Hoofdcategorieën
Home » Overige » Our Magical forbidden Love [afgelopen <3] » H19
Our Magical forbidden Love [afgelopen <3]
H19
Saphire (POV)
Tranen liepen over mijn wangen toen ik in de spiegel keek. Ik was mooi, mijn ogen waren veranderd in een felle kleur blauw. Maar ik had niet het gevoel dat ik het was die in deze spiegel keek. Het meisje in de spiegel keek verbitterd en had een verbeten trek om haar mooie mond. Ik draaide me om en keek Nathan aan. 'Wat is er gebeurd?' vroeg ik hem. Hij legde me het hele verhaal uit. Ik wist er niet veel meer van. Het leek meer en meer te vervagen, met elke minuut die ik in dit lichaam beleefde. Mijn ouders leken ver weg, mijn vriendin: Crystal ik kon me niet eens meer herinneren hoe haar gezicht eruit zag. Het enige gezicht dat ik me nog goed voor de geest kon halen was dat van Dave. De rillingen liepen over mijn rug en ik begon zwaar te ademen.
'Dave.' fluisterde ik. Mijn stem klonk onvast, en ik zag dat Nate ervan schrok.
Nathan (POV)
Ze verkeerde in een shock, dat was duidelijk. Ik kon niets doen voor haar op dit moment. Het was het moment van de waarheid. Er waren twee mogelijkheden voor haar. Of ze veranderde net als ik in een normale tovenaar en ze zou samen met mij in de menselijke samenleving terechtkomen en zich gedragen als ieder normaal mens. De andere mogelijkheid was dat ze alsnog zou veranderen in een Warlock. En dan was het voorbij. Langzaam richtte Saphire zich op en keek me aan met Vlammende ogen die van het mooie blauw in het zwart verkleurden.
'Waar is Dave.' zei ze met een stem die niet bij haar uiterlijk paste. Ik schrok ervan. De komende minuten zouden bepalend zijn voor mijn en haar leven. Mijn vader en broer keken me waarschuwend aan. Maar ik wende meteen mijn blik af van hen, ik moest Saphire in de gaten houden, want dit ging totaal de verkeerde kant op.
Saphire (pov)
Binnen in mij voelde ik mijn hart langzaam in steen veranderen, en er was niets wat ik eraan kon doen. Iedere keer dat ik naar Nathan keek, voelde ik een steek van liefde en van haat. Twee in één elke keer weer. Dit ging fout, dit was niet zoals het hoorde te zijn. De kou kwam dichter bij en ik voelde dat mijn hand een scherpe steen greep. Ik probeerde me tegen de kou te verzetten maar ik voelde dat mijn laatste heldere moment naderde. Mijn laatste kans om Nathan te vertellen dat ik van hem hield en dat altijd zou blijven doen. 'Ik hou van je.' fluisterde ik. Daarna greep ik de steen vast en alles veranderde in een waas voor mijn ogen.
Nathan (POV)
Te laat merkte ik wat ze van plan was. Plotseling zag ik haar overeind springen en met een scherpe steen naar mijn hoofd zwaaien. Haar ogen waren nu pikzwart en gevaarlijk. 'Ik hou van je.' fluisterde ze nog een keer en geen twee seconden later voelde ik de scherpe steen mijn hoofd binnendringen als een mens. Nog een steek in mijn hart. Nog een laatste keer zag ik haar gezicht en toen was alles weg.
Fleur (pov)
In een klap was ik mijn beste vriendin en broertje verloren. Ze waren naast elkaar begraven op het eiland. De plek waar ze samen het gelukkigst waren geweest. Ik kon nog steeds niet geloven dat Saphire hem vermoord had. Aan de andere kant. Warlocks waren pure slechtheid en de mix van tovenaar/warlock was nog nooit eerder voorgekomen door middel van een transformatie. Iedere week kwam ik nieuwe bloemen op het graf van hen samen leggen. Op het graf stonden de volgende woorden: We've Had The Love Of Our Life. Een traan rolde over mijn wang en ik zakte door mijn knieën
Reacties:
oh wat erg voor hun. waarom moeten ze nou dood zijn
wel een heeeeel mooi einde geschreven.
jammer dat het is afgelopen.
Zoooooon mooooi verhaal