FanFic.nl

Undisclosed Desires'

Chapter- Ten

Ze zei dat het makkelijker was, de pijn uitschakelen. En ze had gelijk.
‘Je moet je laten leiden door je instincten. Niet denken maar doen.’

De auto rit duurde langer dan ik verwacht had. Na een halfuurtje doemde het Lockwood eigendom voor ons op. Stefan hielp mij en Elena zo elegant mogelijk uit de auto en ging die daarna samen met Jeremy parkeren.
“Hier, bijna vergeten.”� Elena duwde een fijn goud masker in mijn handen. Als je goed keek zag je kleine diamantjes schitteren.
“Waar is dat goed voor?”� vroeg ik verbaasd, “Het gemaskerd bal is toch pas over een halfjaar?”�
“Mevrouw Lockwood heeft vorig jaar besloten dat het stichtersfeest ook gemaskerd moet zijn. Een of ander ritueel. Het zou in teken staan voor alle onbekende mensen die hier jaren geleden samen zijn gekomen om dit stadje te stichten. En vroeger was het een must om gemaskerd naar een feest te gaan. In ieder geval wordt er van ons zeker verwacht dat we dit dragen.”�
Ik keek haar even bedenkelijk aan. “Fijn dat je dat nu zegt? Had je dat straks niet even kunnen zeggen?”� Ze haalde nonchalant haar schouders op en ging achter me staan om het masker vast te binden.
“Fijn ik wordt er nu al gek van.”� Geïrriteerd wrong ik aan het masker om het toch iets of wat op de goede plaats te krijgen.
“Wen er maar aan. Dit is de vloek van een Gilbert te zijn.”� Zei ze op een spookachtige manier. Het enige wat ze terug kreeg was een arrogante, geïrriteerde uitdrukking waarbij ik me niet kon bedwingen om mijn tong uit te steken.


Enkele uren later was de bar nog mijn enige houvast.
Een paar meter verderop stond Jeremy die mij duidelijk aan het zoeken was.
“Jeremy!”� Gilde ik op een overdreven, hyperactieve, hoge toon en ik zag meteen alle gezichten mijn richting opdraaien. Bij het zien van enkele kwade blikken stak ik bedeest mijn hand op als verontschuldiging. Jeremy had zich ondertussen een weg naar mij gebaand. Toen hij binnen gehoorsafstand kwam hield ik, voor hij wat kon zeggen, mijn hand omhoog voor zijn mond.
“Ik weet het, zo hoort een meisje zich niet te gedragen. Blablabla.”� Zei ik op een verveeld toontje. De martini’s begonnen duidelijk hun tol te eisen aan mijn spraakvermogen te merken.
“het is toch dat je het zelf dan weet.”� Zijn schattige lachje kwam weer boven.
“Get used to it.”� Grijnsde ik en nam nog een flinke slok van mijn martini.
“Hmm. Even wat anders dan mijn ongeoorloofd gedrag.”� Ik liet mijn ogen over de hoofden in de zaal glijden. “Waar zijn Stefan en Elena?”� Hij trok zijn schouders op en volgde met zijn ogen dezelfde weg als die van mij.
“Geen idee. En eerlijk gezegd wil ik het ook niet weten.”� Een geniepig lachje verscheen op zijn gezicht terwijl hij zich terug omdraaide naar de bar.
“Hmm…”� Ik keek hem even bedenkelijk aan maar al snel krulde mijn lippen in hetzelfde geniepig lachje.
“Ik denk dat ik het wel wil weten.”� Ik was al vertrokken voordat ik Jeremy’s antwoord had gehoord. In het voorbijgaan zette ik mijn martiniglas zo ongezien mogelijk parmantig weg in een plant en liep richting de grote zaal. Grote zaal, in der daad. Je kunt dit gigantische gebouw onmogelijk nog een huis noemen in mijn ogen. Al lopend friemelde ik mijn masker terug op zijn plaats. Het feit dat ik echt een glaasje teveel op had bewees zich maar weer eens toen ik met nog steeds pijnlijke dijbeen tegen een plantenbak aan botste. Waarop een gedempte vloek mijn mond verliet.
De zaal stond volgepakt met mensen en het was onmogelijk om een overzicht erop te krijgen. Ik wrong me zo goed en zo kwaad als mogelijk tussen de mensen door maar er leek geen einde aan te komen. Mijn hoofd voelde licht aan en de kamer leek niet meer zo goed in verhouding te zijn als een paar uur geleden. Zwarte vlekken verspreide zich voor mijn ogen terwijl ik paniekerig zocht naar uitweg tussen de mensen massa. De frisse lucht die via de geopende balkondeur naar binnen kwam lokte mij richting het balkon. Ik zocht mijn steun bij de stenen leuning en vulde mijn longen met frisse buitenlucht. Na een paar pogingen om mijn ademhaling onder controle te krijgen leek mijn paniekaanval terug weg te zakken. Het volle gewicht van mijn bovenlichaam steunde op mijn armen en de ruwe steen prikte in mijn handpalmen.
“Stom wicht. In plaats van eens gewoon te praten. Nee, jezelf de wereld af proberen te zuipen dat gaat helpen.”� Mijn gemompel klonk niet echt als een verwijt naar mezelf maar meer als een wanhoopskreet. Zuchtend liet ik mijn hoofd tussen mijn schouders hangen terwijl ik weer een teug lucht naar binnen zoog. Rillingen vonden hun weg langs mijn ruggengraat omhoog.
Voetstappen achter mij kwamen dichterbij maar ik nam de moeite niet om op te kijken.
“En ik die dacht dat ik er bezopen bij liep. Ben blijkbaar toch niet de enige.”� De stem klonk spottend maar vooral bekend. Ik draaide me geïrriteerd om.
“Laat me alsjeblieft alleen. Ik heb niets aan jou commentaar, Stef…”� Ik slikte de laatste letters in toen ik zag dat mijn gehoor het bij het foute eind had.
“Geen Stefan dus.”� Zei ik droogjes terwijl ik me terug naar de tuin omdraaide, “Ook dit nog. Kan er nog wel bij.”�
In mijn ooghoek zag ik dat de man ook aan de leuning van het balkon kwam staan alleen een paar meter verderop.
“Ik bijt niet.”� Het kwam er ongeïnteresseerd en met een dubbele tong uit terwijl ik mijn hoofd heel even zijn kant opdraaide. “Alhoewel, aangezien jij ook niet echt aardig bent geweest voor mij.”�
De man stond er onbeweeglijk bij terwijl zijn blik op oneindig in de tuin stond gericht. Het was enkele minuten stil. Ik had hier geen zin in en ik wist dat ik op dit moment niet veel zinnigs uit zou komen en ik alleen domme dingen zou zeggen. Net toen ik aanstalte maakte om me om te draaien en terug naar binnen te gaan opende hij zijn mond.
“Damon.”� Ik keek hem met één opgetrokken wenkbrauw vreemd aan.
“Oké dí¡n.”� Ik rok de ‘a’ zodanig uit dat het alles behalve overtuigend overkwam. De man die blijkbaar dus Damon heet trok zich niets van mij aan, of zo leek het dan toch, en staarde nog steeds voor zich uit.
“Wel Damon.”� Het duurde even voordat mijn hersenen de juiste woorden in een verstaanbare zin konden plaatsen.
“ ‘weet-ik-veel-hoe-nog’. Ik ga er van door.”� Ik liep terug richting de zaal, sneller dan mijn voeten eigenlijk op dit moment nog aankonden.
“Salvatore. Damon Salvatore.”� Een paar meter voor de balkondeur kwam ik weer tot stilstand en het was toen dat het pas tot me door drong. De gelijkenis met Stefan. Ik wilde me omdraaien maar ik werd ineens langs voren belaagd.
Elena vloog in mijn armen en ik moest moeite doen om mezelf overeind te houden.
“Oh god ik ben zo blij dat je ongedeerd bent.”� Ik hoorde de opluchting in haar stem terwijl ze de lucht uit mijn longen persten met haar knuffelgreep.
“lucht.”� Piepte ik en na enkele seconden voelde ik mijn longen terug uitzetten. Jeremy en Stefan kwamen tevoorschijn achter Elena.
“Oh je hebt haar gevonden gelukkig.”� Hijgde Jeremy die duidelijk gelopen had. “Het meisje is net naar het ziekenhuis gebracht. De dokters weten niet of ze het door komt. Het dier dat haar aangevallen heeft is spoorloos verdwenen.”�
Alles wat er gezegd werd ging langs me af. Het enige wat ik kon doen was Stefan aanstaren. De gelijkenissen waren overduidelijk. Waarom had ik dit nog nooit eerder gezien. Bedeest keek ik nog eens achterom maar Damon was verdwenen. God mag weten voor hoe lang…

"Come Round Soon" - Sara Bareilles

Reacties: