FanFic.nl

The Eyes of a Stranger

Endless tears

De druk op mijn hals verminderde. Hij had mijn haar losgelaten om dan als een lappenpop in elkaar te zakken. Gedwongen haalde hij mij mee in zijn val. Als een kleine jongen bang voor het omweer lag hij in de armen van zijn ‘moeder’.
"Es tut mir leid," zei hij in een oude dialect. Zijn stem trilde en klonk vermoeid. Ik had geen idee of hij er van bewust was dat hij zijn hand vast geklauwd had aan het vest van zijn broer. Hij staarde er wel naar, maar daar bleef het bij.
Een vuistslag, een sprong, en hij was weg. Zwak zat ik verlaten met mijn rug tegen de muur die hij net had gebroken. Mijn zintuigen waren verdoofd door zijn aanrakingen, ik was kalm en totaal niet angstig, alleen mijn nek voelde gebroken. Trillend had ik mijn hand opgehouden om met mijn vingers over de plek te strelen waar zijn tanden hadden gezeten. Het gevoel van beursheid zette op.
Mijn hoofd was zwaar door de onnozele gedachtes die erin zaten. Terwijl ik opstond probeerde ik het vest bij elkaar te rapen om mezelf warm te houden, maar hij had hem teveel aan flarden gescheurd. Ik schuifelde door, zonder een idee te hebben wat mijn eindpunt zou worden.
Berlijn leek met mij mee te leven. Voor het eerst in de zomer was het bewolkt, de zon scheen er flauw doorheen. Een grijze laken was over de stad en mij heen gegooid. Het interesseerde mij niet. Mijn ogen dwaalde over grond, de beelden van net met Stranger waren geprojecteerd op de stenen. Beelden van mij en hem, op elkaar, peilend naar andermans pijn, tot het moment dat hij mij in zijn macht had. Nu besefte ik mij pas wat hij van plan was. Hij wilde mij. Hij wilde mij dood.

Als een verloren kitten zat ik tussen de stenen balustrades van een brug die ver boven een dorstig kanaal uittorende. Mijn hoofd leunde er tegen aan met volle overgave. Ik had hem wat naar beneden gekanteld zodat ik onder mij kon kijken. Het zag er triest uit, een uitgedroogd kanaal. Zou er een moment voor mij komen dat ik hem kon meemaken als een uitgegraven gat wat tot de rand gevuld is met stromend water en boten van allerlei soorten en maten?
Een flashforward flitste voorbij van mij als een oud, dement dametje die sentimenteel over diezelfde balustrade hing om de boten toe te wuiven. Mijn lichtroze zakdoek werd uit mijn hand getrokken door de wind, liet zich mee voeren over het water. Een man op het dek keek op, lachte naar mij en greep het zakdoekje uit de luchtstroming. Hij zwaaide mij gedag en richtte zich dan weer op zijn boot. De jongeman maakte zich klaar voor de tocht die ging komen. Dit Berlijnse kanaal zou hem leiden naar grotere rivieren die uitmondde op de zee. Een heel andere wereld zou hem opwachten. Een grote en vernieuwende wereld buiten de deuren van deze stad.
Het liet mij denken. Wat zou er van mijn toekomst komen? Wie zou er een rol in spelen? Had ik een man of eindig ik als een oude vrijster? Waren überhaupt mijn vrienden nog aanwezig? Jader, Cars, Ty, River, Dusk? Mijn bende?
Ik raakte benieuwd naar meer hoe langer ik er over nadacht. Want zou ik sterven in een wereld, mijn stad, die geheeld was? Zouden we ons streven halen? Stierf ik als een nobele vrijheidsstrijder? Wat gebeurde er dan met onze vijand? Met Venon? Sloten ze bij ons aan? Of was hun trots hiervoor te groot? Wat als zij zouden winnen? Dan bleven we leven als muizen in een val. Geen vrijheid, geen geluk, geen geld, geen leven. Hier was geen toekomstvoorspelling voor nodig, ik zou dan niet lang te leven meer hebben..
Wat gebeurde er met Stranger?
Een warme hand op mijn blote schouder haalde me uit mijn vragentrans. Schichtig keek ik op, vond de donkere ogen van Venon. Ze waren verontrust en een tikkeltje verward.
"Wat is er gebeurd?" Hij plaatste zijn hand langs mijn gezicht zodat ik niet weg kon kijken, wat ik maar al te graag wilde.
Ik antwoordde niet. Ze zouden mijn verse wonden openrijten. Ik wilde niet voor de ogen van mijn vijand bloedden. Niet voor Venon. Hij zou te bezorgd worden voor iets wat niet belangrijk voor hem moest zijn. Nee, ik antwoordde niet.
“Rain..”� Zacht gleden zijn vingertoppen over mijn koude wang. Moeizaam sloot ik mijn ogen. Laat mij vergeten. Bitte, vraag niets. “Ik neem je mee.”� En zo belandde ik voor de tweede keer in mijn leven in de armen van een jongen die bijna moeilijker te peilen was dan Stranger.

Warmte. Opgerold in een deken opende ik mijn ogen. Buiten was het gestart met schemeren. Er was weer een dag voorbij gegaan zonder ergernis. De avond was nog jong, maar er moest een licht aangedaan worden om te kunnen zien waar je liep. Onder het licht vond ik een slapend gezichtje. Er rustte een frons boven zijn wenkbrauwen. Zijn ogen waren dichtgeknepen en zijn mond hing wat open. Venon was in de stoel inslaap gevallen, had een opengeslagen boek nog op zijn schoot liggen.
Gefascineerd bleef ik hem bekijken. De frons op zijn voorhoofd was dan goed aanwezig, maar ik had hem nog nooit zo kalm gezien. In mijn ogen was hij de leider van zijn bende. Hij deed wat hij wilde, was gewelddadig en wist de juiste woorden te gebruiken om je te raken. Dat was hij nu totaal niet.
Hij schrok wakker. Met overdreven knipperende ogen keek hij mijn kant op. Hij kwam gelijk tot rust en stond dan op om voor mij neer te knielen. Afwachtend hield ik mij stil. Voorzichtig kwam hij dichterbij. Vingers haalden mijn haar uit mijn gezicht. Diezelfde vingers veegden over mijn huid, tranen lagen op zijn vingertoppen. Het besef dat ik huilde liet mij toe om in elkaar te storten. Beekjes trotseerde over mijn wangen. Het maakte Venon radeloos.
Ik sloot mijn ogen om hem niet meer aan te kijken. Stranger nam zijn plek over in de binnenkant van mijn oogleden. Hij keek mij strak aan, zo emotieloos als altijd. Zijn mond was dieprood, vlekken in dezelfde kleur dansten er omheen. In zijn armen lag een meisje. Haar hals bloedde leeg. Ze was witter dan normaal, hing daar levenloos. Wanneer Stranger de rug naar mij toekeerde, zag ik haar rode lokken boven de grond zweven. De zwarte jongen verdween in het niets, en nam mij met zich mee.
Ik wilde het uitschreeuwen, maar twee warme armen suste mij. Betraand opende ik terug mijn ogen. Venon had mij stevig tegen zijn blote bast aangedrukt. Het voelde aangenaam, zelfs veilig. De woorden die hij in mijn oor fluisterde waren lief. Hij bracht mij mee naar een plek waar niemand was, waar de klok niet tikte en de zon mij verwarmde.
Opgelucht ademde ik diep uit. De strelingen door mijn haar werkte kalmerend. Mijn tranen waren uitgedroogd. De beelden van Stranger vervaagden. Met een kleine glimlach kroop ik dichter tegen Venon aan.

Reacties: