FanFic.nl

Last Dance

<29>

Bill verveelde zich dag na dag, liet interviews over zich heen komen en verzon smoesjes op de vraag waarom hij de laatste tijd danste, want alles bereikte ooit wel eens de media en ook zijn nieuwe ‘hobby’, zo stond het in de kranten, mocht er dus aan geloven.
De enige die van het hele verhaal op de hoogte was, was Tom. Die probeerde, tevergeefs, zijn broer op te vrolijken. Maar niets leek te helpen. Shoppen wimpelde hij af, nadat Tom zich drie uur mentaal had voorbereid, vond hij het wel jammer om niet te gaan. En de nieuwe kalender had al snel een nieuwe functie gekregen: aftelklok. In elke rechterbovenhoek stond nu hoeveel dagen het nog duurde voor de wedstrijd er was, want ook al deed hij niet mee, hij ging toch kijken.
Het was de dag dat de wedstrijd nog maar op een week afstand was en Bill was nu zelf ook veranderd in een aftellend iets: een tijdbom. Om het minste ontplofte hij. En niet met woede. Nee, dan begon er weer een woordenwaterval vol zelfmedelijden. Tom werd er gek van.
Hij was bezig eitjes te bakken toen Bill de keuken inslenterde. Hij liep in boxer en T-shirt en zijn haar was warriger dan iemand ooit van hem gewend was. Zijn ogen werden extra benadrukt door wallen, hij droeg geen make-up.
‘Bill, jongen, je moet je echt herpakken.’ zei Tom en porde met een vork in het eiwit, dat hem sissend verwijten leek te maken.
‘Jaja.’ bromde hij en schoof op het aanrecht. Zijn hoofd bonkte tegen de zijkant van de ijskast.
‘Ik meen het. Ga naar die chick toe en pak haar eens goed op haar bek.’
‘Oh Tom, je hebt ook echt de subtiliteit van een fan op ons concert.’
Even was het stil, toen klonk gelach op uit de keuken.

Nona oefende en oefende en oefende met Drake. Niets anders vulde haar dagen, ze had nog maar een enkele week en ze waren nog lang niet op elkaar ingespeeld. Samen deden ze het niet slecht, maar het was ook nog niet goed, en bijlange aan nog niet perfect.
Bill was ze al zo goed als vergeten, maar elke dag deed wel iets haar aan hem denken. Het irriteerde haar. Hij stond nu ver buiten haar leven, zoals het hoorde, en dus mocht ze niet meer aan hem denken. Maar dat bleek een onmogelijke opdracht. De gedachten aan hem werden wel steeds korter, dus klaagde ze niet. De stress speelde daar wel een enorme factor in, want ze had een berg huiswerk die ze amper verwerkt kreeg en Free lag nog steeds in het ziekenhuis, bevestigd aan verschillende machines en elke dag opnieuw vechtend tegen de sadistische verschijning van de dood. Hij zat in een kunstmatig opgewekte coma en had nog niet één keer zijn ogen geopend sinds het ongeluk.
‘Nona, let op. Waar zit jij met je gedachten?’ bromde Drake en porde haar niet onzacht in haar zij. Ze sloeg zijn hand weg en ging weer in de startpositie staan, maar liet toen haar armen zakken en deed een stap achteruit.
‘Het is wel genoeg voor vandaag.’
Zonder op zijn antwoord te wachten, stapte ze weg. Bij de deur griste ze nog naar haar vest en toen verdween ze de gang in. Ze liet de stof over haar armen glijden.
Het weer had de afgelopen dagen een enorme ommekeer gemaakt. De sneeuw verdween voorgoed, de zon straalde en de eerste bloemen verschenen. Het was echter nog steeds koud.
Ze stapte de buitenlucht in en stapte naar de bus, terwijl ze haar portefeuille bovenhaalde. Drake stormde naar buiten.
‘Nona, wacht! We kunnen nu niet stoppen.’
Ze draaide zich om en zuchtte. Hij stopte vlak voor haar en keek haar smekend aan.
‘Ik weet niet. Ik ben moe, ik ga slapen en morgen gaat het beter.’
‘Beloofd?’
‘Beloofd!’
Ze gaf hem een knuffel en liet zich toen op het bankje in de bushalte zakken. Ze zocht het gepaste geld bij elkaar en keek toen naar Drake, die het gebouw inliep. De bus reed om de hoek.

Thuis aangekomen klonk een rinkelende telefoon haar tegemoet. Ze trapte haar schoenen uit en liep de woonkamer in. Ze ging achterstevoren op een stoel zitten en beantwoordde het telefoontje.
‘Hallo, met Nona.’
‘Nona, Bill hier.’ klonk aan de andere kant van de lijn. Zijn stem klonk rauw en was slechts een zwakke weerspiegeling van wat het ooit geweest was.
‘Ja?’ vroeg ze.
‘Ik moet je iets zeggen.’
‘Wat?’ vroeg ze, en ze besefte dat ze veel te kort was tegen hem, terwijl hij nog steeds aardig voor haar was, dus zei ze snel: ‘Wat moet je me zeggen?’
Het was een tijdje stil, en Nona vond het niet erg. Haar hersenen maalden nog steeds om de persoon die aan de andere kant van de lijn al zijn moed bij elkaar schraapte of zijn woorden zorgvuldig afwoog. En zij gebruikte de tijd om na te denken. Wat ging hij zeggen? Wat kon hij zeggen? Wat was er zo belangrijk dat hij belde met haar, een verrader, want dat was wat ze was. Een vieze, vuile verrader. En dansen met Drake ging niet omdat ze zo ingespeeld was op Bill dat ze dat er in geen eeuwen uit zouden krijgen. Maar ze was, weeral, te koppig om haar eigen fouten toe te geven.
‘Het is misschien een beetje raar,’ mompelde hij en zuchtte in de hoorn.
Weer werd het stil, korter en ondraaglijker dan de voorgaande. Bill worstelde nog steeds met zijn woorden en moed, en het leek alsof zijn tong in een knoop gewikkeld was. Nona trommelde met haar vingers op tafel en was zenuwachtig over wat ze te horen zou krijgen.
‘Nona?’
‘Ja.’
‘Ik hou van je.’
De telefoon gleed uit haar hand en viel kapot op de grond.

Reacties: