FanFic.nl

Schrijfwedstrijden

De verliezer - Marco Borsato

Zachtjes snikkend draait ze rond in haar bed. Nee, niet haar bed, hun bed. Ze kan er niet meer tegen. Na vijf jaar samen zijn heeft hij haar zomaar laten vallen. En daar kan Robin niet tegen. Ze mist hem zo erg, de afgelopen dagen heeft ze alleen maar liggen huilen. Het bed ligt niet lekker meer, het voelt alsof ze gevangen zit. Gevangen in de draden van zijn web. In het matras staat nog steeds de contouren van zijn lichaam. Zijn laatste whiskey glas staat nog op zijn nachtkasje. Door de vette chips die ze hebben gegeten, staan zijn lippen er nog op. Vettig als het maar kan.

Ik zit elke nacht gevangen
In de draden van jouw web
Waar ik stil moet blijven hangen
Tot ik nooit meer heimwee heb
Maar ik zie nog steeds de vormen
Van jouw lippen op mijn glas
En jouw lichaam staat nog steeds in het matras

Robin slaat de dekens van zich af, ze ruiken nog naar hem. De dekens laten haar zich nog miserabeler voelen. Uit het eerste laatje van haar nachtkastje pakt ze haar oordopjes. Ze hoort nog steeds zijn stem weerklinken in haar oren. Ze draait de oordopjes wat en stopt ze in haar oren. Zo stijf als een liniaal gaat ze liggen en sluit haar ogen. Ze wilt hem niet zien, ze wilt hem niet horen en ze wilt hem niet voelen. Tevergeefs, want ze doet alles. Met gesloten ogen kan ze hem zo voor ogen halen, zo perfect als hij was. Met dichte oren kan ze zijn perfecte stem en zijn perfecte zang nog steeds horen. En hoe stil ze ook ligt, ze voelt hem nog steeds om zich heen. Nog meer tranen stromen uit haar ogen. Ze is een klein, zielig hoopje van wat ze ooit was.

Bind mijn handen langs mijn lichaam
En dan nog hou ik je vast
Doe een blinddoek voor mijn ogen
En ik vind je op de tast
Maak mijn beide oren doof
En ik zal horen wat je zegt
Ik ben de verliezer
De verliezer
Verliezer in een ongelijk gevecht

Een verliezer, dat is ze. Ze is zielig, ze is zwak, ze heeft verloren. Haar tijd aan de top is over, ze mag zich nu troosten met de laatste plaats. Robin voelt zich geketend, alsof ze stil moet blijven liggen, totdat de pijn ietjes minder wordt. Alsof de grote knoop die in haar maag prijkt met geen mogelijkheid weer los kan worden. Alsof die nooit weg kan gaan. Ze proeft iets zouts in haar mond. Een dappere traan die wel het einde heeft gehaald, en niet weg is geveegd door haar pogingen. Het smaakt als zijn tranen. In de woonkamer liggen scherven van zijn dure glazen. Van zijn flessen drank. Van hun leven samen. Alles heeft hij kapot gemaakt. En zij heeft een klein deel van hem kapot gemaakt. Ze zou zich iets beter moeten voelen, maar ze voelt zich alleen maar slechter. Het had niet het gewenste effect.

Ik lig elke nacht geketend aan een ketting van gemis
En ik mag me niet bewegen
Tot de pijn geslonken is
In de kamer liggen scherven
Van ons leven op de grond
En ik proef nog steeds je tranen in mijn mond

Onrustig valt Robin dan uiteindelijk in slaap. Maar zelfs hier laat hij haar niet met rust. Hij achtervolgt haar, en hij zou haar ook nooit met rust laten. Hij zal haar volgen, hij zal haar schaduw zijn. Ze zal elke keer weer achterom kijken, omdat ze elk moment zijn armen om zich heen kan voelen. Ze wordt weer wakker, maar iets beter voelen doet ze niet. Ze heeft zich volkomen afgesloten van haar buitenwereld, ze heeft niemand gesproken in de laatste dagen. En dat komt allemaal door hem. Want ze durft zeker te weten, met elk gesprek zal ze zijn stem er doorheen horen, zijn leuke grappen en zijn modieuze klank. Ze zou willen vluchten, vluchten uit dit land en vluchten uit dit continent. Het heeft geen zin. Hij zal haar toch wel weer inhalen.

Je achtervolgt me waar ik ga
Waar ik ook ben
Waar ik ook sta
Je bent de schaduw achter mij
Iedere seconde van de dag
Hoor ik je stem
Zie ik je lach
Wanneer laat je m’n hart weer vrij

Oh, ik zou wel willen vluchten
Maar ontsnappen heeft geen zin
Want uiteindelijk haal jij me toch weer in

Robin haat hem, uit het diepste van haar hart, maar ze voelt zoveel liefde door zich heen vloeien. Ze rommelt weer in het eerste laatje van haar nachtkastje. Het doosje met slaappillen die ze ooit eens op dokteradvies heeft gekregen. Ze slikt een halve strip weg, niet om zelfmoord te plegen, maar om te kunnen slapen. Dan slaat ze haar armen en benen om de deken heen en doet alsof hij het is.
“Ik houd van je, Rafael,”� fluistert ze. Ze meent te horen dat hij het ook zegt. En dan valt ze eindelijk echt in slaap, wetend dat ze nog lang niet van hem af zal zijn en dat ze er nog steeds een tijd niet van kan slapen, vol met lege dromen, waarvan ze weet dat ze over hem zullen gaan. Want hij was haar baken van perfectie.

Reacties:

BAM zei op 28 feb 2011 - 19:54:
LKKR DING !!

IK HEB HEM NIET HELEMAAL GELEZEN ( SORRY SORRY SORRY)

MAAR IK VIND HET SUPER !!!! ARME ROBIN !!!!




kom maar bij mij uithuilen hoor meisje !! ik vrolijk je wel op