FanFic.nl

Schrijfwedstrijden

You lost me

Je hebt minimaal 800 woorden om het meest trieste verhaal te schrijven dat jullie kunnen bedenken. En het moet op een bepaalde manier fanfic-gerelateerd zijn, zoals bij de eerste opdracht. Celeb, song, movie, whatever. Wees origineel, lever op tijd in, have fun. And break my heart.
Deadline is op 25 oktober.
Woorden: 1849 [word]
Songfic: You lost me - Christina Aquilera
Extra: TH-bandlid

Ooit gehoord dat er mensen zijn die zeggen dat het leven perfect is. Dat soort mensen zijn leugenaars. Ze lichten de boel op om er zelf beter van te worden. Het ergste is nog wel is dat wij er net zo hard aan meedoen. We streven in ons leven allemaal naar perfectie, maar beseffen ons niet dat we dat nooit volledig zullen hebben. Sommige zullen er een glimp van kunnen opvangen, andere zullen die glimp niet eens te zien krijgen. Ik ben een van die mensen die wel een glimp had kunnen opvangen en man als ik had geweten hoe het was afgelopen, had ik mijn ogen gesloten en doorgelopen. Maar mensen maken keuzes en voor dat moment wat dat mijn keuze en moet ik maar leven met de gevolgen. Mijn naam is Ashley en ik zal je mijn verhaal nu gaan vertellen. Het verhaal over hoe perfectie je leven eerst goed maakt en je dan laat leiden tot je er zelf een einde aan maakt.

Het begon allemaal één jaar terug. Ik had een hoop vriendinnen, goede cijfers op school en veel sjans bij de jongens. Elke zaterdag een andere club, een andere jongen, je kent het wel. Maar toen kwam hij. Hij verblindde mij en zorgde ervoor dat ik niet meer helder kon denken. Bijna de hele avond heb ik naar hem staan kijken, onopvallend, maar ben niet naar hem toegestapt, dat durfde ik gewoon niet. Een paar keer heb ik hem nog in diezelfde club gezien, maar zonder succes. Een maand later heb ik toch mijn hoop opgepakt en ben naar hem toegelopen. Het was de beste beslissing van mijn leven. Hij bracht dat kleine beetje perfectie in mijn leven. Zonder dat hij het besefte maakte hij me heel gelukkig en tegelijkertijd heel afhankelijk. Zonder hem was ik een wandelende zombie zonder enige doel voor leven, maar zodra hij bij me was, waaide de wolk weg en werd het leven zo veel makkelijker. Nooit heeft hij het doorgehad dat ik zo leefde, tot op de dag van vandaag. Hij besefte het zich pas toe hij de krant pakte, maar ik loop weer vooruit op de details.

Ik was dus op hem afgestapt en een gesprek met hem begonnen. Hij vertelde over zijn leven en wat hij daarnaast nog allemaal deed. Ik probeerde geïnteresseerd te blijven, maar verdronk in zijn ogen en het gesprek ging aan mij voorbij. De hele avond heb ik met hem doorgebracht, de vrienden waarmee ik was gekomen was ik helemaal vergeten, mijn ogen hadden alleen nog zicht op de goddelijke verschijning voor me.
Die avond ben ik met hem naar mijn huis gefietst en hebben we voor het eerst die avond gezoend. Het voelde zo goed. Hij was niet een in een dozijn. Hij was zichzelf en dat weet hij heel goed. We hebben nummer uitgewisseld en elkaar beloofd contact te houden. De eerste paar weken ging dit goed, maar daarna kreeg ik niks meer terug. Omdat ik geen idee had waar hij woonde, ben ik op de zaterdagavond die week naar dezelfde club gegaan als waar ik hem zag. Veel dansende mensen, een hoop alcohol maar niet de perfecte jongen die ik zocht. Op mijn fiets ben ik toen over de weg blijven zwerven. Langs parkjes, langs bossen, overal was het stil en niemand te bekennen. Toen mijn benen begonnen te protesteren, ben ik van de fiets gesprongen, deze op de grond gegooid en op een bankje gaan zitten, te moe om mijn fiets op slot te zetten. Alsof een engel hem had geroepen kwam hij uit de verte tevoorschijn. Ik keek er eerst langs heen, zoals ik mijn hele leven bij alles altijd heb gedaan, maar hij viel zo op dat hij ook meteen alle aandacht had toen ik hem zag.
“Hoi”�
Dat was het enigste wat hij kon uitbrengen. Nog steeds verbaasd dat hij voor me stond, keek ik hem aan.
“Hoi”�
Omdat ik geen woorden kon vinden, was dit het enige wat ik op dat moment kon uitbrengen. Deze drie letters die samen een woord vormde, waren voor hem de schakel om naast me te komen zitten en zijn arm om me heen te slaan. Het was avond en verdomde koud, maar ik smolt van zijn warmte tegen mij aan.
“Ik heb naar je gezocht”�
Verbaasd door zijn woorden, keek ik hem aan en probeerde te begrijpen wat en vooral waarom hij dat zij. Nergens een spoortje van emotie alleen de woorden in de lucht die net zijn lippen hadden verlaten. Omdat ik er werkelijk niks van snapte, bleef ik stil naar hem kijken, wachtend tot hij weer iets zou zeggen. Dit gebeurde alleen niet. Achter mij hoorde ik voetstappen komen en omdat het al best laat was, sprong ik op en begon te gillen. In mijn actie, sleurde ik hem mee en kon net voorkomen dat hij zou vallen. Ik zag een schim iets van de grond pakken en ermee weggaan. Door zijn woorden was ik de logica van denken en doen kwijt en stond ik daar maar. Denkend aan wat er net was gebeurd, maalde de gebeurtenis door mijn hoofd. Schim. Van de grond pakken. Mijn fiets. Kut. MIJN FIETS. Als door een bij gestoken rende ik naar de plek waar net nog mijn fiets lag en zag inderdaad dat mijn fiets weg was. Een diepe zucht verlaatte mijn mond en even liet ik mijn schouders hangen. Toen voelde ik een arm op mijn schouders die me omhoog trok en die me de goddelijke jongen weer liet aankijken.
“Het komt wel goed!”�
Als ik had geweten wat deze woorden nu, één jaar later, voor uitwerking op mijn leven gehad zouden hebben, zou ik zijn weg gerend, maar op dat moment wilde ik hem alleen maar om me heen voelen. Hij sloot mij op in zijn omhelzing en liet mij genieten van zijn geur en warmte. Mijn ademhaling reguleerde weer en hij liet me langzaam los. Door de spanning keek ik hem aan en voelde toen zijn lippen op die van mij. Het was toen officieel, we waren een stelletje. Nog nooit had ik me zo gelukkig gevoeld. Dit was echt voor mij de top, dat zou ik me later ook realiseren.

De tijd met hem was echt geweldig. Alles ging helemaal goed, tot zij in beeld kwam. Zij was echt een typisch modepoppetje. Blond haar, tonnen make-up, lange benen, mooie kleding en hoge pumps. Iets waar ik niet aan kan tippen met mijn donkerbruine haar, laagje make-up, 1.65 en normale sneakers. Zij gaat gepaard met de naam die ieder meisje minder mooi zal maken maar haar beeldschoon houdt, Jasmijn. Sinds zij in het leven van mijn goddelijke liefde is gekomen, ging het tussen ons bergafwaarts. En je zou denken dat dit dan erg genoeg is, maar niet voor mij. De perfectie had mij al te lang goed gehouden, nu moest de teleurstelling dubbel zo zwaar zijn. De teleurstelling begon op een mooie zomerdag, eind juni.

Het was een mooie dag en omdat ik me goed voelde had ik een wit zomerjurkje aangetrokken en mijn nieuwe hakken die ik laatst met hem had gekocht. Ik vond het raar, maar hij had me aangemoedigd en ik heb ze gekocht. Niet voor mezelf, maar voor hem omdat zijn ogen zo begonnen te glimmen toen hij me ermee zag lopen. Iets in me zei dat ik het niet had moeten doen, maar ik deed alles om hem vrolijk te maken. Na het eten, trok ik mijn hakken aan en ben naar hem toegegaan, omdat ik weer even behoefte had aan hem, ik moest hem even zien. Toen ik hem daar in de deuropening zag staan, voelde ik me meteen weer goed. Alleen als kijken naar hem voelt als een opluchting, alsof iemand je duizend complimentjes geeft of iemand heel lief tegen je is. Eventjes ben ik toen bij hem geweest, maar daarna moest ik weer weg, hij moest werken en ik had, net zoals iedere normale tiener, een hele boel huiswerk die ik nog moest maken.
Later die avond sms’de hij me nog of ik nog langs kon komen, maar ik vertelde dat ik nog huiswerk had liggen en dat mijn huiswerk dit weekend echt af moest zijn. Teleurgesteld om mezelf had ik opgehangen en was ik snel verder gegaan aan mijn huiswerk. Omdat ik zo teleurgesteld was, had ik zo snel mijn werk af dat het tien uur was. Ik besloot toch nog eventjes naar hem toe te gaan, ik wilde hem nog eventjes zien. Ik trok een spijkerbroek, t-shirt en sneakers aan en liep naar zijn huis toe. Als ik weet wat ik nu weet, had ik dat nooit gedaan, maar ik hield en hou nog steeds van hem en wilde hem zo vaak zien als maar kon. Het eerste vreemde wat ik opmerkte was dat de voordeur openstond. Zachtjes duwde ik deze open en mijn ogen werden groter bij het zien van de spullen in de hal. Pumps. Kledingresten lagen op de trap en toen ik deze opliep zag ik dat ze naar een kamer toegingen, zijn kamer. Tegen beter weten in liep ik naar de deur en opende deze langzaam. Daar lagen ze, op zijn bed, hevig bezig te zijn met dingen die hij niet hoort te doen. Dat was erg, maar het ergste was misschien nog wel dat hij me niet eens opmerkte toen ik wegliep. Ik stormde de trap af en sloeg de deur hard dicht, maar niemand kwam achter mij aan en niemand maakte zich zorgen om mij. Dit duwde mij in een richting die ik nog nooit op was geweest. Vroeger hadden wij last gehad van dieven en ik wist dat mijn vader een pistool in zijn nachtkastje had liggen. Zo snel als ik kon rende ik naar huis toe, naar mijn ouders’ slaapkamer, op naar het pistool. Ik pakte het uit de lade en sloop ermee naar mijn kamer. Ik verzamelde alle foto’s van hem en mij samen en scheurde deze stuk voor stuk kapot. Nooit zou ik nog van hem houden. En dat allemaal voor een jongen. Te midden in de kapot gescheurde foto’s, ging ik liggen en laadde het pistool zoals ik wel vaker had zien gebeuren. Ik richtte deze op de zijkant op mijn hoofd en schoot. De knal kwam hard aan en toen ik weer iets kon horen, vloeide de pijn naar binnen. Eerst in mijn hoofd, maar toen ook mijn rug en daarna mijn hele lichaam. Alles deed pijn en wat ik ook probeerde, mijn lichaam luisterde niet meer naar mij. Het leven droop naar beneden, te samen met het bloed om daarna voor eeuwig op de grond te blijven liggen en mij te laten sterven. Nooit meer zou ik hem ooit nog zien of tegenkomen. Nooit meer zie ik hem nog. Hij die met weinig woorden mij kon beminnen. Hij was van mij maar hij had zich verkeken. Hij zou nooit meer dezelfde jongen zijn als die hij was. Nooit meer zal ik Georg nog een keer zien of horen. Dood is wat ik zou zijn en dat is allemaal zijn schuld.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.