FanFic.nl

Schrijfwedstrijden

This is love

Maak een sa van minimaal 800 woorden met als onderwerp het perfecte huwelijks aanzoek. Ik wil deze opdracht graag binnen op 2 september, twee weken moet maar genoeg zijn.
Woorden: 1336 [word]
Celeb: Diego Luna, acteur
Extra: Crap als altijd, maar ik kan er niet aandoen en blijf gewoon lekker meedoen aan schrijfwedstrijden om maar gewoon iets anders te kunnen schrijven dan dat ik zelf eigenlijk kan bedenken.

Clementina pov
Gapend wordt ik wakker, met een slapende Diego naast me. Een glimlacht trekt even over mijn wang en ik stap uit mijn bed. Strompelend verplaats ik mezelf naar de badkamer. Van zodra mijn ogen mijn spiegelbeeld in het zicht krijgt, verdwijnt mijn glimlach en beginnen mijn handen door mijn haar heen te gaan.
“Wie heeft dit monster tot leven gewekt?”�
Ik draai me om naar de spotter en zie dat Diego wakker is. Hij glimlacht duivels en stapt uit bed.
“Jij!”� antwoord ik vrolijk en plant een kusje op zijn mond.
“Dan zou ik je ook maar weer ont-monsteren!”�
Gillend hangt hij me over zijn schouders en neemt me mee naar de badkamer. Hij zet me onder de douche en laat de koude kraan lopen. Krijsend spring ik onder de douche vandaan en duw hem eronder. Hij trekt mij mee en samen staan we dan in onze kleddernatte pyjama’s onder de douche. Zijn lippen raken de mijne en ik voel hou het koude water langzaamaan geen effect meer op mij heeft, mijn binnenste verwarmt zichzelf nu.

Als we allebei gewassen en wel beneden aan de ontbijttafel zitten nemen we onze dag door. Ik werk vandaag gewoon in de winkel en Diego schijnt een paar interviews te hebben. Ik zoek er niks achter en vertel hem dat we vandaag de nieuwe collectie verwachten. Omdat ik zo enthousiast ben over mijn dag, merk ik niet dat Diego langs mij heen staart en met hele andere dingen bezig is. Als mijn ogen de klok kruisen en ik zie dat ik nog tien minuten heb, ruim ik mijn spullen op, geef Diego een zoen en ren met mijn jas en tas in mijn handen het appartement uit.
Rustig sta ik op de lift te wachten, als er plots een jongen naast me staat.
“Ben jij Cleo?”� vraagt deze en kijkt me aan. Knikkend bevestig ik zijn vraag, benieuwd naar wat hij met deze informatie wilt weten.
“Dan heb ik een pakje voor je”�
Hij grijnst en geeft me een pakje in cadeaupapier met een rode strik aan en zo snel als hij kwam verdwijnt hij ook weer, in het niets. Nieuwsgierig trek ik het lint er af en scheur het papier kapot. Ik open het rode doosje en zie twee prachtige oorbellen in het doosje liggen. Verliefd blijf ik ernaar kijken, tot ik besef dat ik naar mijn werk moet en de lift eigenlijk te lang duurt. Snel wissel ik mijn eigen oorbellen voor de nieuwe en gooi de overige spullen in mijn tas en ren dan met drie treden tegelijk de trap af.

Na een excuses en het beloven nooit meer te laat te komen, speld ik mijn naambordje op en huppel naar het magazijn, geïnteresseerd in de nieuwe collectie die achter staat te wachten. Marco, mijn collega staat al achter, begroet mij en laat mij dan met trots de nieuwe collectie zijn alsof hij die zelf in elkaar heeft gezet. Om zijn humeur niet te verpesten geef ik hem een schouderklopje en complimenteer hem over de kleding zelf.
Even later sta ik mensen te helpen en kleding in rekken te hangen. Toevallig valt mijn blik op het raam en ik zie iets waardoor ik bijna mijn evenwicht verlies maar me nog net recht weet te houden. Daar buiten staat iets wat ik vanochtend ook al twee keer heb gezien, eentje in de hal en eentje langs de weg. Vol ongeloof staar ik naar het voorwerp, het kan onmogelijk verband hebben met elkaar, maar als ik mijn bijnaam op het voorwerp zie staan, weet ik dat die voor mij bedoelt is. Niet alleen omdat mijn naam erop staat maar ook omdat het voorwerp mijn lievelingskleur heeft, bruin, net zoals de ogen van Diego. Ik knipper een keer met mijn ogen en zie dan hoe het voorwerp opstijgt en uit elkaar springt. Nu het voorwerp weg is, richt ik me weer op mijn werk en weet dat dit niet de laatste keer is dat ik het voorwerp ga zien.

En inderdaad, ik krijg gelijk, deze dag zie ik nog wel drie keer het voorwerp. Een keer vlak voor ik de winkel verlaat in de handen van een klein meisje, een keer in de hoek waar ik mijn lunchpauze zit en de laatste keer in de taxi die ik neem terug naar huis.
Thuis aangekomen haal ik diep adem , steek de sleutel in het slot en draai de deur open. Vol ongeloof kijk ik mijn appartement in, of toch iets wat daar op moet lijken. Mijn appartement staat helemaal voor met dat ene voorwerp. Dat ene voorwerp waar ik zo bang voor ben, waar mijn angst het grootst voor is en waar ik mijn eerste geliefde door kwijt ben geraakt. De ballon. Nooit had ik durven denken dat een voorwerp mijn leven zo kon verpesten. Opeens verschijnt een glimlachende Diego voor me en vaagt zo mijn dagdroom weg. Hij geeft me een kusje en pakt mijn hand.
“Ik wil je iets moois laten zien, maar daarvoor moet je met me meegaan.”�
Zonder op antwoord te wachten drop hij mijn tas op de bank en trek me mee de deur uit, op weg naar ‘iets moois’.

Met mijn mond wagenwijd kijk ik naar de ‘verassing’ van Diego. Mijn ogen worden groter als ik langzaamaan besef wat er voor mij op de grond staat. Hoe zou hij dit ooit kunnen doen, hij weet het toch?
“Vind je het niet mooi?”�
“Je weet toch dat ik..”�
“Ja schat, tuurlijk weet ik dat, maar je zult ooit je angsten moeten overheersen en doorgaan met leven.”�
“Maar om er dan meteen in eentje te klimmen..”�
“Ik ben de hele tijd bij je en er gebeurt helemaal niks”�
“Dat kun je nu makkelijk zeggen, maar wat als er zo onderweg wel iets gebeurt, waar zijn je sterke woorden dan?”�
Duidelijk uit het veld geslagen kijkt hij me aan, de teleurstelling staat in zijn ogen. Ik zucht diep en pak hem zijn hand.
“Maar dan alleen als je me de hele tijd vast houdt”�
Vrolijk als ooit te voren loopt hij samen met mij naar het mandje en gaat erin zitten. Hij trekt mij tegen zich aan en voorzichtig open ik mijn ogen. Ik zie hoe de ballon vol met lucht wordt geblazen en daardoor de lucht in gaat. Samen met de reuzenballon stijgen we steeds hoger op in de lucht. Bedachtzaam zet ik mijn handen op de rand van het mandje en trek mezelf omhoog. Diego die al was gaan staan, neemt mijn hand en grinnikt even naar de man die de luchtballon bestuurd. Zodra mijn benen ophouden met trillen en ik mijn rug recht, slaat Diego zijn armen om mijn buik heen. Zijn adem voel ik in mijn nek, het geeft me een geruststellend gevoel.
“Mooi hé!”�
Ik knik, zonder te bedenken dat hij dat niet kan zien. Mijn hoofd staat alleen maar naar het uitzicht dat ik nu heb en de hoogte waarop ik nu in een rieten mandje zweef. Diego haalt mij uit mijn gedachtes door zijn handen van mijn buik af te halen en mij om te draaien. Hij krijgt iets in zijn handen van de man die de luchtballon bestuurd en draait zich dan weer om naar mij.
“Lieve Cleo”�
Begint hij en kijkt me aan. Hij pakt mijn rechterhand en gaat op zijn knieën zitten en glimlacht weer.
“Ik ken je nu al een tijdje en ik moet bekennen ik hou echt van je. Je betekend echt veel voor en ik zou je echt niet kunnen missen. Dus hierbij wil ik je vragen; wil je met me trouwen?”�
Zijn woorden raakte me diep en die laatste zin deed het ‘m. Een paar tranen glijden over mijn wangen heen en zorgen voor een troebel zicht.
“Ja ik wil met je trouwen!”�
Snel schuift hij de ring om mijn vinger en staat op. Ruw drukt hij zijn lippen op die van mij en ik beantwoord zijn kus. Mijn leven is nu compleet. Geen angst, alleen maar liefde.

Reacties: