FanFic.nl

songfics

Rette mich (Tokio Hotel)

Ik laat een gefrustreerde schreeuw horen. Hoe kon ze. Hoe kon ze me zo achterlaten. Betekende ik dan niets voor haar. Hield ze niet van me. Heeft ze me al die tijd bedrogen. Is ze daadwerkelijk zo'n goede lieger. Kon ze de vonkjes in haar ogen faken. Ik weet zeker dat ik ze gezien heb, iedere keer dat ik haar kuste, haar aanraakte. Heb ik dan het talent verloren om met mijn ogen door haar ogen rechtstreeks naar haar ziel te kijken. De ziel waarvan ik dacht dat het me lief had. De ogen die ik vertrouw. Haar lippen die ik door en door ken. Haar oren waar ik al mijn geheimen aan vertrouwde. Zij, mijn alles.

En dan heb je nog mij, mijn gevoelens. Ze lijken miljarden wegen van die van haar te verschillen. De kriebels in mijn buik als ze me kuste, me aanraakte. De vonken die in mijn ogen verschenen als ze zei dat ze van me houdt. De pijn die ik voelde toen ze het uitmaakte. De koude woorden blijven zich in mijn hoofd afspelen. Alsof ze op band staan die op repeat staat.

De deur die opengaat. Hij die opspringt om haar te begroeten met een kus. Zij die hem van haar afduwt. Haar ogen naar de deur gericht, alsof ze ergens anders heen moet, ergens anders wil zijn. 'Bill het is uit. Ik heb een ander.' Ze wil zich omdraaien en weglopen. Hij pakt haar hand. 'Waarom?' Het enige woord dat hij over zijn lippen kreeg. Ze kijkt hem met koude ogen aan, zonder een vonkje. 'Ach je verdient de waarheid. Ik heb nooit echt van je gehouden. Ik dacht dat het geld dat je bezit en de roem die je krijgt, die ik daardoor krijg gelukkig zou maken. Maar alles heeft bewezen dat het niet klopt. Doei Bill.' Hij kijkt hoe ze heupwiegend de gang uit loopt. De woorden door zijn hoofd heen malend. De woorden die zijn leven de grond in boorde. Die hem niet meer in ware liefde laten geloven. Want als ware liefde bestaat, hoe kan het dan ooit zo wreed zijn. Zijn gedachte maakte het er niet veel beter op.

Nu zit ik acht mijn bureau. Het blad dat ik voor me heb liggen is besmeurt met tranen. De inkt is uitgelopen en nog maar vaag te lezen. Ik droog voor de zoveelste keer mijn tranen en kijk weer naar het blad. Mijn ogen schieten al bijna meteen weer vol. Ik lees de woorden nog eens door. De melodie speelt zich al af in mijn hoofd.

zum ersten mal alleine in unserem versteck
ich seh noch unsere namen an der wand
und wisch' sie wieder weg
ich wollt' dir alles anvertrauen
warum bist du abgehauen
komm zurück
nimm mich mit

komm und rette mich
ich verbenne innerlich
komm und rette mich
ich schaff´s nicht ohne dich
komm und rette mich
rette mich
retter mich

unsere träume waren gelogen und keine träne echt
sag dass das nicht war ist sag es mir jetzt
vielleicht höst du irgendwo
mein s.o.s im radio
höst du mich horst du mich nich´

komm und rette mich
ich verbenne innerlich
komm und rette mich
ich schaff´s nicht ohne dich
komm und rette mich
rette mich

dich und mich
dich und mich
dich und mich

ich seh´noch unsere namen und wisch´sie wieder weg
unsere träume war´n gelogen und keine träne echt
höst du mich höst du mich nich

komm und rette mich
rette mich
komm und rette mich
ich verbenne innerlich
komm und rette mich
ich schaff´s nicht ohne dich
komm und rette mich
rette mich

Reacties: