FanFic.nl

Keep out of my life

part 2 of keep out of my life

Ik word wakker van een hoop kabaal. Ergens in huis valleen een aantal dingen om en mijn vermoeden zegt dat het in mijn vaders kamer is. Kan ik dat ook nog opruimen voordat hij weer thuiskomt. Stampende voeten komen over de overloop mijn kant op. Mijn deur wordt opengesmeten. Aan mijn arm wordt ik uit bed getrokken. De woede staat geschreven in zijn ogen. ‘Waar is mijn witte overhemd.’ ‘Er liggen er een heleboel in de kast.’ ‘Ik heb het over diegene met de gouden randjes.’ ‘Op de waslijn, hij zal nu wel droog zijn.’ ‘Dan kan ik hem dus niet aan. Jij zou zorgen dat alles voortaan op tijd in de kast ligt.’ ‘Als je dan even zegt wanneer je het nodig hebt.’ ‘Brutaal nog ook. Zo hoef je hier heus niet te blijven. Je zorgt maar dat je voortaan alles op tijd af hebt, anders zwaait er wat.’ Wat heb ik nu weer verkeerd gedaan. Ik zal me het nadenken besparen, hij heeft geen aanleiding nodig voor zijn buien. Aangezien ik de enige ben in zijn buurt heeft hij altijd mij nodig om die op af te richten. Hij duwt me hard van zich af. Mijn hoofd knalt tegen de rand van de kast. Ik voel iets warms over mijn gezicht druppelen. Ook dat nog. Ik loop naar beneden en begin met een handdoek mijn wond te deppen. Als er geen bloed meer uit komt, ga ik me aankleden. Mijn hoofd ziet er verschrikkelijk uit, maar ik kan niet naar de dokter. In de auto drink in een yoghurt-drink en rijd naar school. Als ik richting wiskunde loop, komt Edward naast me lopen. ‘Nog bedankt voor de uitleg gisteren.’ ‘Dat was niets, wat heb jij trouwens gedaan?’ 'Ben tegen een kast opgelopen.’ ‘Kom ik breng je naar het ziekenhuis, zo kun je niet blijven rondlopen.’ Het woord ziekenhuis blijft in mijn gedachte hangen. Vreselijke beelden van mijn mama in het ziekenhuis dringen mijn gedachten binnen. Haar leven. Het ziekenhuis. Haar dood. Een koude hand klemt zich om mijn pols en ik word naar de volvo getrokken. Hij duwt me letterlijk de auto in en maakt me vast. In een te hard tempo gaan we richting het ziekenhuis. De bomen gaan te snel voorbij en achter iedere boom zie ik het gezicht van mijn mama. In het ziekenhuis word ik een behandelkamer ingeduwd en verdwijnt Edward. Meteen voel ik steken van eenzaamheid. Ik mag hem dan niet kennen, maar alleen gelaten worden in deze nachtmerrie is zeker niet wat ik wil. Ik word neergelegd en handen onderzoeken mijn hoofd. Alles is nog in een waas gebeurd, maar nu besef ik het weer. De beelden van mijn moeder in het ziekenhuis worden gewist. De waarheid vult mijn volledig blikveld en ik zie alles in de kamer. De kale muren, de instrumenten en de kast met medicijnen. 'De dokter komt zo nog even kijken.’ Ik knik alleen maar, nog niet in staat om antwoord te geven. Edward komt met de dokter weer terug. Een gevoel van blijdschap overspoelt me. Ik ben niet meer alleen. Hij gaat tegen de muur staan. ‘Zo Ginny, Edward zei dat je tegen de kast bent opgelopen.’ ‘Ja klopt,’ zeg ik beschaamd. Ik voel me heel dom bij die woorden. De dokter stelt zichzelf voor als Carlisle. Ook hij onderzoekt mijn hoofd. Hij heeft al dezelfde koude handen als die van Edward toen straks waren. Zo koud kan het hier toch nooit zijn. Ik heb het althans niet koud. Misschien hebben ze gewoon altijd koude vingers. Ik ken nog meer mensen die daar ook last van hebben. ‘Dat moet worden gehecht.’ De verpleegster legt de spullen meteen klaar. Na mijn mening zitten de hechtingen er heel snel in. Vroeger vond ik altijd dat ik te lang stil moest zitten. Het lijkt wel of het nu vier keer zo snel gaat. Ik kan nooit zo erg veranderd zijn in mijn besef van tijd. ‘Je moet een tijdje rustig doen en over twee weken mogen de hechtingen eruit.’ Ik knik braaf, niet van plan terug te gaan naar het ziekenhuis. Carlisle kijkt een keer naar Edward en die knikt. Net of ik een of andere vorm van communicatie gemist heb. Wat ook zeker wel kan zijn. Al dacht ik dat ik niet echt in gedachte gezonken was dat moment, maar dat denk ik wel vaker. 'Kom dan breng ik je naar huis.' 'Nee, ik moet naar school. Ik meld me na Spaans wel ziek.' Edward haalt zijn schouders op en loopt naar de auto. Ik achtervolg hem. In een duidelijk langzamer tempo dan de heenweg, maar nog steeds te snel rijden we richting school. De bomen zijn nu makkelijker te tellen. Ik pak mijn tas en loop richting Spaans. Dan herinner ik me iets en draai me om. 'Bedankt,' zeg ik, maar Edward is nergens meer te bekennen. Ik wil verder gaan richting het Spaans lokaal, als een hand me richting kantine duwt. 'Het is pauze.' 'Oh, bedankt.' Waar komt hij nu weer vandaan. 'Weet je, ik heb je alleen nog maar bedankt horen zeggen. Kun je ook iets anders zeggen?' Dat besef begon zich ook langzaam tot mij te vormen. 'Lukt denk ik wel, wat wil je horen dan?' 'Heb je broers of zussen?' 'Nee.' 'Waarom zit je alleen in de les en in de pauze?' 'Omdat ik graag alleen ben.' 'Je liegt.' 'Dat is geen vraag.' 'Oké, waarom lieg je dan, want dat met die kast klopt ook niet.' 'Waarom wil jij de waarheid weten?' 'Mijn vraag was eerst.' 'Dat kan wel zijn, maar die ga ik niet beantwoorden.' 'Misschien geef ik wel om je.' 'Hè,’ Ik geloof niet dat ik hem snap. 'Antwoord op je vraag.' 'Oh.' Mijn enige idiote reactie op die woorden. Vroeger zou ik in het rond gesprongen zijn van blijdschap, nu begin ik gelijk te denken en te twijfelen. Het belangrijkste in mijn bestaan is nog steeds iedereen uit mijn leven houden. Vooral niemand laten merken dat ik zoveel problemen heb. Maar aan de andere kant, hoe vaak komt het voor dat iemand echt om je geeft. Hij zou me de perfecte afleiding kunnen geven. Even echt kunnen ontsnappen van de werkelijkheid, maar dan nog steeds in de werkelijkheid verkeren. Ik merk dat we ondertussen bij de lunchtafels gearriveerd zijn. Edward komt weer aangelopen met een op een dienblad een lunch voor een persoon. Hij zet het voor me neer. 'Hier voor jou.' 'Hoef jij geen lunch?' Hij schudt zijn hoofd. 'Nee, ik heb geen honger.' Niet dat ik nou weer zoveel honger heb, toch steek ik wel iets in mijn mond. Ik wil hem immers ook niet teleurstellen. Ik weet niet precies wat hij voor me uitgekozen heeft, maar het smaakt wel lekker. Ik proef iets van appel en kaneel. Het is verwerkt in een of andere salade. Ik besluit de naam op het bakje te onthouden en het recept thuis op te zoeken. Edward zit toe te kijken hoe ik eet. Ik houd hem het bakje nog een keer voor. 'Zeker dat je niet een hapje wil. Het is overheerlijk.' 'Nee, ik heb echt geen trek.' Ik kijk richting de andere kant van de kantine. Daar zit zijn familie. Het meisje met de blonde haren zit me nijdig aan te kijken. Ik vraag me af waarom. Ik doe toch niets verkeerd. Het is ook niet mijn schuld dat haar broer hier bij mij zit. Ik heb er anders niet om gevraagd. Het meisje met het zwarte haar kijkt heel even onze kant op en stoot dan haar zus aan. 'Zijn ze interessant?' Ik kijk hem niet begrijpend aan. 'Mijn familieleden,' verduidelijkt hij. Ik knik een keer. 'Iedereen is interessant. Iedereen gedraagt zich anders en heeft een eigen karakter. Dus voor mij is iedereen interessant.' 'En dus zit je iedere pauze alleen omdat je iedereen te interessant vind om er kennis mee te maken.' 'Ik ken de meeste mensen.' 'Ja, maar je gaat niet bij ze zitten.' 'Alle andere jongeren hier op school hebben ten minste nog een greintje verstand. Ze blijven uit mijn buurt als ik dat wil.' Boos sta ik op en loop de aula uit. Het bakje dump ik netjes in de vuilnisbak. Jammer genoeg komt Edward me achterna. Wat snapt die gast niet aan de woorden oprotten. Ik loop zonder hem aan te kijken alvast naar Spaans en ga voor het lokaal op de grond zitten. Ik besluit nog een laatste keer door mijn teststof heen te kijken. Edward staart me weer eens aan. 'Je lijdt me af.' Het klinkt als een verwijt, precies zoals ik bedoelde. 'Sorry.' We hebben al meer tegen elkaar gezegd, maar toch wordt ik afgeleid door de klank van zijn stem. Zo modieus. Het is een stem die ik nog nooit bij iemand anders gehoord heb. Het is bijna niet meer menselijk. Mijn ogen glijden nog een keer over hem heen. Zijn schoonheid is ook bijna niet menselijk. Ik voel iets te duidelijk voor mijn gevoel de kriebels in mijn buik. Ik hoor de zoemer gaan en Edward is verdwenen. Hoe kan een mens zo snel weg zijn. Dat is gewoon niet mogelijk. Zonder zelfs maar de deur dicht te laten vallen. Ik besluit me er verder niet in te verdiepen en gewoon mijn Spaans te maken en daarna naar huis te gaan.

Als ik thuis ben snap ik wat de dokter bedoelde met rustig aandoen. Ik voel mijn hoofd bonken terwijl ik bijna niets gedaan heb. Ik besluit eerst maar even op bed te gaan liggen en dan aan mijn huiswerk te beginnen. Waarom had ik nou ook al weer gisteren die magnetronschotel gemaakt. Die zou vanavond veel praktischer zijn. Met zachte muziek op de achtergrond probeer ik mijn gedachte uit te schakelen. Voor zover je je gedachte uit kunt schakelen. Na een tijdje voel ik de hoofdpijn wegebben en ga ik voorzichtig rechtop zitten. Als ik dit om de zoveel uur doe moet het wel uit te houden zijn. In plaats van mijn huiswerk ga ik toch eerst het eten beneden doen. Dan kan ik daar dadelijk geen ruzie meer over krijgen en dat bespaart koppijn. Verder strijk ik alle kleren en leg ze in de kast. Ik doe de wc's uit en ruim de rest van het huis op. Nadat ik weer even de tijd heb genomen om bij te komen hoor ik autobanden de oprit oprijden. Ik leg mijn huiswerk al klaar om na het eten te gaan maken. Gelukkig krijg ik het voor elkaar door de vele vrije tijd in het weekend om altijd voor te lopen met mijn huiswerk. Maarja, wat moet je anders met je tijd. Alleen uitgaan is ook niet aan te raden en een filmavond hou ik ook niet van. De meeste films die ik interessant vind heb ik ondertussen toch al gezien. Ik dek beneden de tafel. Na het eten maak ik mijn huiswerk en ga naar bed.

Reacties: