FanFic.nl

Last Dance

<27>

Met een naar gevoel zat ze naast Siska, en ze ontweek angstvallig het onderwerp Free. Net als het onderwerp ‘Bill’, waar Siska nogal fanatiek over doorboomde de laatste tijd. Het was dat zij bepaalde signalen opving, die voor Nona tot dan toe onzichtbaar waren geweest, dat ze er van overtuigd was dat Bill wat voor haar voelde. Siska kwam soms kijken bij trainingen. En dan polste ze of Nona ook iets voelde, maar om een bizarre reden durfde ze het haar niet te vertellen. Aan Free ging dat wel, maar als ze het aan Siska zou zeggen, leek het zo onomkeerbaar. En dat was net wat ze niet wou.
Een vrouw, die Nona herkende als leerkracht Wiskunde van de eerste graad, holde de zaal in. Voor het eerst sinds eeuwen werd de televisie aangezet buiten de lesuren.
De nieuwslezer, inclusief dreunende en monotone stem, klonk in de nu muisstille ruimte. Iedereen had abrupt gezwegen toen ze binnen kwam hollen en nog niemand was terug begonnen.
‘Een ongeval vond plaats een half uur geleden op de snelweg richting Keulen…’
Nona knipperde en knipperde en knipperde en knipperde, tot meer was ze niet in staat. Keulen prikte in haar netvlies, danste over haar trommelvlies. Ze hapte wanhopig naar adem.
En toen slenterde de directeur de zaal in. Voor het eerst sinds het begin van het schooljaar was hij op school. Hij liep naar de vrouw toe en begon een gesprek. Er werd veel met de hoofden geschud en uiteindelijk haalde de directeur zijn zakagenda en een gsm boven.
Nona besefte nog steeds niet waarom ze zo geschrokken was. Hoe kon Free er bij betrokken zijn, hij moest allang in Keulen zijn? Maar ze kon niet gerustgesteld worden.

Een half uur later kwam het verlossende, doch vreselijke nieuws. Free was niet te bereiken geweest, maar ooggetuigen hadden de zes slachtoffers kunnen navertellen en de excentrieke verschijning van Free behoorde daartoe.
De hele school zat samen in de refter, de gordijnen waren toe en de directeur stond vooraan op het verhoog. Hij speelde met de micro en staarde in de menigte van snikkende en geschokte leerlingen. Na een stilte van een kwartier nam hij het woord.
‘Beste leerlingen en leerkrachten. Onze beminde leerkracht Duits wordt op dit eigenste moment getransporteerd naar het ziekenhuis van Berlijn. Zijn toestand is stabiel maar nog steeds onrustwekkend.’
Heel zacht gemompel steeg op, maar het ebde al snel weer weg. Nona keek om zich heen, terwijl tranen haar zicht vertroebelden.
‘Vanaf nu moet je je problemen aan iemand anders voorleggen.’ flitste in haar gedachten, ze hoorde het echoën in haar oren. Had hij het geweten?
‘Vanavond zal een beknopte delegatie leerkrachten naar het ziekenhuis gaan en terug komen met nieuws. Ik sta erop dat jullie niets op eigen houtje plannen, en om me daarvan te verzekeren, hangen er consequenties aan een bezoekje aan meneer Goethals vast.’
Nona slikte en liet haar hoofd op haar armen op tafel vallen. Ze wilde niet geloven dat daar, ergens op de snelweg, een brandend autowrak stond waarin Free nog gezeten had. Ze wilde nog minder geloven dat hij in een ambulance over de straten werd vervoerd, wie weet vechtend voor zijn leven. Waarom hij? Had hij niet al genoeg pijn en leed meegemaakt in zijn leven? Had hij niet genoeg moeten opgeven toen Cynthia en Daphne stierven? Moest hij nu ook al vrezen voor zijn eigen leven?
De eerste mensen stonden recht en verlieten de zaal. Nona besloot ook weg te gaan. Ze kon de stilte niet langer verdragen.
Ze slenterde de zaal uit en zocht in haar zakken naar geld, maar vond niet genoeg om er een rit met de bus mee te betalen. Maar weer eens te voet, maar het was misschien niet zo erg als ze het eerst vond. Een beetje wandelen zou haar wel goed doen.
Buiten was het al donker aan het worden, de lantaarnpalen verlichtten de straat en op een enkele auto na was er niemand meer. Nona veegde met de mouw van haar trui langs haar ogen en knaagde op haar onderlip. Het enige dat ze hoorde, waren haar voetstappen en al de dingen die Free ooit had gezegd. Voor haar zag ze niet de straat maar het beeld van Free toen hij voor het eerst in haar leven verscheen, de dag dat hij zijn eerste les aan haar klas gaf.
Er was zoveel dat ze hem nog wou vragen, zoveel waarover ze zijn mening wou horen, zoveel dingen die ze nog met hem wou delen. Hij hoorde nog examen af te leggen, haar de punten vol vreugde of afgrijzen mee te delen. Hij hoorde hen nog een fijne vakantie te wensen, en de eerste les na de vakantie te vragen hoe het was. Hij hoorde zelf nog te zeggen hoe zijn vakantie was geweest. Hij hoorde hen nog les te geven. Hij hoorde nog te leven.
Maar al die dingen konden zo onmogelijk worden, want Free balanceerde op een dunne, breekbare draad en kon zo in de diepe afgrond van de dood vallen.
Hij zou kunnen sterven.
Ze liep voorbij de straat waar ze gisteren nog met Bill had gedanst. Dat leek in ver vervlogen tijden, toen ze nog ietwat gelukkig was. En nu leek het wel alsof al het geluk uit haar lichaam getrokken was. Alsof er een dementor uit haar exemplaar van Harry Potter en de Gevangene van Azkaban was gestapt om haar even lekker binnen te draaien.
Ze haalde haar gsm uit haar broekzak en zocht naar Bills nummer. Nog voor ze goed en wel op bellen had gedrukt, duwde ze het toestel al tegen haar oor. En nog voor Bill goed en wel zijn naam kon zeggen, brabbelde Nona al in de speaker: ‘Bill, ik heb je nodig, kan je zo snel mogelijk naar mijn huis komen? Geen vragen, ik leg het uit als je er bent.’

Reacties: