FanFic.nl

Clash of the twins

Hoofdstuk 5

Gustav nam plaats achter zijn drumstel en er werd geklapt, nog meer lawaai klonk uit de zaal toen ook Georg op het podium kwam. Het echte geschreeuw begon echter toen Tom en Bill verschenen.
“Hallo Zweinstein”� zei Bill met een heldere stem en George trok zijn neus op toen de meisjes een antwoord schreeuwde. Bill daarentegen glimlachte, Tom kwam naast hem staan en zei grijnzend: “De heksen hier bevallen me beter dan ik gedacht had.”� Hij knipoogde het publiek in en Bill grijnsde mee door de reactie van gillende meisjes. “Geen wratten of te grote neuzen.”� Zei Bill knikkend, de meisjes die vooraan stonden bekijkend. Tom grinnikte en Alicia slaakte een kreetje toen Toms blik even langs haar ogen gleed. “Ok Zweinstein laten we er eens in vliegen!”� Riep Bill en ze zetten de tonen in van een lied dat ondertussen elk meisje op Zweinstein kende.
Toen Bill de eerste zinnen begon te zingen, schrok hij even toen de halve zaal meteen mee zong, maar dan keek hij lachend en met blinkende ogen de zaal in terwijl hij verder zong.

There are days when you feel so small
And you know you could be so tall
You think you got no chance

Look at the end, look what we do
Here and now we need you
Silence can destroy
Get up and raise your voice

Tom keek de zaal tevreden in en zijn gitaar loeide met de stemmen mee: “noise!”� Halverwege het volgende nummer begonnen de meisjes zo luid mee te schreeuwen dat de jongens van Zweinstein ervan schrokken, zeker omdat de tekst hen niks aanstond.

Human connect to human
Boy meets girl
Know what to do
Human connect to human
How can I connect to you?

Tom schreeuwde mee, zag Fred, maar zijn stem was onhoorbaar. Dan liep hij over het podium naar Georg. Bill hief zijn handen in de lucht en de meisjes schreeuwden nog luider. “Die gast is verdikke een Messias!”� bracht George er geërgerd uit.
“Gezond is anders”� bevestigde de andere helft van de tweeling.
“ Wedden dat als hij een nieuwe religie start, de halve wereldbevolking hem volgt?”�
“Heel ongezond”�

“Ok Zweinstein, jullie zijn wel een fantastisch publiek! Ik heb nog nooit..”� en Bill bukte zich even om iets op te rapen. “… Zoiets gekregen”� Hij hield een roos omhoog die vleugels had en die als hij hem los liet weer naar zijn plaatsje aan Bills voeten zweefde. “Kan je die dingen ook zwevend houden?”� Hij had het nog niet gevraagd of een heleboel rozen vlogen naar het podium. Bill lachte “fantastich.”� Zei hij Ronddraaiend tussen de zwevende rozen. Tom porde een van zijn rozen en grinnikte. Gustav stuurde er voorzichtig eentje opzij met zijn drumstok. Georg schuifelde ongemakkelijk. “Ok nu mogen jullie verzoek terug doen vind ik”� zei Bill, nog steeds zijn rozen bewonderend. Welk nummer willen jullie horen?”� hij keek nu wel in zijn publiek, maar er werd zoveel geschreeuwd dat hij niks verstond. “ok ok wacht. Uhm Van wie is deze roos? Kan je dat zeggen? Wat?”� Hij boog zich voorover en Fred en George beseften ontzet dat hij het tegen Angelique had. Die had net wat gezegd en stak nu haar hand uit. Bill legde de roos er in en keek gefascineerd hoe Angelique met haar stok op de bloem wees. “Deze bloem is van Hannah Albedil”� zei ze. Bill keek haar even verbluft aan. “Ok, waar is Hannah?”� Een hand stak zich uit de menigte. “Welk liedje wil je horen?”� Bill keek even verbaasd en George rolde met zijn ogen, toen Hannah haar stok tegen haar keel zette. “sonorus”� zei ze, waarop haar stem door de zaal schalde en de vier dreuzels even achteruit sprongen. Fred, George en Leo grinnikte luid en Angeliqe gaf George een stamp. “In your shadow i can shine.”�
Bill scheen even van zijn shock te moeten bekomen. “Dat is handig.”� Zei Georg, Bill knikte. “In your shadow I can shine, is dus het volgende nummer!”�
“Dankjewel, ju..”�
“Kan dat ook weer af?”� vroeg Bill nu al helemaal geschrokken en hij zette nog een stap achteruit. Fred en George barstte nu in lachen uit. “dí¡t wel ja”� hikte Leo. Bill fronste even zijn wenkbrauwen en knikte naar Tom terwijl Hannahs stem “Quietus”� zei. Tom zette het volgende nummer aan. Bill ging op zijn knieën zitten en zijn heldere stem galmde weer zelfzeker door de zaal. Toms mond hing wat open en zijn ogen waren halfgesloten terwijl hij zijn gitaar liet meezingen. Georg stond met zijn benen open en Gustav knikte mee zijn drumstokken. Er werd luid geschreeuwd toen het nummer gedaan was, en Bill kon weer lachen. “Ok volgende, Een van Toms rozen nu.”� Tom nam de roos die vlak voor zijn neus hing. Hij hield zijn gitaar wat opzij en knielde op het randje van het podium om de roos aan Angelique te geven. Die gleed met haar onderlip langs haar tanden en nam gretig de bloem aan. “Regina Heefstro”� zei Angelique en ze liet de bloem los, die vloog weer naar Tom die knikkend glimlachte. “Regina Heefstro?”� vroeg Bill ergens klonk een stille “sonorus”� waarna “screaming from the top af the World”� door de zaal klonk gevolgd door “quietus.”� Bill scheen nog steeds niet aan de stemverluidings-spreuken gewend te zijn want zijn gezicht vertrok een beetje pijnlijk. Dan glimlachte hij weer “Goede keuze, Regina”�
Er werd luid geschreeuwd bij de eerste tonen, die afkomstig waren van Tom op het keyboard. “Super”� spotte Fred. “Kan hij dat ook al?”�
“Het klinkt wel vet”� zei Leo, maar hij hield meteen wijselijk zijn mond. Ondertussen viel Gustav in met zijn drums. Dan nam Georgs bas het over en verwisselde Tom snel weer van instrument. Hij kwam bijna recht voor de tweeling staan en stampte met zijn voet mee op de maat van de muziek. De gitaar klonk wel goed. De toon in dit nummer zat goed, het was hun smaak, maar dat wouden ze niet toegeven. George haalde een wenkbrauw op naar Toms benen en Fred grijnsde. Even later zei deze. “fantastisch he’s scweaming fwom the top of the wowd.”� George grijnsde nu ook.
“och kom op gasten, hun Engels is best goed.”� Siste Angelique venijnig. Ze draaide zich weer om George imiteerde haar met een zagerig stemmetje. Tom sprong nu op en neer en de tweeling zat even zonder commentaar. Tom, George, Gustav en meer dan de helft van het publiek schreeuwde met Bill mee. “can you hear me, don’t you know that I’m screaming from the top of the wo-o-orld!”� George trok zijn neus op toen hij dit duidelijk van Angelique verstond.
Zonder naar het volgende nummer te vragen, leidde Tom automatisch het volgende nummer in. En even later sprong iedereen op en neer en schreeuwde “Hello the end is near! Hello..”�
“On the darkside of the sun,wat is dat nu weer voor een titel?”� Fred haalde zijn schouders op. Toen het nummer was afgelopen, draaide Bill zich naar Georg, die knikte naar een van de rozen rond hem en Bill ging de roos halen. Hij gaf ze met blinkende ogen aan de enthousiaste Angelique. “Helena Bomsaal.”� Zei Angelique en ze liet de roos los. “Helena Bomsaal?”�
In de verte klonk weer de sonorous waarop “Dogs unleashed”� door de zaal galmde. Bills ogen trokken weer wat open, maar hij bleef staan en hield zijn gezicht voor de rest in plooi. “Quietus”�
Een aanstekelijk liedje werd ingezet en George gaf Leo een harde por toen die al volop “ we are dogs unleashed”� mee schreeuwde. Weer probeerde ze niet toe te geven hoe deze jongens hen stijl brachten.
Tom nam nu een roos van Gustav aan en liep weer naar Angelique, ze nam de roos gretig aan. Tom gaf haar een knipoog en ze richtte snel haar ogen op de roos, waardoor hij grijnsde. George voelde woede opborrelen en bewoog ongezien zijn stok. Toms gitaar trok met schok naar achteren en Tom, die de band nog om zich had, werd meegesleurd. Fred probeerde zijn lach om Toms gezicht in bedwang te houden. “George!”� zei Angelique verwijtend, terwijl Tom weer overeind krabbelde. “Wat?”� vroeg George overdreven onschuldig. Ze staarde hem even woest aan en gaf dan de roos aan Tom, die deze voorzichtig en zonder oogcontact maken weer aannam. Fred mompelde “het hielp toch schoon.”�
“Hij is van Hermelien Griffel.”� Negeerde Angelique hem. Fred en George keken haar ongelovig aan. “Geef eens hier”� zei Fred en Tom keek hem twijfelend aan. “Ach, vertrouw je me niet?”�
“nee”� Tom gaf de roos weer aan Fred. “hmm”� zei die en hij liet met tegenzin de roos los zonder Tom een blik waardig te gunnen. Deze schoof een paar meter op met zijn gitaar terwijl Bills stem de zaal weer vulde. “Hermelien?”�
“sonorus.”� “uhm, hog uh..”� Fred draaide met zijn ogen “beslis dan vóór je ‘sonorus’ uitspreekt.”�
“zoom in to me”� besloot ze uiteindelijk. “quietus”� Tom grijnsde even, maar snel vaagde hij die weer weg, we hebben die piano niet..”� De rest van de zin maakt hij niet af, maar hij sprong schreeuwend naar de andere kant van het podium, Bill sprong met hem mee. Georg hief zijn basgitaar op en Gustav viel van zijn drumkruk. “Owja, ik zal in het vervolg waarschuwen.”� Schreeuwde Fred en hij lachte dan nog wat na om hun gezichten, die niet naar hem keken, maar naar de enorme piano die Fred er plots had laten verschijnen. Tom en Bill slikten en probeerden zich niet te laten kennen, Tom ging echter toch niet meteen aan de piano zitten. Langzaam zette hij de gitaar weg en hij keek even naar Fred, die breed grijnsde over zijn onzekerheid. Angelique stond er echter enthousiast naast en dus ging Tom zitten. Zijn vingers gleden over de toetsen en Bill ging naast hem zitten en begon te zingen. Een stilte daalde neer over de zaal. Tot de zin “Zoom in to me”� sommige zongen mee anderen genoten van de emotie achter het nummer dat Hermelien gekozen had. “Dank je, Hermelien. Dat is een mooi nummer om voor jullie te mogen spelen!”� zei Bill op een dromerige stem. Tom hield nog net een schreeuw binnen toen George de piano liet verdwijnen. “Onze hulp voor vandaag hier, jij mag natuurlijk ook een nummer kiezen.”� Ging Bill verder. “Hoe heet jij?”�
“Angelique.”�
“Angelique”� herhaalde Bill. “Welk liedje?”�
“Down on you”� zei Angeligue een beetje verlegen. Tom glimlachte net als Bill, maar Fred en George keken haar ontzet aan. Daarna speelden ze nog ‘Hey you’ en dan zwaaide ze naar de zaal. Ze verzamelden hun rozen en Tom gaf Angelique zijn plectrum. George onderdrukte de drang om het modder te doen vreten maar net. “het lef”� mompelde hij.
Druk na babbelend trokken de leerlingen even l ater langzaamaan weer naar hun afdelingstorens. De jongens van Tokio Hotel waren al naar hun kamer, waarvan nog niemand wist waar die was.

Reacties: