FanFic.nl

Undisclosed Desires'

Chapter- Eleven

Sorry dat het altijd zo lang duurt, geen tijd vooral ;a
& ik heb ook een nieuwe trailer gemaakt voor mijn verhaal ^^
bedankt voor de reacties! 'x

Heel de rit naar huis was ik stil. Het duurde allemaal even voor het tot me doordrong dat de man die mij de laatste tijd niet zo aangenaam behandeld had, daarstraks gewoon voor me stond en met me praten alsof er niets aan de hand was.
Thuis aangekomen bleef ik in de voortuin staan terwijl Stefan met de andere twee naar de deur liep.
“Charlotte?”� Elena keek me vragend omdat ik in de voortuin bleef staan.
“Ik wil Stefan spreken.”� Ik zei het op een koele toon terwijl ik mijn blik op Stefan richtte. Elena knikte, nam afscheid van Stefan en liet de voordeur op een kiertje voor mij staan toen ze naar binnen liep.
Stefan kwam onzeker het tuinpad af lopen. Het was duidelijk dat hij wist waarover het ging en dat hij geen idee had hoe hij zich hier uit moest praten. Ik keek hem strak aan.
“Jij bent mij zoveel uitleg verschuldigd.”� Mijn hartslag was met de helft versneld alsof ik van het feest naar huis was gelopen. Ik voelde de spieren in mijn buik samentrekken. Een soort woede was daar aan het opborrelen. De oorzaak? Pure onmacht. Ik haat het wanneer ik een situatie niet meer in de hand heb en dan sta ik ook niet meer in voor mezelf. En één ding wist ik zeker, de alcohol die nu mee door mijn aderen stroomde zou het er niet beter op maken.
Stefan echter bleef een paar meter bij me vandaan staan terwijl hij me een gepijnigde blik toewierp in plaats van mij een antwoord te geven.
“Oké dan niet.”� Zonder hem nog een blik waardig te gunnen liep ik met grote passen naar de deur. Ik gooide mijn tas onder de kapstok en graaide mijn sleutels van het tafeltje naast de deur. Op hetzelfde gedreven tempo liep ik richting mijn auto.
“Als jij niets zegt. Dan ga ik zelf mijn uitleg wel opzoeken.”�
Met volle vaart reed ik richting de bossen, het Salvatorehuis.



~Pov Damon
Een van de dingen waar ik me aan irriteer -en geloof me dat zijn er veel- is dat mijn broertje zich altijd zo loopt op te jagen voor die mensen. Ik grabbelde mijn glas whisky van het tafeltje en liet mezelf op de leuning van de bank zakken. Mijn ogen waren gefocust op de deur. Ik gaf hem nog welgeteld één minuut voor hij hier de deur zou komen binnenstormen. Het was niet moeilijk om hem aan te horen komen. Een grijs verscheen op mijn gezicht toen Stefan sneller dan ik verwacht had voor me stond.
“Auto vergeten?”� Zei ik op een plagerig toontje terwijl ik rechtstond en me tussen hem en de bank uitwurmde.
“Je moet echt eens gaan opletten broertje. Voor je het weet verraad je jezelf nog, zo rondlopen in de bossen is niet echt menselijk.”� Mijn stem bevatte overduidelijk sporen van zwarte humor. Ik slenterde door de kamer terwijl ik hem af en toe een blik toe wierp. “En was jij niet diegene die een menselijk leven wou?”�
Ik bleef staan en keek hem met diezelfde grijns weer aan.
Voor ik weer kon reageren was ik tegen de muur ophoog geplakt met zijn hand om mijn nek geklemd.
“Waar is ze?”� een grom weerklonk uit zijn keel.
“Eerst, blijf in godsnaam van mijn lijf!”� Gromde ik terug en duwde hem van me vandaan waarbij hij met zijn rug pijnlijk tegen de tafel kwam.
“En ten tweede, waar de hel heb jij het nou weer over?”� Irritatie weerklonk in mijn stem terwijl ik mijn hemd terug recht trok.
“Wat ben je van plan?”� wilde Stefan weten. Over zijn wang liep een straaltje bloed. Het was echt een gewelddadige aanblik. Iets wat ik niet gewend was van mijn broertje. “Waar is Charlotte?”� Een grom weerklonk weer uit zijn keel.
“Charlotte?”� Ik keek hem even verbaasd aan maar deze uitdrukking was in een fractie van een seconde weer rechtgetrokken naar een neutrale gelaatsuitdrukking.
Hij wierp een blik van pure haat mijn kant op.
“Ik heb haar niet gezien.”� Mijn wenkbrauwen bogen zich in een bedenkelijke frons.
Seconden van spanning gingen voorbij terwijl hij zijn ogen op die van mij fixeerde.
“Je hebt haar niet gezien?”� Vroeg hij uiteindelijk ongelovig. “Waar is ze dan? Aangezien jij al weken of misschien maanden achter haar aanzit.”� Hij maakte zich er duidelijk druk in.
“Ik dacht dat jij je alleen in Elena interesseerde. En ik heb al gezegd dat ik haar niet heb.”� Snauwde ik hem toe. Het feit dat ik deze keer vals beschuldigd werd viel me zwaar.
“Wie dí¡n?”� schreeuwde Stefan mij weer toe. Dit was teveel. Ik plukte hem van de grond en duwde hem tegen de muur omhoog. Mijn hand omsloot zijn keel.
“Ik heb haar niet!”� ik spuugde de woorden woedend uit. “Als ik wil had ik haar al lang vermoord, broertje.”� Mijn mond was dicht bij zijn oor. “En heb ik dat gedaan? Nee inderdaad. Zo beschuldig iemand anders.”� Ik trok hem nog een keer van de muur vandaan en duwde hem met een vaart er terug tegen. Ik hoorde de lucht met een klap zijn longen verlaten en hij zakte langs de muur naar beneden.
Ik wilde weglopen maar bedacht me op het laatste moment.
“Als je zelf eens had nagedacht broertje, dan wist je dat ik het niet was.”� Hij hief zijn hoofd op en keek me vragend aan.
Ik zuchtte om het feit dat hij weer eens niet snapte waar ik het over had.
“Haar ketting.”�

Reacties: