FanFic.nl

The Game

Level One: Insert Disc.

Toen we naar de middelbare school gingen, dachten we volwassen te zijn, dat we tot alles in staat waren. We dachten alles te weten wat er te weten viel over onze wereld. In feite waren we nog steeds gewoonweg kinderen…

“Laten we naar het strand gaan!”� Faith leek de enige die haar best deed om een oplossing te zoeken voor de verveling. De lichte blos op haar wangen… Haar lange blonde haren wapperden in de wind. Soms werd ik overvallen door ongeloof: is dat prachtige meisje écht mijn vriendinnetje? “Lijkt me geen slecht idee,”� antwoordde ik glimlachend. Paige knikte instemmend. Iedereen richtte zijn blik op Ethan, die op zijn buik in het gras lag en als een gek op de knoppen van zijn draagbare spelcomputer tekeerging. “Secondje, laat me eerst dit level uitspelen zodat ik mijn spel kan opslaan.”�

Doorgaans liepen er altijd wel kinderen op het strand in de baai. Het zandoppervlak was ongeveer een kilometer lang en reikte zo’n driehonderd meter tot in de zee. Het was nu vloed, dus het strand was aanzienlijk smaller dan anders. Paige en Faith sprongen meteen het zoute water in. Ikzelf was niet zo gek op… zwemmen; laat staan water.

“Wat zou jij doen tijdens een zombie-invasie?”� Ethan had duidelijk weer teveel zombiegames gespeeld. “Wat voor vraag is dat nu weer?”� vroeg ik hem een tikje geïrriteerd. Hij leek echter heel serieus. “Ik probeer er alleen maar achter te komen of jij een zombie-invasie zou overleven. Vertel eens, welk wapen zou je kiezen: een half meter lang hakmes, of een machinepistool?”� Ik slaakte een diepe zucht. Ik zal hem maar gewoon z’n zin geven; misschien stopt hij dan wel vanzelf: “Een machinepistool dan maar.”� Ethan knikte afkeurend. “Zombies schakel je alleen uit door ze te onthoofden, of door ze een kogel door het hoofd te jagen. Een machinepistool is nu niet meteen het meest nauwkeurige vuurwapen, dus ik zou opteren voor het hakmes. Het spijt me, Josh, ik vrees dat je het niet lang zou uithouden tegen een horde zombies.”� Ik slaakte een nog diepere zucht. Het koude zoute water van de zee leek nu plots wel heel erg verleidelijk…

Terwijl de meisjes ravotten in het water en Ethan berekende hoeveel ervaringspunten hij nog moest verzamelen om een nieuwe superkracht te verdienen, vond ik op mijn verkenningstocht een grot. Enthousiast nam ik een kijkje binnenin, maar ik kon geen hand voor ogen zien. Vooraleer ik de grot dieper inging, rende ik terug naar de plek waar ik Ethan en de meisjes achterliet.

“Faith! Paige!”� Ik wuifde hen vanop het strand toe, in de hoop dat ze terug uit het water zouden komen. Intussen vertelde ik Ethan over mijn ontdekking en hield zijn aandacht door de vergelijking te maken tussen de grot en een of ander level uit één van zijn games. De meisjes hadden zich intussen afgedroogd en trokken een broekje en een T-shirt aan boven hun zwemkledij.

Eens we in de grot waren, verlichtte ik de smalle donkere gang met het licht van mijn opengeklapte gsm. De muren waren vochtig en af en toe kreeg ik een koude rilling. Net toen we op het punt stonden terug te keren, merkte Paige een licht op aan het einde van de gang. Gedreven door nieuwsgierigheid bewogen we stapsgewijs in de richting van het verblindende licht.

Reacties: