Hoofdcategorieën
Home » De Hongerspelen » Best of Me » [1] // Deel 1
Best of Me
[1] // Deel 1
1
Ik stond als een gedrogeerde in het midden van de kamer.
Op de dag waarop mijn leven officieel zijn einde aankondigde, was ik nog niet zolang zestien. Het was een week voor de boete geweest toen ik mijn verjaardag had gevierd.
Het maakte niet uit hoe oud ik was. Mijn leven was toch als het ware al voorbij.
Al die tijd was mijn leven al een hel geweest, maar op een stomme manier kon ik me er toch doorheen slepen. Was het mijn doorzettingsvermogen? Mijn gave om te dromen? Waren het mijn vrienden, mijn familie? Ik denk vooral het laatste, eigenlijk.
Maar misschien toch weer niet. In dit uur voordat ik werkelijk de dood gestuurd in zou worden, mochten ze afscheid van me nemen. Maar niemand was er.
Helemaal niemand.
Mijn kleine beetje vechtlust om het nog te overleven vervloog. Waarom zou ik mijn dood willen bevechten? Er was toch niemand om voor terug te komen.
Maar je volgt me vast niet. Laat me je het verhaal kort duidelijk maken.
Ik woon in District 11, het district van de landbouw. Dag in dag uit werkte ik op het land, of in bomen vruchten plukken. Was ik niet op het land, dan zat ik op school. De paar uurtjes vrije tijd die ik over had, sliep ik. Ik at bijna niet, want hoewel we op het land werkte, kregen we geen eten mee. Op het meenemen van eten naar huis stond een flinke straf. Veel geld kregen ons gezin ook niet, dus we konden geen genoeg eten kopen, waardoor we vaak dagen achter elkaar honger leden.
School was een zegen voor me. Ik kon daar wat uitrusten. Toch ging ik er niet graag naartoe. Op school werd ons vertelt waarom we werken. Waarom we zo onderdrukt worden.
De mensheid was sterk uitgedund. Wij mensen die altijd oorlog voeren en zo elkaar uitroeien. We zijn nog maar met een kleine groep over, die nu in het land Panem woont. Er is mij ooit vertelt dat wij wonen op een plaats dat vroeger Noord-Amerika heette, maar om eerlijk te zijn ben ik nooit goed in geschiedenis geweest. Het enigste wat ik erg goed weet, is mijn geschiedenis en de geschiedenis van de Hongerspelen.
Panem is verdeelt in dertien districten en in een hoofdstad, het Capitool. Correctie: twaalf districten. Het waren er ooit dertien. Maar het laatste district, de dertiende dus, kwam 73 jaar geleden in opstand en is daarom met de grond gelijk gemaakt.
Op de dag waarop mijn wereld ineenstortte, was dat precies 73 jaar geleden. Dit is de dag van de boete. Een week na mijn verjaardag. Ik weet nu dat die verjaardag de laatste is die ik ooit zal vieren.
De boete is vreselijk. Het is een herinnering aan de opstand, gericht aan ieder district. Het Capitool liet zo zijn macht zien. Elk jaar op de dag van de boete moet elk district twee deelnemers leveren, een jongen en een meisje, tussen de twaalf en de achttien jaar. Deze moet participeren in de Hongerspelen. De deelnemers worden gekozen via een trekking. Er worden twee briefjes met namen uit twee verschillende glazen bollen gehaald. De ene bol is voor de meisjes, de andere voor de jongens.
Eerst de meisjes.
Iedereen had zich moeten verzamelen op het plein, die midden in ons district lag. Er waren twee vakken. In het ene vak gingen de meisjes staan, de andere de jongens. Vooraan de jongste, en verder naar achteren de oudste. Achteraan op het plein kwamen de volwassenen te staan.
Op een verhoogd stuk podium stond Jack Anicsi. Deze man kwam van het Capitool. Gestuurd om de briefjes uit de bol te halen.
Had ik al vertelt dat het hele land keek? De trekking zou op tv uitgezonden worden, en het hele land was verplicht te kijken. Omdat elk district dit deed, ging het als volgt: eerst was de trekking van District 1 te zien, dan 2, dan 3, enzovoort. Wij zijn 11, dus we zijn wat later op de middag, en na ons kwam natuurlijk 12.
Omdat wij verzamelen tijdens de trekking van District 9 en 10 kunnen we deze niet live volgen. Dit zouden we ’s avonds in de korte samenvatting kunnen zien, die ook verplicht is. Elke uitzending verwant aan de Hongerspelen is verplicht, trouwens.
Jack stond op het midden van het podium. Rechts van hem had Gianni Charter gestaan, de burgemeester van ons District, en aan zijn andere zijde stonden Lisa Millburn en Ramsey Morne. Deze laatste twee, waarvan een in de veertig en de ander in de vijftig, zijn winnaars van de Hongerspelen.
Jack had netjes een verhaal opgehangen waar ik niet naar had geluisterd. Ik hoorde hem nu al vijftien jaar (het eerste jaar heb ik schijnbaar geslapen, heb ik van mijn moeder gehoord) en kan hem nu zowat dromen. Ik had ergens aan het eind gestaan, voor de zeventienjarigen natuurlijk, en wat nerveus naar Tycho gebaart, een vriend van me die bij de zeventienjarigen bij de jongens stond. Hij had bemoedigend naar me geglimlacht.
Ik lette pas echt op toen Jack heel plechtig riep dat hij op het punt stond een briefje bij de meisjes te trekken. “Vrouwen eerst,”ť had hij geprobeerd te grappen, maar ik wist dat er duizenden voor hem zijn geweest met deze flauwe zin.
Ik had hem gespannen gevolgd toen zijn hand de glazen bol in ging. Een van de briefjes stond mijn naam op. Het waren er duizenden. Het zal die van mij toch niet zijn?
Ik heb je vast nog niet vertelt waarom het zo erg is om getrokken te worden. Weet je, ken je de Griekse mythe van de Minotaurus, Theseus en Ariadne? Hij gaat als volgt.
Het verhaal van Theseus vertelt over de stad Athene die, als straf voor het verleden, zeven jongens en zeven meisjes naar Kreta moest sturen. Deze kinderen werden in een doolhof gegooid, om te worden verslonden door de Minotaurus.
Als klein meisje begreep ik de boodschap vrijwel meteen: zorg je voor problemen, dan doet het Capitool iets wat nog erger is dan je vermoorden. We vermoorden je kinderen.
Het was de straf die wij als districten kregen voor wat District 13 ooit het Capitool had aangedaan. Het zou ons herinneren van onze vreselijke, slechte geschiedenis en ons helpen het Capitool te respecteren en lief te hebben. Plus te doen wat zij zeggen. Elk district heeft zijn eigen taak. Wij hebben landbouw, terwijl 4 weer visserij heeft, en 12 weer mijnbouw hebben. Wij zijn hun slaven, al jaren.
Wij zijn hun dagelijks brood. Maar ook hun entertainment.
De Hongerspelen is een moderne versie van de oude mythe die ik je vertelde. Elk district zend twee deelnemers. Vierentwintig deelnemers worden als het ware gedumpt in een Arena, worden gedwongen mee te doen met de Hongerspelen. Een gevecht tot de dood, waar het hele land verplicht naar moet kijken.
Ik denk dat je nu begrijpt waarop ik niet getrokken wil worden, niet?
Drie keer raden wat er gebeurt.
Jack leek eeuwenland in de bol te graaien. Mijn hart klopt in mijn keel, als het al niet achter mijn ogen was. Mijn innerlijke stem schreeuwde zo hard dat mijn trommelvliezen bijna knapten. Wat natuurlijk niet kon. Maar ik zou zweren dat het zou gebeuren als die Capitoolvent niet gauw opschoot.
Toen haalde hij zijn hand uit de bol.
Langzaam vouwde hij het briefje open.
Hij schraapte zijn stem.
Las voor.
“Dilan Johnson.”ť
Mijn leven was voorbij. Ik had geen enkele kans op overleven. Dus toen hij mijn naam zei, nam ik meteen afscheid van mezelf. Ik wiste alle herinneringen aan mezelf. Ik vergat dat ik bestond. Ik veegde mijn hele bestaan uit.
Zo zou het niets uitmaken als ik zou sterven.
Reacties:
snel snel snel snel snel snel snel snel snel snel
vedder vedder vedder vedder vedder vedder vedder vedder vedder vedder vvedder vedder.
plz plz plz plz plz plz plz plz plz plz plz plz plz plz plz plz
verder,verder,verder!!!!