FanFic.nl

Keep out of my life

part 6 of keep out of my life

Het eerste dat tot me doordringt is dat ik op iets zachts lig. Mijn vingers glijden over de stof en ik merk dat het mijn bed is. Ik probeer mijn ogen open te doen, meteen knijp ik ze weer dicht. 'Ginny.' De stem levert alleen maar meer desoriëntatie op. Ik probeer de dag terug te halen. Vanmorgen deed mijn hand pijn. Ik ben gewoon naar school gegaan. Tijdens wiskunde ben ik Edward tegen gekomen. Edward die stem is van hem, maar waarom is hij hier. Concentreren. Wat is er nog meer gebeurd? Ik probeer me iets te herinneren. Ik ben bij Edward geweest. Het schiet me plots te binnen. Het getrek om mijn hand is de spalk. Die zal het dan wel overleefd hebben. Daarna zijn we naar mijn huis gegaan. Ik heb soep gemaakt en toen is mijn vader thuisgekomen. Bij de gedachte aan soep loopt het water me in mijn mond. Fijn, ik heb dus ook nog honger. Mijn papa wou mij alleen spreken en verder kom ik niet. Het is ook niet belangrijk om te weten wat mij allemaal bezeerd heeft. Die blauwe plekken zullen toch wel komen. Dan kan ik zien waarmee ik ze geraakt heb. 'Ginny, kun je me horen.' Ik wil knikken maar een helse pijn zorgt dat ik daar snel mee ophoud. Ik ben echt goed hard ergens tegenaan geknald. Ik voel zijn koude hand mijn gezonde hand pakken. 'Knijp eens in mijn hand.' Ik doe wat hij zegt en knijp. Het lijkt wel of ik in steen wil knijpen. 'Probeer je ogen nog een keer open te doen.' 'Het licht is te fel,' mompel ik. Ik hoor wat lichtknoppen en het felle rood wordt oranje door mijn oogleden heen. Voorzichtig doe ik mijn ogen een stukje open. Het is donkerder. De grote lamp is uit en het licht dat aanwezig is, komt van het lampje op mijn nachtkastje. ik zie zijn bezorgde gezicht boven me hangen. 'Gaat het?' 'ja.' Hij zucht zachtjes. 'Dat is een opluchting. Kun je aanwijzen waar het allemaal pijn doet of wat je niet kunt bewegen.' Langzaam ga ik al mijn ledematen af. 'Ik kan alles bewegen. het enige wat echt pijn doet is mijn hoofd. Verder voel ik alleen blauwe plekken.' 'Je hoofd heeft inderdaad een behoorlijke smak gemaakt.’ ‘Waar is mijn vader en wat is er eigenlijk gebeurd?' 'Je vader is weg, naar de kroeg. Je bent met je hoofd tegen de tafel vallen. Ik hoorde een aantal klappen en toen begon je te gillen. Ik zag je nog vallen, maar ik was te laat. Je vader is boos weg gereden en ik heb je op bed gelegd. Dat moet lekkerder liggen dan op de grond. Wil je trouwens proberen om wat te eten?' 'Ja, weet je hoe een magnetron werkt?' Hij knikt en loopt weg. Niet veel later komt hij terug. Ik porbeer al overeind te komen, maar val weer terug. Zijn handen vangen me behendig op en duwen een kussen achter mijn rug. De soep geeft hij me voorzichtig aan. Gelukkig trillen mijn handen niet. Edward wacht geduldig tot ik mijn soep op heb. Ik zet de soepkom weg en kijk hem aan, zijn ogen onderzoekend. Er zitten vragen in. Als je weet waar je ze in zijn ogen moet zoeken, zie je ze duidelijk. Iemand die hem niet kent zou ze niet zien door zijn pokerface heen. 'Vraag maar.' Ik ga toch niet onder zijn ondervragingen uitkomen. 'Hoe komt dit, want ik snap het niet.' 'Dan moet het wel heel moeilijk zijn. Ik weet niet waarom hij slaat, ik kan zijn gedachte namelijk niet lezen.' Zijn gezicht betrekt een beetje. 'Kom ik dadelijk wel op terug.' 'Oké. Hij is begonnen met slaan een aantal maanden nadat mijn moeder een jaar geleden is overleden. Het is begonnen met drinken. Hij kwam laat thuis. Wat me wel verbaasd is dat hij eigenlijk bijna nooit de schijn naar buiten toe is verloren. Het begon met lichte duwen, niet al te harde klappen. Nu is het steeds harder en af en toe is het over. Dan moet ik me weer een dag ziekmelden.' Hij knikt begrijpelijk. 'Wat over dat gedachtelezen en trouwens het is nu jou beurt.' Zijn blik dwaalt door mijn kamer. 'Ik weet niet of het verstandig is het je te vertellen.' 'Je gaat nu niet terug krabbelen. Het was een geheim voor een geheim.' 'Dat weet ik wel, maar ik ben bang voor je reactie.' Ik weet niet zo goed wat ik met deze informatie aanmoet. Moet ik er bang van worden of vrolijk. 'Je kunt maar op een manier mijn reactie te weten komen en dat is het me te vertellen.' 'Ik heb toch geen keus. Je zult me anders de rest van mijn bestaan negeren, als je dat nu toch niet al doet. Wat weet je allemaal van mij?' 'Je kunt snel en geluidloos lopen, hebt een ijskoude huid, je ogen veranderen van kleur. De kringen onder je ogen worden ook iedere keer donkerder en dan zijn ze opeens weer heel licht.' 'Je bent veel oplettender dan ik dacht.' 'Zei ik toch al, mijn mama vond het soms irritant. Je kon nooit zomaar mijn kamer in, want ik wist het precies als er iemand was geweest.' 'Ik heb het je beloofd en ik ben toch een man van mijn woord. Sommige leden van mijn familie gaan dit niet leuk vinden.' 'Zoals Rosalie.' 'Zoals Rosalie. Esme is eigenlijk alleen maar blij voor me, maar dat zul je toen straks wel gezien hebben.' Ik knik een keer. Het lukt steeds beter, mijn hoofdpijn begint al af te nemen. Zijn blik wordt steeds meer gespannen. Zijn mond trekt bijna een witte streep. Hij begint zenuwachtig te worden. Is het dan zo erg wat hij me gaat vertellen. 'Beloof je me dat je niet gaat flippen.' 'Ik beloof het.' Hij haalt een keer diep adem. 'Oké dan. Dat alles wat jij gezien hebt klopt. Je hebt ook duidelijk verteld dat ik alles kon zeggen, maar dat je het geheel toch niet zou zien. De meeste mensen met jouw nieuwsgierigheid waren allang op internet aan het zoeken.' 'Ik ben niet nieuwsgierig. Ik ben belangstellend.' Ik hoor hem duidelijk zijn lach smoren. Ik zal er ook wel heel leuk bij kijken. 'Onderbreek je me niet meer.' Ik houd wijselijk mijn mond. 'Ik ben een vampier.' De stilte blijft een tijdje tussen ons in hangen. Ik weet niet zo goed hoe ik moet reageren. Beelden van Edward die mensen eet verschijnen in beeld. Al kan ik de jongen die naast me zit, me zo maar moeilijk voorstellen. 'Vertel,' zeg ik dan maar. Ergens ben ik ook wel erg nieuwsgierig. Zijn ogen kijken me onderzoekend aan. 'Als jij niets verteld ga ik alleen maar dingen in mijn hoofd halen die niet waar zijn. Vertel gewoon wat feiten.' 'Zoals wat we eten? Ik zie in je ogen dat je dat wilt weten. Nou laat ik je even geruststellen. We noemen onszelf de vegetariërs. Het is eigenlijk ons eigen grapje. We kunnen natuurlijk niet zonder het bloed, maar dierenbloed is ook goed. Waarom ik toen de zon scheen niet op school was, is omdat we niet in de zon kunnen komen. Dat laat ik je nog wel een keer zien, als je me nog wil zien hierna. Mijn ogen zijn lichter als ik net gegeten heb. Hoe donkerder kun je vast wel raden. Om even terug te komen op het gedachtelezen. De reden waarom ik jouw verhaal niet snap is, omdat ik de gedachte van je vader kan lezen. Hij houdt van je. Iedere keer dat hij je heeft geslagen heeft hij spijt. Ginny je moet iets laten doen. Misschien therapie. Dat hij zijn woede leert te beheersen. Dat hij de oorzaak inziet van zijn woedeaanvallen. Verder hoeft er niets te gebeuren. Je hoeft hier niet weg.' 'Dat is dus de reden dat ik niemand hierbij wilde halen.' Mijn stem is veel te hard. Ik ben al half opgestaan als het wazig voor mijn ogen word. 'Edward.' De paniek klinkt door in mijn stem. Zijn handen pakken me snel vast, voordat ik voorover val. 'Misschien moet ik Carlisle even bellen.' Ik schud mijn hoofd. 'Ik moet dit ook gewoon voor elkaar krijgen. Het is me altijd gelukt.' Dit keer in kleinere stapjes sta ik op. 'Misschien moet je gaan slapen.' 'Hoe weet ik dan dat je morgen niet weg bent en dit allemaal een droom blijkt te zijn.' 'Ik zal morgen niet weg zijn.' 'Blijf je hier.' 'Is goed. Je hoeft geen moeite te doen voor een bed ofzo, want ik slaap niet.' Iets wat hij me nog niet verteld had. 'Dus je kunt mijn gedachte ook lezen.' 'Nee, dat lukt me niet.' Iets in me is daar tevreden over. Rustig zorg ik dat ik naar bed kan. Ik nestel me met mijn dekens om me heen tegen Edward aan. 'Mag ik.' Zijn arm om me heen geeft me toestemming. Ik doe het licht uit en val in slaap.

Reacties: