FanFic.nl

Keep out of my life

part 8 of keep out of my life

Ik word wakker van een klap beneden. Het tapijt kietelt in mijn gezicht. Ik besef dat ik hier gisteren out moet zijn gegaan. Met veel moeite krabbel ik overeind. Mijn arm en gezicht zitten onder de blauwe plekken. Net boven mijn wenkbrauw zit opgedroogd bloed. Mijn schouder kan ik niet meer bewegen en mijn buik doet echt pijn. Ik pak de telefoon van mijn nachtkastje en bel snel school. Het kan me niet schelen dat ik me te laat ziek meld. Ik kan gewoon niet naar school nu. Op mijn bed val ik vrijwel meteen weer in slaap.

Het rare gevoel dat er iemand naar me staart, kan ik niet van me afzetten. Ik ben al even wakker. Maar blijf met mijn ogen dicht liggen, wachtend op de slaap. Niet dat die nu terugkeert. Ik ben er al te wakker voor. Alleen alles is beter dan deze pijn. Aan de zon op mijn gezicht voel ik dat het nog niet zo heel laat is. Oké, hoe kom ik aan het gevoel dat er iemand me bekijkt. Daarvoor moet ik natuurlijk mijn ogen openen. Onwillig open ik dan toch mijn ogen. Ogen met de kleur van honing kijken me aan. Edward. Hoe kon hij nu weer hier zijn. Gisteren had ik hem nadrukkelijk gevraagd om niet hierheen te komen. Dan zal hij vanmorgen dus gekomen moeten zijn. Hij zei namelijk dat hij een man van zijn woord is. Toch passen de puzzelstukjes in mijn hoofd niet. 'Wat kom je hier doen?' 'Bij jou kijken of alles goed is.' 'Het gaat, dus dan kun je nu naar school.' Hij schudt zijn hoofd. 'Ik laat je niet alleen.' Voordat ik kan antwoorden heeft hij zijn mobieltje al in zijn hand. Ik weet niet precies wat er allemaal gezegd wordt. Ik kan wel raden dat degene aan de andere kant van de lijn Carlisle is. Hij legt neer en komt weer bij mijn hoofdeinde zitten. Hij bewoog sneller dan een normaal mens dat zou doen of zou kunnen doen. Hij is dan ook niet normaal. Hij is zelfs nooit normaal in mijn wereld geweest. 'Carlisle komt zo en dan kan hij je onderzoeken.' 'Ik hoef niet onderzocht te worden. Het gaat prima.' 'Zegt het meisje vol met blauwe plekken, bloed en pijn.' Ik kijk hem sarcastisch aan. 'Bloed ik nog dan.' 'Nee.' 'Mare...' Verder kom ik niet met mijn vraag. Ik weet niet precies hoe ik hem moet stellen zonder hem te kwetsen. 'Nee het doet me niet veel. Ik weet dat je dat wou vragen.' Ik knik zachtjes en laat me terug in mijn kussen vallen. Gelijk trekken er steken door mijn buik heen. Ik hap naar adem. Dat was niet zo'n goed idee dus. De pijn in mijn buik had ik me vanmorgen dus niet verbeeld. Beneden hoor ik een auto stoppen. Edward staat op en doet de deur open. Ongeveer 10 seconde later komt hij samen met Carlisle weer binnen. Ik zou daar dus meer dan een minuut over hebben gedaan. Hoe hard zou hij eigenlijk echt kunnen rennen. Ik word er eigenlijk wel nieuwsgierig naar. Ik zal er toch wel een keer achterkomen. Als ik dit hier overleef. Carlisle zijn gezicht staat bezorgt als hij me voor het eerst ziet. Zie ik er dan zo erg uit, ik dacht dat het wel meeviel. Ik probeer me het beeld van die morgen voor de geest te halen. Het zal wel erger zijn dan ik dacht. 'Ginny kun je me zeggen waar je allemaal pijn hebt.' 'Niet liegen,' waarschuwt Edward me meteen. Ik zucht. Liegen is niet het slimste om tegen een dokter te doen. 'Mijn buik doet vooral pijn als ik beweeg. Ik heb hoofdpijn en voor de rest zijn het de blauwe plekken die een beetje branden, maar dat is normaal.' Dit is wel zo'n beetje het meest precieze antwoord dat ik kan geven. Met zijn ogen op mijn gericht worden de dekens weggehaald en mijn shirt omhooggeschoven. Ik kijk recht richting Edward. Zijn uitdrukking gaat richting gekweld. Het kan toch nooit zo erg zijn. De koude handen van Carlisle laten me even in elkaar krimpen. Als hij mijn buik heeft onderzocht, onderzoekt hij mijn hoofd. 'Ik denk dat je met alleen rusten wel beter zult worden. Met rusten bedoel ik dan ook niet uit bed komen. Thuis blijven en niet stressen. Zal ik je vader bellen, dan kan hij voor je zorgen.' Ik voel de tranen bijna in mijn ogen komen. Ik had gisteren mijn laatste hoop op kunnen geven. 'Je hoeft mijn vader niet te bellen.' 'Ginny we hadden een afspraak.' Zijn stem klinkt dwingend. Carlisle fronst. 'Weet ik. Denk je dan dat ik helemaal niets heb geprobeerd. Waarom denk je dat ik er nu zo bij lig.' 'Ginny. Je moet nu gaan vertellen wie dit gedaan heeft. Misschien kan ik hem wel tot luisteren brengen.' Ik schud mijn hoofd. 'Haar vader.' De manier waarop Edward het zegt klinkt vol haat. Dan breken de tranen echt op mijn gezicht door. Ik weet me meteen geen houding meer te geven, net zoals de mannen naast me. Ik draai me met een beetje moeite op mijn buik en gebruik mijn kussen als zakdoek. Hoe kan ik ooit mijn vader zo aangeven. 'Ginny zal ik eens met hem praten voor je. Misschien werkt het.' 'Is goed.' Ik moet nu toch dingen gaan proberen. Het duurt niet lang voordat ik uitgehuild ben. Als ik opkijk zie ik dat Carlisle al weg is. 'Hij komt vanavond terug om met je vader te spreken. Als hij niets wil erkennen, dan neem ik je mee naar mijn huis.' 'Dat kun je niet maken. Wat zal de rest ervan vinden.' 'Die heeft er niets over te zeggen. Ten slotte sta ik toch niet alleen. Alice zou het geweldig vinden. Carlisle zou zeggen dat het misschien het beste is. Esmee maakt het niets uit. Dus eigenlijk heeft de rest dus al niets meer te zeggen.' 'Jij drijft ook altijd je zin door.' Hij grijnst. Er verschijnen andere kriebels in mijn buik, die niets met de pijn te maken hebben. 'Waarom kwam je eigenlijk hierheen.' 'Ik zag dat je niet op school kwam en ik had al een soort voorgevoel. Toen ik hier aankwam zag ik dat je auto nog op de oprit stond. Toen ik aanklopte deed niemand open, dus besloot ik om hem zelf maar open te doen. Ik vond je ondertussen in bed. Al verteld de grond dat je daar niet de hele avond hebt gelegen. Om het jou straks gemakkelijker te maken heb ik het tapijt maar alvast schoongemaakt. 'Je bent zo lief,' zucht ik een keer.

's Avonds staat Carlisle weer voor de deur. Mijn vader is nog niet thuis, maar dat geeft niet. Edward heeft mijn bed nog niet verlaten. Dus ontsnappen kan ik dan ook niet. Gelukkig mocht ik nog wel naar de wc, maar wat had hij anders willen doen. Het besef dat ik moet eten, al heb ik nog geen honger gaat door mijn hoofd. Als je normaal blijft eten en je veel slaapt genees je sneller. Al vraag ik me af of ik dat wel wil. Ik had aan Edward gevraagd of hij niet wat te eten voor mijn vader wou gaan halen. Hij had geweigerd. Het slaan met de deur beneden haalt me uit mijn gedachte. Ik hoor mijn vader door het huis heen lopen en dan de trap op naar boven. Ik tel de voetstappen af tot hij voor mijn deur staat. De deur gaat rustig open. Zijn ogen worden even groot als hij me in bed ziet liggen. Edward staat in de hoek van mijn kamer. Carlisle zit naast mijn bed. Gelukkig begint Carlisle te praten, voordat dit een pijnlijke stilte zou worden. 'Meneer, zou ik u toevallig even kunnen spreken?' Ik hoor de dwingende toon in zijn stem. Mijn vader knikt en dan verdwijnen ze mijn kamer uit. Ik hoor niets meer. Edward zit weer naast mijn hoofdeinde. Heel voorzichtig geeft hij een kus op mijn hand. 'Het komt wel goed.' Op de een of andere manier geloof ik hem. Dan komt mijn vader weer binnen. 'Ik ga in therapie.' Het klinkt zo vastbesloten. Ik kijk van hem naar Carlisle en weer terug. Hij meent het echt. Hij meent het gewoonweg echt. Ik strek mijn armen uit om hem te omhelzen. Hij snapt de hint en komt naar me toe. 'Daar ben ik heel blij om.' Carlisle legt hem een paar dingen uit die ik niet meer mag en vertrekt. Edward gaat met hem mee, al beloofd hij vannacht terug te komen. Ik vind het allemaal prima.

Reacties:

justAgirl zei op 7 nov 2010 - 15:10:
leuk stuk!
ik vind het wel jammer dat het afgelopen is
eigelijk vind ik dat je verder moet <3
op naar de epiloog dan maar hé

wordslover zei op 5 nov 2010 - 20:35:
goed van die vader! (:

jeee, wat een goed verhaal,
van begin tot eind vond ik het leuk

nu ben ik nog benieuwd naar het epiloog
mag ik een melding?

<'3

Reactiongirl zei op 4 nov 2010 - 18:21:
*Komt met hooivork op je af.. grrrr....*

Haha, nee hoor grapje
Idd, goed van die vader dat hij in therapie gaat
Ga je snel verder, ben benieuwt naard epiloog
Melding?
xxx

realMe zei op 4 nov 2010 - 18:00:
oh wat goed van die vader. Hij gaat eindelijk in therapie. whoehoe
sorry moest even.

maar dan loopt alles nu goed af
jammer dat er niet meer komt en lieve schat, je hoeft je voor mij niet te verbergen hoor. kom maar achter dat kussen vandaan.