FanFic.nl

Schrijfwedstrijden

The Boy In The Striped Pyjamas

Maak een sa van minimaal 800 woorden met als hoofdlijn een film of boek. Kies een bekend werk en geef het een ander einde. 24 September moet het af zijn.
Woorden: 1051 [word]
Celeb: Asa Butterfield (Bruno) & Jack Scanlon (Shmuel)
Extra: deze film vond ik zelf heel adembenemend, heel erg mooi, maar het einde was zo damn zielig, dus ik wil proberen het iets beter te maken

Shmuel pov
De vader van Shmuel is verdwenen. Geschrokken door het nieuws ren ik door het hele kamp heen, op zoek naar mijn eigen vader. Elk plekje keer ik werkelijk ondersteboven, maar nergens kan ik mijn vader vinden. Een paar soldaten lopen mijn richting op, maar als ik vraag of ze mijn vader hebben gezien lopen ze lachend weg. In paniek ga ik harder zoeken en ren opeens zo hard dat ik val. Als ik voor de derde keer op alle plekken heb gekeken en hem niet heb kunnen vinden, val ik met tranen over mijn wangen op de grond neer. Dit mag mij niet gebeuren. Waarom kon het niet meer zijn als vroeger? Waarom werden wij meegenomen door de politie en hier in dit ‘werkkamp’ neer gezet? Omdat ik geen antwoord kan vinden op deze vragen begin ik nog harder te huilen. Huilen lucht op maar ik weet dat als ik zo meteen geen tranen meer heb mijn vader nog steeds weg is. Waarom ik? Waarom hij?


Bruno pov
Vandaag is het een mooie dag als ik wakker word. Rustig kleed ik me aan en loop naar beneden voor het ontbijt. Vader verteld blij over de vorderingen die er worden gemaakt op zijn werk en moeder luistert aandachtig naar hem. Gretel zit niet aan de tafel, die zou vast nog slapen.
“Goedemorgen!”� zeg ik vrolijk en ga aan de tafel zitten. Ik krijg geen antwoord terug en vader blijft gewoon doorpraten. De werkster zet mijn eten op de tafel en ik begin er van te eten. Als het op is zeg ik weer dag, meer tegen mezelf dan tegen mijn ouders, en loop dan naar de achtertuin toe. Een paar minuten blijf ik in de achtertuin spelen, maar zodra ik vader niet meer kan zien, sluip ik naar de schuur toe, zet het raampje open en klim er doorheen. Zo snel als ik kan ren ik naar Shmuel toe. Hij is mijn aller beste vriend sinds ik hierheen ben verhuist. Sneller dan verwacht kom ik bij het hek aan, maar Shmuel zit er niet. Teleurgesteld ga ik zitten op de grond, wachtend tot Shmuel weer terug komt.
Als hij na een paar uur zich nog niet heeft laten zien, begin ik heen en weer te lopen langs het hek. Een heleboel mensen in pyjama’s zie ik rondlopen en dingen doen, maar ik zie geen Shmuel. De moed zakt mij in de schoenen als ik zie hoe een man in de pyjama wordt afgebeuld door een soldaat. Nadat de soldaat klaar is, dwingt een andere soldaat de man op te staan en sleurt hem dan weg, weg uit mijn zicht. Geschrokken door wat ik net heb gezien, zet ik een paar stappen achteruit en wil me klaarmaken om terug te rennen. Dan zie ik opeens Shmuel. Hij ziet mij niet, maar op de een of andere manier voel ik dat hij weet dat ik naar hem kijk. Hij ziet er gestrest uit en draait zijn hoofd overal naartoe, alsof hij iets zoekt. Wanneer hij steeds dichterbij komt en ik bijna zijn naam wil roepen, zie ik een soldaat op hem aflopen. Angstig voor wat er gaat gebeuren neem ik een paar stappen achteruit, net genoeg zodat ik alles nog kan zien. De soldaat spreekt hem aan en heeft niet door dat ik in de buurt sta te kijken. Opgelucht haal ik adem en kijk naar hetgeen wat er voor mij afspeelt.

Shmuel pov
Nog steeds ren ik me rot, maar echt nergens kan ik mijn vader vinden. De grote tegenvaller is ook dat Bruno niet is gekomen. Bruno! Hij kan me helpen zoeken! Met mijn nieuwe ingeving begin ik hard te rennen naar het hek. Zonder er bij na te denken kijk ik om me heen en blijf doorrennen. Als ik dichterbij kom, lijkt het net of Bruno bij het hek staat, maar ik wil mijn eigen ogen niet geloven. Net als ik op een paar meter afstand van het hek sta, zie ik dat het Bruno echt is. Hij kijkt me aan, maar zijn ogen staan anders. Hij kijkt langs me heen en loopt achteruit. Ik begrijp er niks van en kijk hem vragend aan. Dan voel ik een hand op mijn schouder, deze dwingt mij om te draaien. Rustig draai ik me om en dan sta ik recht voor een grote soldaat.
“Wat doe je hier?”�
“Eeuhhmm, ik zoek mijn vader.”�
“Die is in dat gebouw, iedereen moet zich nu douchen,”� zegt de soldaat en wijst in de richting van een grijs oud gebouw.
“Oke!”� zeg ik en zonder op de soldaat te wachten ren ik naar het gebouw toe en sluit me aan bij de andere mensen.
Eenmaal aangekomen in een soort van kledingkamer, trekt iedereen zijn kleding uit en loopt richting de douches. Mijn hoofd gaat alle kanten op, maar nergens zie ik mijn vader. Snel doe ik mijn kleding uit en ren de douches in, om op zoek te gaan naar mijn vader. Als ik na een paar minuten de deur dicht hoor gaan, schrik ik op van een vrouw die gilt. De ruimte vult zich met een raar soort stofje en dan wordt het langzaam zwart voor mijn ogen.

Bruno pov
Even staat Shmuel te praten met de soldaat, wat ze zeggen kan ik niet verstaan maar als ik de soldaat zie wijzen, zie ik Shmuel’ gezicht opklaren. Zonder nog iets tegen de soldaat te zeggen rent hij naar het aangewezen gebouw en verdwijnt erin, net zoals een paar andere mensen die daar heen worden gebracht. Teleurgesteld kijk ik naar Shmuel, tot hij helemaal weg is. Hij is niet weg, maar waarom? Waarom zei hij geen hallo? Waarom zei hij helemaal niks tegen mij? Ik voel me verlaten en heb eigenlijk helemaal geen zin meer in Shmuel. Hij heeft mij achter gelaten om zelf plezier te hebben. Boos op Shmuel draai ik me om en begin naar huis te lopen. Dit was de laatste keer dat ik hier was. Nooit meer ga ik hier heen, nooit meer ga ik terug naar Shmuel, hij is voor mij weggelopen, dus nu loop ik voor hem weg. Huilend zak ik op de grond. Shmuel was mijn enigste vriend hier en nu hij geen vriendjes meer met mij wilt zijn ben ik iedereen kwijt. Waarom moet dit mij overkomen?

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.