isabelle

Ik kijk naar het lachende gezicht van mijn verloofde. Ze zei gewoon ja. Kun je het je voorstellen. Ik, Tom Kaulitz ben verloofd. Al ging de dag niet helemaal zoals gepland. Uiteindelijk was het perfect. Perfecter dan dat ik had geregeld. Zo blijkt maar weer, groot hoeft niet altijd beter te zijn. Mijn gedachte dwalen af naar vanmorgen.

Toen mijn wekker ging, was ik sneller dan gewoonlijk uit mijn bed. Iets waar Bill me hartelijk om uitlachte. Nadat ik mezelf helemaal klaargemaakt had en de laatste dingen had ingepakt, vertrokken we naar Isabelle. Een half uur te vroeg stonden we voor haar deur. Voordat de deur goed en wel open was, was ik al binnen. Mijn lippen beroerde meteen die van haar. Bill kwam rustiger binnen en begroette haar met een knuffel. Snel pakte ze haar laatste spullen in. Bill was de overige koffers al in de auto aan het proppen. Even later bracht Bill ons naar het vliegveld en begon onze reis.

Terwijl we op plastic stoeltjes zaten te wachten op ons vliegtuig, ging de tijd achteruit. Van 10 minuten naar 30 minuten wachttijd. Niet veel later werd er omgeroepen dat de reis naar Rome 20 minuten vertraging heeft. 'Dus we gaan naar Rome,' had ze me gevraagd. Ik had geknikt. Wat had ik anders kunnen denken. Dat ik dit alles geheim voor haar had kunnen houden. Het is een speciale verrassingsvakantie voor haar. Rome is haar lievelingsstad, waar ze nog nooit geweest is. Ik sloeg mijn arm om haar heen. Zo wachtte we tot het vliegtuig kwam.

Op het vliegveld in Rome haalden we eerst onze koffers op. We hielden een taxi aan en gingen naar ons hotel. De kamer was ruim en licht. De grote ramen hadden lichtroze gordijnen. De muren waren lichtgeel. Het hemelbed was van hout en had geel met roze lakens. Iets wat Isa helemaal geweldig vond. We pakten andere kleren zodat het reisgevoel eraf was. Ook was het hier veel warmer dan in Duitsland. Isa opende haar tas en er komt een pakje met rood papier uit. Ze keek me verrast aan. 'Pak maar uit,' had ik haar aangemoedigd. Het papier viel op de grond en een zilveren ketting met rode steentjes kwam tevoorschijn. Ze gaf mij de ketting en ik deed hem bij haar om. 'Hij staat je prachtig,' had ik haar gecomplimenteerd. Ze bekeek haarzelf in de spiegel. 'Ja, je hebt een geweldige smaak.' Het compliment had me even laten zweven. Ze gaf me een korte kus en toen liepen we naar beneden. Na een beker koffie gingen we Rome in.

Bij de Trevi Fontein bleven we zitten. Het kolossale beeld gaf iets van verkoeling. Net als het drinken dat we hadden meegenomen. De mensen keken ons aan, maar op een Italiaanse manier, rustig relaxed. We hadden elkaar wat nat gespat met het water. Toen we de klok zes uur hoorden slaan, gingen we op zoek naar het restaurant dat ik gereserveerd had.

Gelukkig was het restaurant niet zo heel lang zoeken. Het stond goed aangegeven. Het is het beste restaurant van Rome. Niets beters dan dat is goed genoeg voor mijn schatje. We liepen naar binnen en kwamen bij een soort balie. We werden welkom geheten en onze naam werd gevraagd. 'Kaulitz,' had ik geantwoord. Terwijl ze door het boek bladerde keek ze bedenkelijk. 'Ik zie uw naam niet staan. Weet u zeker dat u geboekt hebt.' 'Ja een paar maanden geleden al.' Ze bladerde nog een keer het boek door. 'Het spijt me, maar u staat er niet in.' Isabelle trok me aan mijn arm naar buiten. 'Dan gaan we toch gewoon naar een ander restaurantje. Er zijn er hier genoeg,' had ze voorgesteld. Zo kwam het dat we een ander restaurant hadden. Ik liet Isabelle maar kiezen. Haar smaak is beter te vertrouwen dan de mijne. Een kleine ruk aan mijn hand, leidde mij een restaurant binnen. 'Hebben jullie gereserveerd?,' vroeg de vrouw. Isa schudde haar hoofd. 'We hebben nog plaats, komen jullie maar mee.' We liepen achter haar aan naar een tafeltje in de hoek. Het was perfect een perfect restaurantje. Het kaarslicht paste prachtig bij de gedimde lampen. De gordijnen hielden een deel van het felle zonlicht tegen. Bijna meteen nadat we zaten kwam er al een ober aan. We kregen een menukaart en bestelden ons drinken. Uiteindelijk had ik hier lekkerder gegeten, dan ooit ik ooit in dat andere restaurant heb kunnen eten. Vooral de sfeer was beter. Die was niet zo officieel maar liever en romantischer. Precies wat ik wou. Dit moest uiteindelijk een perfecte dag voor haar worden, met een mooie afsluiter. De laatste verrassing was in het hotel.

Hand in hand liepen we terug naar het hotel. In onze kamer zou een bos rozen neergezet zijn. Ik had het aan het personeel gevraagd. Ze zouden mijn briefje eraan vast gemaakt hebben. Toen ik er vanmiddag bij de receptie naar vroeg, zeiden ze dat alles geregeld was. Ik maakte de deur open en we liepen naar binnen. Op het tafeltje stond een vaas met maar één roos erin. Ik keek er even verbaasd naar. Ik had er toch echt wel vijftig besteld. Isa maakt een geluidje van blijdschap. 'Van jou,' vroeg ze me meteen. Ik knikte. Ze liep er naar toe en rook aan de roos. 'Heerlijk,' mompelde ze. 'Één roos is zoveel beter dan veel rozen.' De woorden deden me goed. Ze vond dit beter dan het aantal dat ik had besteld. Ik zag haar oog op het briefje vallen. Ze pakte het op en sloeg het open. Mijn hart begon te bonken. Wat als ze er nu niet blij mee zou zijn. Haar ogen gleden van mij naar het briefje en weer naar mij. Ik keek haar vragend aan. Ze rende naar me toe en viel in mijn armen. 'Natuurlijk wil ik dat.' De woorden die ik nooit meer zou gaan vergeten. Ik tilde haar op en liep richting de tafel. Haalde de ring bij de roos vandaan en deed die bij haar om. Het papiertje met de woorden "wil je met me trouwen" lag zo open dat het goed te lezen was. Haar lippen duwden op de mijne. Ze dwong me achteruit te lopen. Uiteindelijk vielen we beide op het bed neer.

Daar liggen we nu nog steeds. Onze handen verstrengeld, onze hoofden tegen elkaar. Tot we uiteindelijk dolgelukkig in slaap vallen.

Reacties: