FanFic.nl

Keep out of my life

part 5 of keep out of my life

Als ik de oprit oprij, zie ik dat mijn vader gelukkig nog werken is. Het is wat als hij thuis was. Hij heeft het niet zo op bezoekers. Zelf geen schoolvrienden van mij. Ik open de deur en doe de lichten aan. ‘Welkom in mijn huis. Het is dan wel niet zo groot en licht, maar het is huiselijk.’ Hij moet lachen. ‘Niet iedereen kan een huis als het onze hebben.’ Ik hang onze jassen op en gooi mijn schooltas in de keuken neer. Meteen pak ik een glas drinken. ‘Je eet of drinkt helemaal nooit, toch?’ De vraag is wel zo beleefd. Ik weet het ook niet honderd procent zeker. ‘Nee je hebt gelijk. Ik eet en drink geen menselijk voedsel.’ ‘Ik weet zeker dat ik niet jouw soort voedsel in huis heb. Het klinkt apart en ik heb alleen maar mensen eten.’ ‘Nou, je hebt het wel in huis hoor. Dat gedeelte vertel ik je later pas.’ ‘Dus ik krijg alles te weten?’ ‘Bijna alles.’ ‘Dat is niet eerlijk. Ik moet wel alles vertellen.’ ‘Begin dan vast,’ stelt hij voor. Ik schud mijn hoofd. ‘Ik kan het je beter laten zien. Vanavond is het toch weer goed mis. Nu is er gelukkig iemand die een dokter kent en kan rijden.’ Hij kijkt me bedenkelijk aan. ‘En jij laat je zo mishandelen omdat?’ ‘Ik geen andere keus heb.’ ‘En je weet zeker dat het vanavond mis is omdat?’ ‘Daar ga ik geen eerlijk antwoord opgeven. Dat gedeelte zul je ook wel zien. Kun je trouwens wel de groente snijden.’ Hij knikt een keer en ik zoek alle groente uit de kast en pak een mes en snijplank. Hij begint in een te snel tempo alles te snijden. ‘We hebben de tijd hoor. Het hoeft niet zo af.’ ‘Snel is mijn specialiteit.’ ‘Ja, vooral snel weglopen.’ Ik hoor een zachte grinnik. Ik zet de dvd die ik gisteren van de balletvoorstelling gemaakt heb op. Ik zie hem naar het scherm staren. ‘Vroeger danste ik ook. Ik vond het echt heerlijk. Het is net als ademhalen. Inademen en dan uitademen. Een rustig stuk en dan lekker laten gaan.’ ‘Je spreekt er zo vol lof over. Waarom doe je het niet meer?’ Nu is het mijn beurt om mijn wenkbrauwen op te trekken. ‘Hallo, kijk hoe ik eruit zie. Blauw met roze staat niet.’ ‘Je bent gestopt omdat je blauwe plekken hebt?’ ‘Ja en omdat ik regelmatig iets gekneusd heb. Dit was de eerste keer dat er naar gekeken is.’ ‘Nou de volgende keer moet je misschien al beginnen met koelen. Wat is trouwens de volgende stap die ik moet doen, want het snijden is klaar.’ ‘Met jou ben ik drie keer zo snel klaar. Er moet eerst een liter water in die pan, dat moet warm worden en dan kunnen de groente en de soeptabletten erbij.’ Hij knikt en begint de pan te vullen met water. De gasplaat wordt op 12 gezet en dan komt hij naast mij op een stoel zitten. Nou naast mij, ik zit op de tafel. Ik kijk hoe het meisje een laatste buiging maakt en dat dan de volgende op komt. Ik hoor het tikken van de spitzen en gelijk heeft ze al mijn aandacht. Ik denk aan mijn spitzen die boven liggen. Oh, wat zou ik die toch nog graag een keer willen gebruiken. Plots staat Edward op en gooit de soepgroente en de soepblokjes erin. Ik had er al helemaal niet meer aangedacht. Toch is het wel makkelijk dat er iemand anders aan denkt. Ik trek mijn tas naar me toe en pak mijn wiskundeboek. ‘Snap je het nog allemaal.’ ‘Ehm nee. Ik snap allen het stuk dat je al uitgelegd hebt. Al het andere in het boek snap ik niet.’ Hij buigt zich over het boek heen. Behendig legt hij me alles uit. Het duurt even voordat ik het snap. Dan dringt er een bubbelend geluid mijn oren binnen. Ik schiet overeind en zet de gasplaat op drie. Ik kijk of de schade beperkt is in de soep en merk dat het niet uitmaakt. Het bubbelen houdt op en de geur van de groente dringt mijn neus binnen. Ik hoor banden op de oprit en wordt gelijk zenuwachtig. Ik zet snel de dvd uit en stop het hoesje in mijn boekentas. De nieuwslezer vult nu het scherm. Ik dek ook snel even de tafel. Nu moet er alles aan gedaan worden om mijn vader gunstig te stemmen. Ergens hoop ik zo dat hij niet uit zijn dak gaat omdat er nog iemand bij is. De klap waarmee de voordeur weer dicht wordt gegooid zegt genoeg. Zijn stemming is al beneden nul. Zijn zware voetstappen klinken over de vloer. Ik zit zo bewegingsloos mogelijk. Edward moet mijn stemming gezien hebben want zijn gezichtsuitdrukking verandert in vragend naar hard. Mijn vader komt de hoek om en blijft dan opeens stil staan. Zijn ogen schieten van mij naar Edward en weer naar mij. Zijn blik verhard en zijn ogen zeggen dat hij alcohol opheeft. Niet allen zijn ogen trouwens, de geur om hem heen zegt eigenlijk al genoeg. Ik stop het schoolboek weer in mijn tas en leg die in een hoek van de kamer. Ik probeer zo normaal mogelijk te doen en Edward te negeren. Toch moet ik hem voorstellen. ‘Pap dit is Edward.’ Hij antwoord niet, maar zijn ogen zeggen genoeg. Hij moet niets van hem weten. Ik wil de pan oppakken, maar Edward staat plots naast me. ‘Mag niet,’ fluistert hij zacht. Dit behoorde dus tot de zware lasten voor mijn hand. ‘Kan ik mijn dochter even alleen spreken?’ Ik krimp licht in elkaar, zijn stem klinkt ijskoud. Edward kijkt mij een keer aan en verlaat dan de kamer. ‘Hoe durf je. Ik had gezegd dat je niemand mee naar huis mocht nemen. En wie is hij eigenlijk. Hij is niet van hier. Hij weet niet wat er is gebeurd. Heb je wel een greintje verstand in die hersenen van je.’ Gelukkig, woorden doen geen pijn, maar ik had te vroeg gejuicht. Hij komt dreigend dichterbij. Ik zorg dat ik weg ben bij het aanrecht. Ik hoef niet met mijn hoofd op een kookblad te belanden. Zijn handen krijgen mijn arm te pakken en ik voel de sterke druk. Dat wordt een nieuwe blauwe plek. Hij slingert me van zich weg en ik kom in de hoek tegen de kast aan. Ik voel mijn schouder kloppen. Hij trekt me weer overeind en duwt me dit keer. Hij duwt en trekt, iedere keer weer harder. Ik wil hoe dan ook niet schreeuwen. Dan duwt hij voor de laatste keer. Ik zie de tafel gevaarlijk dichtbij komen en schreeuw toch. Dan is alles zwart.

Reacties: