FanFic.nl

Schrijfwedstrijd-stuff

Knowing

Negentien oktober, twee dagen voor het einde. Een glas tikt zacht tegen de fles, Johns ogen volgen de wazige, gazelle-etende leeuw op zijn tv alsof zijn leven ervan afhangt. Duizenden cijfertjes vullen zijn hoofd, met als achtergrond een in rode letters gekrast ‘Everyone Else,’ vermengt met de whisky die hij drinkt, dwarrelend en zwevend en fladderend. Cijfertjes. Van het blaadje dat zijn zoon uit een tijdcapsule heeft getrokken. Van het blaadje dat alle datums, dodenaantallen en coödinaten van de afgelopen vijftig jaar voorspelt. Een half verbrand gezicht vliegt er even dwars doorheen, zijn ene oor in, zijn andere oor uit. Niet aan denken. Nooit meer aan denken. Whisky op zijn onderlip. Druppel. Whisky op zijn shirt. Morgen gebeurt er iets. Morgen. Morgen. Dat zegt het blaadje. Maar niet aan denken. Niet meer aan denken.

Wacht even. Was dat de deurbel of de telefoon? Alles is wazig. Alles is zijn beste vriend, de lamp krijgt een knuffel, de bank krijgt een kusje. Hobbel, hobbel, naar de deur. Slot weg. Deur open. Zwarte man. Nee. Witte man. Zwarte kleren. Groot mes. John dood. Alles rood. Haha, dat rijmt. Dat was makkelijk. Makkelijker dan verwacht.

Dode John krijgt een schop tegen zijn zij, bleke kale zwarte man loop de gang in, de trap op. Zijn voetstappen zijn vreemd onhoorbaar, alsof er watjes onder zitten, alsof iemand het volume op mute heeft gezet. Zelfs de traptreden kraken niet. Zelfs de gang kraakt niet. Zelfs de drempel naar Calebs kamer kraakt niet. Als de bleke kale zwarte man nog gewoon een man was geweest, had hij het niet gedaan. Het slaat nergens op. Het is dom. Heel dom. Maar wat moet, dat moet. Doen en laten doen. Groot mes. Caleb draait zich om, laat zijn lego voor wat het is, gilt, drukt zichzelf tegen de muur, gilt nog eens, roept zijn papa. Maar papa is dood. Papa dood, Caleb dood. Alles rood. Bloed aan de muur. Bloed op de lego. Bleke kale zwarte man wordt bleke kale zwart-met-rode-vlekken man. Wat moet, dat moet. Doen en laten doen.

Fade out. Dwars door het raam heen. Bomen vliegen voorbij, en tijd ook, kennelijk. Wijzertjes draaien terug, een paar uur, misschien een dag, misschien net niet. Lichtjes worden streepjes. Auto’s worden vlekken. Donker wordt licht, avondeten wordt lunch. Langs een school, langs een politiebureau, langs een lantaarnpaal. Ander raam in. Een meisje, bruin haar, lang haar. Vreemde blik in haar ogen. Een briefje, klein briefje. 101920094226839711347, staat er. 10192009, dat is vandaag. 4226839711347, dat is Calebs huis. Het briefje vouwt ze dubbel, twee helften van een zwart steentje schuiven uit elkaar als ze eraan trekt, vertonen de holle ruimte erachter. De cijfertjes verdwijnen erin, het steentje schuift weer dicht. Ze staat op, duwt het raam open, steekt haar hand eruit. Het zwarte ding glipt tussen haar vingers door, ploft neer op de droge bladeren daar beneden. Doen en laten doen. ’s Nachts een leeg colablikje onder het wiel van een metro leggen is makkelijk zat.

Ochtend. Diana wordt wakker, haar arm aan haar wang vastgekleefd, een boek onder haar kussen. Diana, de moeder van bruin-haar-lang-haar-meisje, de moeder van Abby. En vandaag gaat ze naar John, want dat moet, want morgen gaat ze dood, zegt haar moeder. Zij, en alle anderen. Want morgen is het de tweeëntwintigste. Tweeëntwintig oktober. Ze glipt onder de dekens vandaan, trekt een shirt aan, gaat haar dochtertje wakker maken. Ze drinkt een kopje koffie, poetst haar tanden, kamt haar haar, alsof alles heel gewoon is. En dan gaan ze naar John, naar Caleb. Dode John, dode Caleb. Maar dat weten ze nog niet. Dat weten ze pas als ze de deur op een kier zien staan en hem openduwen. Dat weten ze pas als Diana haar mond opendoet, ‘Oh mijn god, Abby, niet kijken’ schreeuwt alsof het één woord is, als het kleine meisje haar moeders hand van haar ogen wegduwt, glazig voor zich uit staart, te bang en te schuldbewust om te gillen. Diana grist haar dochter van de grond, schreeuwt een stortvloed aan paniekerige woorden in haar kleine oortje, rent naar de auto. Ze trekt de deur er bijna vanaf, gooit Abby op de achterbank. Haar trillerige handen doen teveel moeite voor de gordel. Wat zei John? Wat zei John voordat - voordat - wat zei John toen hij nog leefde? Iets over de zon. De zon. Een straal, of zoiets, een grote, veel warmte, teveel, kan niet, mensen dood, iedereen dood, ondergrond, tweeëntwintig oktober. Vandaag. Dus ze moeten onder de grond. Onder de grond. Snel. Ze ploft in haar stoel, start de motor. Johns gezicht hangt voor haar ogen, bloederig, dood. Het wijzertje op haar dashboard zegt 50, 67, 89, 113, 132, 149, 197, 206, 214. Remmen kan niet. De vrachtwagen ontwijken kan niet. Haar motorkap vouwt omhoog als een accordeon, haar achterwielen vliegen van de grond af, de voorruit barst in duizenden stukjes, als een soort mislukt glas-in-lood. Hun lichamen geplet tegen het dak, als kapotte barbiepoppen. Ze zijn dood voor ze het merken.

Later. Veel later. Als er nog datums waren, als iemand nog datums nodig had - 1 november. Leegte. Stilte. Overal. Een vreemde oranje gloed, minder zee dan eerst, nergens groen. Als je goed kijkt, zie je ze liggen, als een slappe lappendeken, hun lichamen roodverbrand, blaren op hun oogleden, hun haren weggeschroeid, hun kleren niet meer herkenbaar als kleren. Dit is het. Dit is het einde. Het is vreemd teleurstellend. Het is gewoon hetzelfde, maar dan dood, en warm. En alles hangt naar beneden. Bomen, planten, het gesmolten ijzer van ex-auto’s. Alleen de gebouwen staan nog, in het zwevende stof, in de vreemd mistige lucht. Ze lijken nog groter, nog hoger, dan ze eigenlijk zijn, als een bedreiging voor iedereen die het waagt op te staan. Maar opstaan kan niet. Opstaan kan niet meer. Zij heeft het verzonnen, iemand anders heeft het voor haar gedaan. Het moest wel. Want wat moet, dat moet. Doen en laten doen. Zo simpel is het.

Reacties: