FanFic.nl

American Smile, German tears. [afgelopen]

4.

Duizenden gedachten raasde door mijn hoofd. Ik maakte miljoenen plannen om mezelf hieruit te bevrijden. Alles ging zo goed, tot dit jaar. 2010 is absoluut het rottigste jaar en het is nog niet eens afgelopen. Wie weet wat er nog allemaal gaat komen. Wie weet willen ze me nog in een string op het podium sturen. Die gedachte alleen al laat me huiveren. “Eten!”� werd er luid geroepen. Moet ik me geroepen voelen en gaan eten of hier blijven liggen en me niet geroepen voelen? Ik voel me eigenlijk niet geroepen. “Kaulitz! Verdomme eten!”� Cruella stond in de deuropening. “Ik kom,”� murmelde ik. Ik dwong mezelf uit mijn bed en ging nog rap het kleine badkamertje in om te kijken wat Tom buiten de rode vlek nog had aangericht op mijn gezicht. Wat ik zag in de spiegel schrok me ergens toch wel af. Ik zag een persoon met korte zwarte haren die naar achter waren gekamd. De zijkanten waren abnormaal kort. In zijn oren staken afschuwelijke ringetjes. Zijn gezicht was ingevallen en op de rechterkant pronkte een rode vlek die brandde alsof er iemand vuur had tegengehouden. Zijn ogen waren zwart omrand maar op sommige plaatsen waren er streepjes over zijn wangen getrokken van alle tranen die de persoon had gelaten. Zijn ogen waren bruin. Vroeger zat er een glansje in, maar die had nu plaatsgemaakt voor een eeuwige dofheid. Die dofheid gaf pijn, leed en gebrokenheid aan.
Er vormde zich een heuse brok mijn keel. Niet opnieuw beginnen te huilen, sprak ik mezelf toe. Niet nu, anders gaan ze weer zeuren dat door mij het eten koud is. Even snel met een waslapje door mijn gezicht en ik zie er hopelijk al wat beter uit. Pff dit is allemaal niet goed voor mijn zelfvertrouwen. “Kaulitz!”� Snel droogde ik mijn gezicht af en rende bijna naar het keukentje van de tourbus. “Ik ben er, moest nog even naar het wc,”� mompelde ik. Wat een slappe smoes zeg. Jezus Bill jij kan echt beter. Tom had zijn wenkbrauw opgetrokken en zijn gezicht stond spottend. Ik gaf hem een “Wat?”� blik en concentreerde me dan op mijn eten. Het was natuurlijk vreselijk goor en niet vegetarisch. Die mensen begrijpen mij echt niet hé.

Wat hou ik toch van mijn laptop. Als dat ding er niet was dan was ik nog eenzamer dan ik al was. Airplanes van Hayley williams en B.o.B. schoot door mijn hoofd. Ik had opeens nog eens zin om dat liedje te luisteren. Ik nam mijn hoofdtelefoon en plugde die in mijn laptop. Even surfen naar youtube en airplanes intypen. Ik zette het volume op maximum en ging helemaal op in het refrein. Het was ook nog toepasselijk ook.

Can we pretend that airplanes
In the night sky
Are like shooting stars
I could really use a wish right now

Pas toen het liedje was afgelopen merkte ik dat er iemand langs mijn bed stond. Ik schrok me rot en gooide bijna mijn laptop omhoog. Tom keek me droog aan. “We moeten praten,”� zei hij kalm. Hij klom op mijn bed en ging tegenover me zitten. Ik legde mijn laptop langs me. Ik voelde hoe mijn lichaam begon te trillen. Ik was bang van Tom, dat was me duidelijk geworden sinds hij me had geslagen. Hij kwam wat dichter waardoor ik naar achter ging. “Wat is er in godsnaam met jou aan de hand?”� vroeg hij. Dat hij dat nog moest vragen. “Heeft het geld jou echt zo verandert?”� Wat! Het geld mij verandert! Het geld heeft juist hem verandert. Ik kalmeerde mezelf. De laatste tijden kon ik mezelf goed kalm houden bij dit soort situaties. Ervaring noemt men dat. “Wel? Vroeger had je er alles voor over om je fans te entertainen en nu ga je alleen maar tegen alles in wat wij voor je doen. Echt bedankt,”� Bromde Tom. Ik haalde nog eens diep adem. “Begrijp je het dan echt niet?”� fluisterde ik. Tom opende zijn mond om te schreeuwen, maar ik stak mijn vinger op als teken dat hij moest zwijgen. “Begrijp je dan echt niet dat er dagen zijn dat ik iedereen hier gewoon wil vermoorden. Inclusief jou. En dat is al heel erg dat ik mijn bloed eigen broer wil vermoorden, maar tegenwoordig heb ik niet meer het gevoel dat wij broers zijn. Ik heb zelfs het gevoel dat jij mij niet eens kent. Het geld heeft mij niet verandert, maar jou Tom Kaulitz. Het is gedaan Tom. Ik kan er niet meer tegen. Zoek maar iemand anders die Bill Kaulitz wil spelen en jou broer wil zijn. Ik wil je broer niet eens meer zijn. Ik wil mezelf niet eens meer zijn. Jij ook bedankt.”� Met die woorden kroop ik van mijn bed af en trok mijn schoenen aan. Ik liet Tom met een mond vol tanden achter en stopte al mijn spullen in een tas. Ik vroeg als de chauffeur wilde stoppen bij het eerst volgende tankstation omdat ik zogezegd dringend moest. Gelukkig lag die er al over 500 meter en kon ik dan weglopen. Gelukkig was Tom me niet echt achterna gekomen toen ik de slaapruimtes verliet.

Met grote passen liep ik om het tankstation een bos in. Ik zou me daar wel ergens kunnen versoppen tot morgen vroeg. Toen ik mijn make-up en alles had verwijdert begon ik voorzichtig al mijn piercings eruit te halen, inclusief mijn allerliefste wenkbrauwpiercing. Mijn tongpiercing liet ik zitten, die valt toch niet echt op. Met pijn in mijn hart nam ik de nagellakremover uit mijn tas en begon alle nagellak te verwijderen. Ik moet er zo normaal mogelijk uitzien. Is dat wel mogelijk als je het imago hebt van een extravagant persoon? Gelukkig heb ik mijn Adidas training nog aan, dan hoef ik me hier niet in het bos om te kleden. Hopelijk vinden ze me hier niet, want ik wil Bill Kaulitz niet meer zijn. Nooit meer.

Reacties: