FanFic.nl

Keep out of my life

part 4 keep out of my life

Het laatste uur vandaag is wiskunde. Mijn hand is met het uur meer pijn gaan doen. Ik had niet echt een faí§ade nodig, maar Edward gaat dit zeker opmerken. De blauwe kleur heb ik gecamoufleerd met een handschoen. Bij mijn boeken pakken gaat het al mis. Mijn gezicht betrekt en ik zuig de lucht naar binnen. Ik vertik het om au te zeggen. Zijn blik onderzoekt me, wat ik eerlijk gezegd niet fijn vind. Zijn nog altijd koude handen pakken voorzichtig mijn hand. Het doet geen pijn. De kou is eigenlijk wel fijn. Misschien had ik het wel flink moeten koelen. Zijn vingers halen behendig mijn handschoen van mijn hand. Hij fluit zachtjes tussen zijn tanden door. 'Laat me raden, je bent weer ergens tegenaan gelopen.' 'Gevallen om eerlijk te zijn. Ik denk dat het het aanrecht was. Al weet ik het niet zeker.' 'Ben je naar een dokter geweest. Tuurlijk niet. Je haat ziekenhuizen.' Ik knik. 'Zou je meegaan naar een dokter als je niet het ziekenhuis in moest.' Ik knik. Er is na mijn mening toch geen dokter die niet in het ziekenhuis werkt. 'Dan ga je na school met mij mee naar huis.' Ik kijk hem verbaasd aan. 'Mijn vader is dokter.' 'Die arts die ook naar mijn hoofd heeft gekeken?' Hij knikt. 'Is die niet wat jong om vader te zijn?' 'Hij is eigenlijk mijn oom. Maar omdat mijn ouders zijn overleden, zorgen hij en zijn vrouw voor ons.' Ik knik. Mijn gedachte kan ik maar half bij wiskunde houden. Als de bel gaat wil ik al bijna richting mijn auto gaan. 'Wacht even.' Edward verdwijnt. Hij loopt in een iets sneller tempo dan dat een normaal mens loopt. Toch ziet het er nog steeds sierlijk uit. Ik zie hem met Alice praten en dan terug komen. We lopen samen naar mijn auto. 'Ik rijd.' Hij zegt het alsof ik geen andere keus heb. Niet dat ik van plan ben om tegen hem in te gaan. Hij rijdt op een tempo dat ik niet gewend ben richting zijn huis. Ik snap meteen dat hij wilde rijden. Ik had de weg nooit naar zijn huis kunnen vinden. Het huis waar we voor stoppen is enorm, net als de oprijlaan. Het huis is wit met een zijkant van glas. Het heeft wel drie verdiepingen. Hij parkeert mijn auto voor de veranda. Het lijkt wel of hij al naar huis heeft gebeld want zijn vader staat al op ons te wachten. Als we in de keuken zitten is er niemand die iets te eten komt pakken. Er is zelfs niemand anders die ik zie. 'Zo Ginny, alweer onvoorzichtig geweest.' Ik kan er niet mee lachen. Hij bekijkt mijn hand. Dezelfde koude handen als die van Edward. En ik moet weer toegeven dat de kou fijn is. 'Wat heb je gedaan?' 'Eigenlijk weet ik dat niet. Het enige wat ik zeker weet is dat ik de borden liet vallen en tegen het aanrecht aan kwam. De rest kan ik me niet meer herinneren.' Ik zie hun blikken wisselen. Wat had Edward tegen zijn vader gezegd? Wat wist hij zelf eigenlijk? Kan ik het eigenlijk wel voor hem verborgen houden? Wat zou hij doen als hij het weet? Wat gebeurt er met mijn vader? De vragen blijven komen. Ik richt mijn aandacht bijna niet meer op mijn hand. Toch komt het wel op tijd tot me door dat die gespalkt word. ‘Je moet proberen om die een tijdje niet te gebruiken.’ Ik knik, mezelf bedankend dat ik de was en strijk gisteren allemaal al heb gedaan. Maar toch zal ik eten moeten koken, anders zit ik morgen weer hier. Of erger, ik kan niet eens meer uit mijn bed komen. Ik schrik op van een nieuwe stem. Ik had geen voetstappen of deur gehoord. ‘Dus jij bent het meisje waar Edward het steeds over heeft?’ Ik kijk haar raar aan. Edward heeft het steeds over mij. ‘Esme.’ Zijn stem klinkt smekend. ‘Ach, stel je niet aan. Ik wil haar ook ontmoeten.’ Het begint nu allemaal nog vreemder te worden. ‘Laat ik me even voorstellen. Ik ben Esme, de moeder van Edward.’ Ik knik. ‘Ik ben Ginny.’ We schudden elkaar de hand en ik voel dat ook haar hand ijskoud is. Al is het hier totaal niet koud, het is zelfs warm. Edward lijkt mijn reactie in de gaten te houden. Ik vind het maar allemaal vreemd. Ergens vanbinnen word ik toch nieuwsgierig. Nu baal ik dat ik dan ook mijn geheim had beloofd. ‘Ze weet van niets,’ besluit Esme. ‘Waar weet ik niets van. Het begint nu irritant te worden.’ ‘Geheim voor een geheim,’ helpt Edward me herinneren. ‘Oké, dan kom je vanavond maar bij mij eten. Ook al eet je niets.’ Ik was hem voor, voordat hij zijn mond opendeed om te protesteren. Dan knikt hij. ‘Kun je koken?’ Hij kijkt me met opgetrokken wenkbrauwen aan. ‘Nou er was een kans dat je dat wel kon. Ach, ik verzin wel iets om mijn hand rust te geven vanavond.’ Hij knikt. Ik kijk op de klok en besef dat ik beter richting huis kan gaan. Ik sta op en bedank Carlisle. Edward loopt achter mij aan en ik mopper niet als hij weer wil rijden. ‘Weet je waar ik woon.’ Hij knikt. ‘Het zou me ook niet moeten verbazen.’ Ik hoor hem zacht grinniken. ‘Dus vanavond is het gelijk oversteken?’ ‘Nee, jij eerst.’ Ik zucht. Dat gaat nog wat worden.

Reacties: