FanFic.nl

American Smile, German tears. [afgelopen]

7.

Ik wist niet goed als ik het moest geloven. Stel dat het een valstrik is van Tom en David. En trouwens. Hoe weet die fan dat ik hier ben? Misschien is het wel een grap van het hotel of dergelijke, maar het zou niet verkeerd zijn moest ik over vier weken naar parijs zou gaan. Ik kan me verkleden als een fan en dan afwachten. Ofwel moet ik het gewoon een paar dagen laten rusten en er een paar nachtjes over slapen. Dan zien we wel verder en misschien krijg ik nog brieven van dat meisje of die jongen. Laat ik nu maar gaan slapen. Morgen is er weer een dag om erover te piekeren.

Na twee weken had ik nog geen andere brief of dergelijke gekregen. Ik was nu ook naar een ander hotel getrokken. Een goedkoper. Het hoeft niet altijd grote luxe te zijn. Ik moet leren van de kleine dingen te genieten. In een simpele jeans, normaal t-shirt en gewone sneakers liep ik richting het restaurant. Ik had vorige week ook mijn haar in een ander model laten knippen, dus herkende niet echt veel mensen me. Ik zag er normaal uit, perfect. Mijn wenkbrauwpiercing had ik ook weer in gedaan, die kon ik niet echt missen. Mijn haar was nog steeds zwart, van die kleur zou ik nooit afstand kunnen doen. Ik had nu een schuine pony en halflang haar. Het was fel gegroeid afgelopen tijd. Het zag er wel mooi uit. Make-up heb ik voorlopig ook achterwege gelaten. Ik moet ook weer niet te fel aandacht trekken.
Eens in het restaurant nam ik een bord en ging aanschuiven. Het eten zag er niet super uit, maar wel goed.

Ik nam plaats aan een klein tafeltje achterin en begon te eten. “Is het lekker?”� Ik schrok me rot en verslikte me bijna. “Demi, je laat me schrikken,”� zei ik terwijl ik mijn glas water door mijn keel goot. Demi zat tegenover me en ze lachte me uit. “Je had je gezicht moeten zien, echt hilarisch,”� grinnikte ze. “Ja ja, dat zal wel, maar wat doe jij hier en hoe heb je me gevonden?”� vroeg ik. “Iedereen weet dat je hier zit, dombo,”� grinnikte ze. Ik trok een wenkbrauw op. “Alle fans, bedoel ik, hoe denk je dat die brief bij jou is gekomen?”� vroeg ze. Mijn mond viel een stukje open. “Jij weet daarvan?”� vroeg ik. “Natuurlijk, ik en Kevin komen je trouwens ophalen, als je dat niet erg vind,”� zei ze. Ik keek haar een paar secondes aan. “Kijk niet zo dom en eet je eten op,”� grinnikte ze. Ik kon nog steeds niet in actie komen. “Hoe weet ik zeker dat jullie me niet willen ontvoeren?”� vroeg ik. Demi ging recht staan. “Kijk eens naar mijn trui! Ik koop heus geen trui van 60 euro om jou te ontvoeren hoor,”� zei ze met een opgetrokken wenkbrauw. “Die trui heb ik ook,”� grinnikte ik. Demi schudde haar hoofd en ging zitten. “Eet je eten nu op, dan kunnen we gaan! We hebben nog een hoop te doen hoor,”� zei ze. “Oké, oké, kalm,”� zei ik terwijl ik verder at.

“Eerst mijn spullen halen en uitchecken,”� zei ik terwijl we de lift instappen. “Oké, heb je veel spullen bij je?”� vroeg Demi. “Nee, niet echt,”� zei ik. We kwamen aan op de 3e verdieping en liepen naar mijn kamer. “Je haar is wel leuk,”� zei Demi. “Huh? Oh ja, dankje,”� glimlachte ik. We gingen mijn kamer binnen. Ik gebaarde dat Demi op mijn bed mocht gaan zitten. Ikzelf zocht al mijn spullen bij elkaar en stak ze in mijn Eastpack rugzak. “Wat schattig, je hebt een Eastpack rugzak,”� grinnikte Demi. Ik trok mijn wenkbrauw op. “Wat is er nu zo schattig aan een rugzak?”� vroeg ik verbaasd. Demi zuchtte. “Alles aan jou is schattig, aanvaard dat nu toch eens. Dus ook jij met een Eastpack rugzak is schattig,”� grinnikte Demi. “Oké, dan,”� mompelde ik terwijl ik het laatste erin stak. “We kunnen gaan,”� zei ik terwijl ik de rugzak op mijn rug deed en de deur achter ons sloot. We gingen weer naar onder met de lift. “Ik ga wel even uitchecken,”� zei ik en liep richting de balie. Ik gaf de sleutel af en ging weer naar Demi.

“Kom, Kevin staat te wachten op ons,”� zei Demi. Ze nam mijn pols vast en sleurde me letterlijk mee. En ze had gelijk. De bekende zwartharige jongen van een tijd geleden zat achter het stuur van een Audi. “Wat nice,”�glimlachte ik terwijl ik op de achterbank kroop. Demi kroop langs Kevin. “Op naar de luchthaven,”� zei Kevin terwijl hij vertrok. “Ik word toch niet echt ontvoerd hé?”� vroeg ik nog maar eens voor de zekerheid. “Nee nee hoor, ons kan je vertrouwen,”� zei Kevin. “Ik hoop het. Er hebben al genoeg mensen mijn vertrouwen beschaamd.”� Dat laatste zei ik zachtjes, maar ik was er zeker van dat ze het gehoord hadden. De rest van de rit verliep ik een stilte, niet dat er veel gepraat moest worden, het was een rustige rit tot de luchthaven. Het lawaai van vliegtuigen kwam ons tegemoet toen we uitstapte. “Helaas was deze auto gehuurd,”� zei Kevin triestig toen hij de Audi achterliet. Ik grinnikte. “Kom, laten we maar gaan, ik betaal de vliegtuig tickets wel,”� zei ik. “Hoeft niet, die zijn al betaald,”� zei Demi. “Er vliegen gratis vluchten voor TH fans, heel de wereld is van de actie op de hoogte,”� zei Kevin. “En ik weet weer van niets,”� mompelde ik. “Laten we eerst even in en krantenwinkeltje leesvoer kopen voor in het vliegtuig,”� zei Demi. “Lijkt me een prima idee, dan ik de roddels over mezelf eens bijlezen,”� zuchtte ik. Kevin en Demi lachten en trokken me mee richting het krantenwinkeltje. Dit zou nog leuk gaan worden, denk ik toch.

Reacties: